Vandenberg's Moonkings – MK II

Het is altijd prettig om ver voor een releasedatum een promo te krijgen zodat je ruim de tijd hebt om een album eens goed te kunnen beluisteren voor een objectieve recensie. Sommige platen klinken in eerste instantie overtuigend maar blijken dat na meerdere keren beluisteren toch niet helemaal te zijn. Andersom kan het natuurlijk ook gebeuren dat een plaat je eerst niet zo pakt en pas later op zijn plek valt. Dat laatste geldt dus voor MK II, het tweede album van Vandenberg’s Moonkings.    
Vier jaar na het positief ontvangen debuut gaan Ad Vandenberg en zijn Moonkings op dezelfde muzikale voet verder. Dat wil zeggen, bluesy hardrock met vooral veel invloeden uit de jaren zeventig. En daar is niks mis mee, vooral als het met veel gevoel en smaakvol gespeeld wordt. Dat is tevens het grote verschil met het debuut, op MK II is duidelijk te horen dat de heren inmiddels al jaren met elkaar samen spelen en er een bepaalde chemie is ontstaan.
Zo klinkt zanger Jan Hoving zeer overtuigend en voelt hij zich overduidelijk als een vis in het water. Veel nummers hebben een catchy refrein waarin hij zich heerlijk kan uitleven. Vandenberg zelf is ook prima op dreef. Zeer fraai gitaarwerk maar altijd in dienst van het nummer. Enige vorm van egotripperij is hem volkomen vreemd. En omdat hij geen gebruik maakt van allerlei effecten om zijn gitaarsound aan te dikken klinkt het geheel zeer organisch. Dat organische geluid is overigens een van de charmes van de gehele band. Verwacht dus geen overgeproduceerde sound zoals dat bijvoorbeeld al jaren het geval is bij een muzikaal vergelijkbare band als Whitesnake waarbij alle subtiliteit verloren gaat. Bij Vandenberg’s Moonkings draait het om de songs en niet om krachtpatserij.
De nummers die het meest aanspreken zijn Reputation, Angel in black, What doesn’t kill you en Ready for the taking die vanwege hun aanstekelijkheid en catchy refreinen in je hoofd blijven zitten. Maar ook het ruim 7 minuten durende The fire waarin bassist Sem Christoffel en drummer Mart Nijen zich laten gelden en het afsluitende If you can’t handle the heat zijn uitstekende songs.
MK II is een prima vervolg op het debuut waarbij duidelijk is dat de groep grote sprongen gemaakt heeft qua songs en vooral als eenheid. Het is een album dat steeds beter wordt naarmate je er vaker naar luistert. En is dat nou eenmaal niet de magie van muziek? Prima plaat!