Dat nog maar weinig mensen van V als band gehoord hebben, heeft verschillende redenen. Zo spelen twee V-leden in ‘grotere’ bands als Afgrund, In Mourning en Katatonia. De band geraakte er in de begindagen ook niet echt goed uit hoe ze de band zouden gaan noemen en ze speelden en brachten materiaal uit onder verschillende namen. Als bandnaam helpt V ook niet echt. Voor V is dit nog maar het tweede album, maar de band als entiteit bestaat al sinds 1994.
Wat ook al niet helpt is dat ze muzikaal moeilijk vast te pinnen zijn. In hun mix van post-hardcore-metal en doom hoor je vaag wat echo’s van My Dying Bride en Mastodon, maar net zo goed van Pentagram, Iron Man, Yob, Amenra en – voor de heel aandachtige luisteraar – Tool. Het gaat op Led Into Exile dus een beetje alle kanten op, als een leuk gezelschap dat maar niet kan beslissen naar welke kroeg ze zullen gaan. Leuk voor wie van wat variatie houdt, minder leuk voor wie eerder een consistent album verwacht.
Van de amper zes tracks zijn er twee die er uit springen. None Shall Rise Again valt meteen op door de akoestische aanpak, weg van het hele doom- en post-spectrum, maar is in zijn doordachte eenvoud een echte parel. Met nog iets meer TLC voor de opnames zou dit in de buurt komen van wat Eddie Vedder opnam voor de film Into The Wild. Phantasmagoria is het andere uiterste, met bergen intense doom in een toch wel complexe, gelaagde songstructuur. Maar het album is als geheel wisselvallig. Zo goed als Phantasmagoria is het zeker niet elke keer op Led Into Exile. De band krijgt bonuspunten voor het niet uit de weg gaan van uitdagingen en het verkennen van nieuwe paden. Zelfs op een Desertfest of Into The Void zou V een buitenbeentje zijn.
https://suiciderecordsswe.bandcamp.com/album/led-into-exile