Valyria – Into The Dying Of Time

Valyria ontleent zijn naam aan de naam van een verwoeste stad in de wereld Essos, verzonnen door George R.R. Martin. Het viertal uit Alberta was getroffen door de stad ‘of wonderment, magic and untold power’ en heeft een verwantschap met de atmosfeer in de romans van Martin en het eigen geluid. Daar kan ik me wel in vinden. De band omschrijft de muziek zelf als progressieve deathmetal en is duidelijk beïnvloed door bands als Wintersun, Blind Guardian en Dragonforce.
Het zijn vooral de uptempo-composities die het geluid van laatstgenoemde band nagenoeg evenaren. Dat gebeurt nog niet in het intro Final Empire, maar zeker wel in Steel Inquisition. Zelf hoor ik krachtige powermetal met een stevige grunt ingebouwd en wat afwijkende maatsoorten (in het begin). Naast de bands die al genoemd zijn, kan ik niet onttrekken aan het gevoel dat ook Trivium tot de bands horen waar de band naar luistert. Het krachtige basisgeluid met sterk gitaarwerk van Jeremy Puffer en Andrew Traynor staat als een huis en de afwisseling tussen melodische clean zang en de grunts zorgen ervoor dat de compositie boeit, waarbij het drumgeluid van Mitchell Stykalo pulseert en opzweept.
In Tome Of Shattered Vessels maakt Valyria weer gebruik van de elementen uit de powermetal en de deathmetal. Toch lukt het hen in deze compositie niet helemaal om er één geheel van te maken. Het spel met stijl en ritme ligt wat meer complex in het gehoor en de rode draad door de compositie kent wat lussen en bijna-knopen wat de vloeiende lijn niet ten goede komt.
In Of Sky And Sea en The Crossing heeft de band zich voor mij weer hervonden. Een pianogeluid is subtiel verwerkt in het totaalgeluid, het tempo is goed en het is fijn dat het basgeluid van zanger/bassist Cam Dakus even lekker prominent naar voren is gezet. Daarbij maakt Valyria gebruik van een soort breakdown die gevolgd wordt door een strakke riff. In The Crossing is het uitstapje naar de deathmetal wat sterker, maar ook paganmetal-elementen lijken het geheel een extra kleurtje mee te geven. Ook hier mag een keyboardgeluid even soleren en ligt er een mooi melodisch tussenstuk verscholen in de krachtige deathmetalmuur. Toch ook hier duidelijk een knipoog naar Trivium.
Met Floating World slaat Valyria me nog één keer flink om de oren met de progressieve power-/deathmetal om daarna in stijl en episch af te sluiten met het instrumentale Into The Dying Of Time.
In een half uur laat Valyria horen wat ze in huis hebben en dat is zeker een sterk geluid en vooral veel potentie om dit verder uit te werken. De combinatie van powermetal met deathmetalinvloeden doet het goed en over het algemeen weten ze dit ook gedoseerd en goed opgebouwd neer te zetten op Into The Dying Of Time.