Van Halen – A different kind of truth

 Er was eens een tijd waarin leren broeken en een ontplofte haardracht net zo populair waren als de glimmende jassen met bontkragen nu zijn. Aanhangers van deze vroegere, misschien wat vrouwelijke stijl van kleden, waren de leden van rockgroep Van Halen. Een naam die bij hardrockfans absoluut een lampje doet branden. Dat gitaarvirtuoos Eddie van Halen en zijn band nog goed op de been staan blijkt wel uit deze, dappere, comeback. Aangezien zij zelf ook weten dat hun kledingstijl nu kiezelhard wordt bespot, laten zij dit element maar achterwege. Is er op muzikaal gebied ook een verandering toegepast?
Na het horen van het eerste nummer is het antwoord op deze vraag al beantwoord. Nee, de muzikale aanpak is vrijwel identiek aan die van circa dertig jaar geleden. Maar wees eens eerlijk, had u zelf wat anders verwacht? De eerste single (en tevens het eerste nummer), genaamd ‘Tattoo’ komt wel over als een matig voorgerechtje, voorgeschoteld door een meester-kok. Vooral het ‘Tat-too, tat-too’ in het begin komt nogal suf over. Gelukkig raast het album voort met rock die klinkt als vanouds.  Wel is het zo dat het gemis van Michael Anthony deze plaat wat minder diepte geeft door de afwezigheid van topachtergrondvocalen, en David Lee Roth zingt niet meer zoals hij heeft gezongen. Soms is hij namelijk ook wel in voor een praatje, maar al met al is zijn stemgeluid nog goed op niveau.
Dan is daar nog de gitarist die de bandnaam eer aan doet: Eddie van Halen. Zonder zijn gierende gitaarwerk zou deze plaat een saaie partij nummers zijn, want mede door de reductie van Roth’s vocale capaciteiten, zijn sommige hoogten niet meer te bereiken. En sommige lange, schreeuwerige kreten halen niet het kippenvelgevoel naar boven zoals dat vroeger wel het geval was. Nu is het niet meteen zo dat ‘A different kind of truth’ een matig album is. Integendeel, maar met deze formatie zou de band toch origineler ideeën op de plaat moeten weten te brengen. ‘Tattoo’ is hierbij absoluut het lelijke eendje op de plaat.  Gelukkig is Van Halen qua sound geen spat veranderd, en is de groep nog steeds in staat u een whiplash te bezorgen. Niks diepgaande teksten en al dat soort onzin, moeten de mannen voor de verandering weer eens hebben gedacht toen deze plaat werd opgenomen. Pure rock. Puur in de puurste vorm van het begrip.
De ultrasnelle rock van Van Halen, is uitgevoerd op de zelfde wijze als die uit 1984. Echter, met een andere formatie waarin de sterbassist van de groep met de noorderzon is vertrokken (en waar de achtergrond zang absoluut aan lijdt), en een zanger die ook al een dagje ouder wordt. ‘A different kind of truth’ is absoluut niet het beste werk van het kwartet, maar het is geen straf om dit te luisteren mits je knalharde rock wel kunt waarderen, uiteraard. Van Halen is nog steeds het Van Halen zoals we het kennen. De groep timmert nog altijd verder aan de weg met deze klasse comeback. A different kind of truth is weer een plaat geworden waarop de extase van het musiceren duidelijk voelbaar is. En daar gaat het uiteindelijk om.