Van Halen – Tokyo Dome Live in Concert

In de lange Van Halen historie is Tokyo Dome Live in Concert pas het eerste officiële live album met zanger David Lee Roth. De opnames zijn bijna twee jaar geleden gemaakt toen de band optrad voor ruim 40.000 Japanse fans. De vraag is alleen of deze plaat het lange wachten waard is geweest.
Aan de tracklist ligt het in ieder geval niet. Met maar liefst 25 songs die alle albums met Roth vertegenwoordigen kan het eigenlijk niet tegenvallen. In muzikaal opzicht is dat dan ook het geval. Het gitaarspel van Eddie van Halen is geweldig en ook zijn drummende broer Alex blijkt nog altijd in blakende vorm te verkeren. Het zijn echter bassist Wolfgang (zoon van Eddie) en Roth die nogal wat roet in het eten gooien. Wolfgang van Halen kan prima bassen maar mist die onvolprezen tweede stem van zijn voorganger Michael Anthony die daarmee medebepalend is geweest voor de typische Van Halen sound. Roth maakt er met regelmaat zelfs een potje van en zingt af en toe zo vals als een kraai en houd zich zelden aan de originele zanglijnen.
Toch is dat laatste niets nieuws want eigenlijk heeft hij dat zelden of nooit gedaan en bovendien is Roth op het podium nooit een geweldige zanger geweest. Tijdens de hoogtijdagen van de band compenseerde hij zijn tekortkomingen echter met een energieke podium act waardoor zijn mindere zangcapaciteiten voor lief werden genomen. Maar hij lijkt zijn beste tijd nu toch wel gehad te hebben. Dat wil echter niet zeggen dat dit album nou zo heel slecht is want er valt best wel het een en ander te genieten.
Zo is Eddie van Halen een levende legende en laat hij dat met zijn unieke spel en sound nog altijd horen. En aan de nummers ligt het ook niet. Runnin’ with the devil, Everybody wants some, Dance the night away, And the cradle will rock, Hot for teacher en Mean Street zijn slechts een kleine greep uit de indrukwekkende tracklist. Eigenlijk is het een feest om die songs live te horen. De productie had echter wel wat sprankelijker gemogen want het klinkt allemaal nogal sober en ook ontbreekt er een echte live sfeer. Je krijgt in ieder geval niet de indruk dat er 40.000 Japanners voor het podium staan. En doordat Roth zo loopt te klungelen klinkt het soms wat onsamenhangend. In dat opzicht zou het mooi zijn als de Van Halen broertjes de strijdbijl met Sammy Hagar en Anthony eens begraven en ook met die formatie nog een keer gaan knallen voordat het te laat is. Al is het alleen maar om aan te tonen hoe het wel moet.
www.van-halen.com
 
 

Related posts

A La Carte – Born To Entertain

Objector – Slave New World

Grendel’s Sÿster – Katabasis into the Abaton/Abstieg in die Traumkammer