Het is even stil geweest rond Venom. De band die in 1979 het levenslicht zag en met hun album Black Metal uit 1982 tot de godfathers gerekend morgen worden van het gelijknamige genre en daarnaast van de thrashmetal levert in 2011 Fallen Angels af. De zoveelste cd van de band. Maar in niets is iets te merken van slijtage of inzakken van de “ouwetjes”. Venom gromt, kreunt, pompt en overweldigt. Met Hammerhead is de toon van de cd meteen gezet. Na een uiterst heerlijk intro met drum en een zware groove barst het geweld los. Die mate van energie wordt voortgezet in Nemesis. De ode aan de Grieks godin van de gerechtigde wraak of de wraak van Griekenland zelf, wordt in een wat hoger tempo voortgezet. Dat de energie er nog volop inzit en er met geweld uitgeperst lijkt te worden, merken we in Pedal To The Metal. Thrashmetal in zijn zuiverste vorm en nog altijd een voorbeeld voor vele adepten in het genre. Pas bij Damnation Of Souls wordt er licht op de rem getrapt om daarna met Beggarman terug te vallen in het zwaardere geluid van de band. De link naar de black metal is gelegd, met een fraai instrumentaal intermezzo. Met Hail Satanas kunnen we er niet meer omheen. Venom is nog lang niet afgeschreven en creëert de black-thrash-metal. Punk’s Not Dead was het eerste nummer dat op het internet te beluisteren viel en met de pompende drums en het distortion geluid van de gitaar aardig kenmerkend voor het geluid op Fallen Angels. Dat Venom een ander geluid kan laten horen, bewijst het ingetogen gitaargeluid in het instrumentale Lest We Forget. Een aardig opstapje naar Valley Of The Kings met zo’n scherp gitaarsnerpje erin. Titelnummer Fallen Angels is de samenvatting van de cd. Stukje instrumentaal, up-tempo, zwaar geluid en een prominente plaats voor de bass. Venom lijkt en is na 32 jaar nog altijd springlevend en moge voor velen nog altijd een voorbeeld zijn. De Fallen Angels will rise again.