Vandale – KanNieBale

Weinig heeft zoveel aantrekkingskracht in muziek als nostalgie. Wat je rond je puberteit meekrijgt zal altijd een streepje voor hebben op wat je later, toch met meer kennis en intellectuele onderbouwing, binnenkrijgt. Ik was puber toen Iron Maiden, Motörhead en Saxon doorbraken en de albums uit die tijd raken me tot op de dag van vandaag. In die tijd brak ook Vandale door, met iets wat ongehoord was: Nederlandstalige hardrock.
Natuurlijk, er was Normaal, maar dat was rock en zelfs fans zullen ontkennen dat er Nederlands werd gezongen. Vandale was een band die ook in de teksten op pubers gericht was. Lak aan autoriteit en conventies, een milde vorm van maatschappijkritiek en de weinig geschoolde maar uiterst effectieve voordracht van zanger Bert van Klaveren zorgden voor die aansluiting. Tracks als Geitenwollensokkenrockers, Rot Op, Matennaaier en Lichting 60/65 deden de rest. En toch, na Vandale in 1981 en Stale Verhale in 1982 was het ook al heel snel – in 1984 – weer afgelopen. Het duurde tot 2004 voor de beide albums op cd te krijgen waren.
Grenzen verleggen deed Vandale niet – afgezien van het gebruik van het Nederlands. Het was vaak popmuziek met wat forsere riffs. Voor die tijd was het heftig – zoals de Sex Pistols destijds ook bizar hard en chaotisch leken. Inmiddels heeft heel wat mainstream pop de stevige gitaarriffs overgenomen, dus bij de heroprichting van de band door oerleden Bert van Klaveren en gitarist Eddy Bopp en het verschijnen van het nieuwe album KanNieBale was het even de vraag of het nog zou overkomen als destijds.
De single Pa deed onlangs het ergste vrezen. Mijn associatie was meteen die met Marco Borsato en Toontje Lager. Een makkelijke, maar akelig licht verteerbare melodie waar de enkele stevige gitaar op geen enkele manier een rocker van kon maken. Gelukkig kan ik u melden dat Pa een uitzondering is op dit album. Zeker, het is vaker pop-op-volume zoals in Terug In De Tijd en Ze Weet Wel Wat Ze Wil (met Beach Boys-verwijzing), maar in die gevallen is het qua verhouding pop en rock eerder Kiss dan Borsato.
Stale Verhale was destijds wat melodieuzer dan het debuut Schandale, al moet je misschien concluderen dat dat vooral het resultaat was van een wat geliktere productie. Het is dan ook geen verrassing dat KanNieBale qua geluid meer op Stale Verhale lijkt.
Het recept is 35 jaar na dato nog hetzelfde: licht anarchistische, maar eigenlijk heel onschuldige poprock, maar met veel inzet gemaakt. Opmerkelijk genoeg is Nederlandstalige hardrock een bijzonderheid. Vandale bewees destijds dat daar geen goede reden voor was en bewijst dat met KanNieBale weer. Zeker, nostalgie helpt bij het genieten van deze plaat, maar ook zonder dat ingrediënt heeft Vandale een fijne plaat afgeleverd.

Vandale website