Verwacht van In Dutch geen koerswijziging ten opzichte van die eerste plaat. En gelukkig maar. De charme van Vanderbuyst zit hem namelijk in dat onvervalste en onweerstaanbare jaren 80 soundje. Een hoofdrol is hierbij uiteraard weggelegd voor gitarist Willem Verbuyst die met weergaloos en smaakvol spel veel aandacht opeist. Het feit dat Verbuyst de enige gitarist is in de band geeft niet alleen drummer Barry van Esbroek en zanger/bassist Jochem Jonkman de ruimte om hun ding te doen, het is tevens wat Vanderbuyst bijzonder maakt. Had er nog een gitarist in de band gezeten dan waren alle gaten waarschijnlijk dicht getimmerd met een muur van geluid. Nu komen ook de kwaliteiten van Jonkman en Van Esbroek prima tot uiting en kan Verbuyst laten horen waartoe hij allemaal in staat is. En dat is veel. De gitaarriffs en solo’s zijn indrukwekkend en ook alle loopjes tussendoor zijn inventief en worden zoals gezegd, zeer smaakvol gebracht. Ik durf na beluistering van In Dutch zelfs te stellen dat Verbuyst op dit moment een van de beste gitaristen van Nederland is.
In Dutch is in vergelijking met het eerste album ook weer een stap vooruit. En dan te bedenken dat het in amper een week tijd is opgenomen! Zo klinkt het ook en dat is positief bedoeld. De spontaniteit straalt er vanaf en het geheel klinkt alsof het live is ingespeeld. Met Black & blue, het geweldige Into the fire (met Verbuyst die daadwerkelijk “on fire” is), Anarchistic storm en String of beads is de eerste helft van dit acht nummers tellende album niet te versmaden. Maar ook de tweede helft mag er zijn. Leaving the living, het heerlijke Reap the fields, het uptempo KGB en afsluiter Where’s that devil gaan er eveneens in als koek. Vooral het langzame Where’s that devil is bijzonder waarin Jonkman zijn zwaarste stem opzet en Verbuyst excelleert. Voor liefhebbers van hardrock in de traditionele jaren 80 sound is Vanderbuyst een must en dit album dus verplichte kost. In Dutch zal zeker goed scoren op mijn jaarlijstje van 2011.