Het publiek vanavond is een tikje ouder dan ik gewend ben bij de meeste concerten die ik bezoek. Hier geen zwarte shirtjes maar bloesjes en zomerjurkjes. De hoofdact van vanavond draait dan ook al wat jaartjes mee, dat vind zijn weerslag op het publiek natuurlijk.
Het is niet bepaald makkelijk om in je eentje met een gitaar op het podium te staan van een grote zaal als de Main Stage van 013. Singer-songwriter Jan De Campenaere gaat die uitdaging aan. Normaal heeft hij een band bij zich, inclusief Gert Bettens die we in het hoofdprogramma zullen zien. Ook zonder band staat hij echter onder de noemer Venus In Flames op het affiche. Gewapend met een sympathiek gevoel voor humor en wat praatjes tussen de nummers door weet hij met zijn mooie luisterliedjes een deel van het publiek in te pakken. Het andere deel van het publiek gebruikt zijn muziek helaas als achtergrondmuziek tijdens het bijpraten. Jammer, want zijn vertolking van nummers als Dance With Me (normaal met Sam Bettens) en Normal People zijn in deze lichtelijk uitgeklede versie zeker wel de moeite waard.
De tijd vliegt, zo blijkt wel weer. K’s Choice bestaat intussen alweer dertig jaar. De band blijkt nog steeds populair, ook al zijn ze een stuk minder actief. Sarah Bettens werd Sam Bettens en verhuisde naar Amerika en zowel hij als broer Gert besteedden meer tijd aan solo- en sideprojects. De show is zeker niet uitverkocht, maar de zaal is prima gevuld. Deels met trouwe fans, deels met bezoekers die door een vleugje nostalgie naar Tilburg zijn getrokken. De belangrijkste vragen zijn dan ook, hoe klinken de nummers uitgevoerd door Sam nu en hoe erg speelt de band op zeker met het spelen van met name de hits?
Vanaf het eerste nummer, Everything For Free, weet de stem van Sam te overtuigen. Het klinkt net iets lager dan we gewend zijn van het nummer, maar de warmte in die lichtelijk hese stem is er nog. Slim gekozen opener ook, beginnen met een populair nummer zorgt ervoor dat de sfeer er meteen in zit. Wat volgt is een mooie dwarsdoorsnede van de discografie waar hitjes als Almost Happy en Believe niet geschuwd worden maar ook minder bekende songs als I Was Wrong en I Will Carry You voorbij komen. En natuurlijk is er die ene grote hit, Not An Addict. Het is een genot om het spelplezier te zien bij de Belgen, met name van de vrolijk huppelende bassist. Er wordt duchtig van gitaar gewisseld gedurende de set om zowel de gevoelige als meer rockende nummers te kunnen brengen. Dat deze band zeker wel kan rocken zien en horen we gelukkig regelmatig, vooral op de momenten waarop Sam zijn gitaar eens flink geselt en wat meer over het podium heen beweegt. Afsluiter Glaciers, een ware muur van geluid onderstreept dat nog eens.
Een mooie avond, die meer was dan alleen nostalgie.
Foto’s: Dorien Goetschalckx