Valour Up Twice – Kill Your Darlings

Het is misselijk hoeveel fysieke en digitale CD’s er iedere week weer op de deurmat van Rockportaal belanden. Logisch natuurlijk, want iedere band speelt zich graag in de kijker, en het is nu immers zo dat een positief stukje best het een en ander kan betekenen. Zeker voor ‘beginnende’ bands. Evenals op festivals blijft het echter zo dat spontane ontdekkingen de mooiste juweeltjes opleveren. Dit geldt meer dan ooit voor de toevallig tegen het lijf gelopen langspeler van Valour Up Twice. Een waarschuwing vooraf: mocht u over het algemeen een aversie hebben jegens lyrisch schrijvende recensenten, dan is het wijs om onderstaande lap tekst te laten voor wat het is en direct de plaat Kill Your Darlings aan te schaffen. Zo niet, lees dan lekker door om daarna de plaat aan te schaffen!
De CD opent in de vorm van One of the Few / the First of Many met een ietwat dreigende intro. Een meesleurend gitaarritme, duistere bas akkoorden en opdringerig tikkende drumstokjes – ongeduldig onheil. Enkele hoge noten vullen het aan, om langzaam naar een vast patroon klimmen. De zanger grijpt je vervolgens met een Trent Reznor gelijkende zang, en het gehele nummer komt samen op het moment dat de distortion inkickt. Een pittige early 90’s grunge-rock song!
Strange Seems to be the New Normal Lately, walst er vervolgens nog eens lekker overheen, al zei het een stuk meer uptempo. Een onvervalste en ongegeneerde uptempo rockplaat die wat aandoet als het betere werk van Death Letters. Schurende gitaren ondergedompeld in een bad distortion en korte vuur salvo’s vanuit de drums tekenen het nummer.
From Grace neemt direct een stapje terug en opent met een rustige gitaar riff bijgestaan door een open en tweestemmige (?) zangpartij met een scherp randje. Langzaam aan neemt de gitaar het echter weer over, om het daarna wederom te ‘verliezen’ van de zang. Een soort tweestrijd lijkt te ontstaan tussen beide kampen, waarbij de drum en bas op de achtergrond zorgen voor de stabiele basis van het nummer.
Op het bijna 12 minuten klokkende titelnummer Kill Your Darlings stijgen de vier heren boven zichzelf uit. Een verdwaalde gitaar maakt de opstap naar een track die niet had misstaan op Strange Days. Langzaam maar zeker wordt er gewerkt richting een climax waarvan er te weinig zijn in de muziek. Het doet aan als een geniale en chaotisch gestructureerde jam sessie met de zang in overdrive balancerend op de rand van goed en slecht. Een langdurige gitaarsolo ondersteunt door de overige muzikanten stuurt de luisteraar vervolgens richting de tweede climax welke de track laat eindigen in een overdonderende bak rockgeweld. Een onmogelijk nummer om te beschrijven. Als het uitleggen aan een 23 jarige maagd hoe een orgasme voelt.
Zo bevat deze plaat nog vier nummers welke met speels gemak in de bovenste regionen van de eindejaar lijstjes eindigen. Wat de plaat echter zo geniaal maakt zijn de kleine toevoegingen verwerkt over de gehele linie. Van de mee tikkende drumstokjes aan het einde van One of the Few / First of Many, naar de gitaar die kortstondig in de hoogte schiet tijdens Strange Seems to be the New Normal Lately (3:45). Het prachtige songwriter werk op Part 1: Let Me In (“It’s clean in my garden, but my head’s a mess / Give me some time to put some things in boxes, clean up some off the trash”), of de inventieve drumfills die op zoveel nummers ‘onopgemerkt’ zorgen voor een unieke luisterervaring.
Los daarvan is de plaat ook nog eens toebedeeld met een geweldige dynamiek. De band weet op de juiste momenten te knallen, maar ook op de juiste momenten rust te nemen en de luisteraar te laten bezinken in zijn of haar gedachten. Zonder enige twijfel met afstand het beste wat er in de afgelopen jaren de revue heeft gepasseerd!
 
Zaterdag 31 augustus te bewonderen op Pleinpop Schijndel!