Valentine – The Alliance

Onlangs kwam het bericht dat Robby Valentine op straat was aangevallen nadat hij zijn dochtertje naar school had gebracht. Waarom? Omdat hij er ‘anders’ uitzag.
Als de afgelopen decennia ons iets hebben geleerd, dan is het dat de ooit zo geroemde tolerantie een heel slap aftreksel is gebleken van acceptatie. Steeds meer mensen hanteren de opvatting dat als iemand niet voldoet aan het standaardbeeld, aan hun standaardbeeld, die persoon mag worden aangevallen, op elke wijze en met elk middel. Dan is muziek toch een mooi vehikel om je uit te spreken over maatschappelijke kwesties.
Robby Valentine spreekt zich er al jaren over uit, zo ook in het recente interview met Rockportaal. En ook op zijn nieuwe album The Alliance is dat engagement niet ver weg. Bijvoorbeeld in Judgement Day: “I gave it all my life/ Devotion and sacrifice, a solemn vow/ Stand up for who we are/ We didn’t get this far to screw it up now.” Daarnaast gaat het bijvoorbeeld over prefab-sterretjes in de muziek en over de manier waarop we worden gemanipuleerd met ongegeneerd verzamelde data. Hij wisselt dat af met veel persoonlijker tracks over zijn dochter (het poppy Eleanor Robyn) en over depressie (Black Dog en Running On Empty). De afsluiter zou je bijna als Valentine’s persoonlijke mission statement kunnen zien: Remember Who You Are.
Maar uiteindelijk draait het om de muziek. Die is, zoals we van Valentine gewend zijn, tot in de puntjes verzorgd. Met natuurlijk prachtige Queen-achtige koortjes (Running On Empty), Beatlesque elementen (Sons Of America) en een fijne afwisseling tussen zorgvuldig gedoseerde bombast en nummers met de bombast op 11. In Soldiers Of Light zit nog een grappig Turks themaatje, maar het is tegelijk een van de heavier songs.
Ondanks dat je de invloeden van Valentine heel duidelijk hoort, is hij nog steeds volkomen herkenbaar zichzelf. Ergens halverwege pop en rock, in rijk aangeklede songs met iedere keer weer heerlijke gitaarpartijen. Op eerdere albums waren er altijd wel een paar songs die wat elektronischer waren, maar hier is op elke track de gitaar prominent aanwezig. Overigens is het bij élke track de moeite waard om er – vaak – naar te luisteren, omdat er zoveel mooie details in zitten.
Juist Robby Valentine is iemand die we zouden moeten koesteren. Hij doet geen concessies aan zijn stijl, muzikaal of anderszins, en hij is alleen maar bezig de wereld mooier te maken met zijn talenten. Muziek én de wereld zijn gebaat bij paradijsvogels. Met een album als The Alliance krijgen wij de kans om mee te genieten van een unieke artiest.

Robby Valentine website