Vetrar Draugurinn – Er zouden maar twee muziekgenres moeten bestaan: leuk of niet leuk. (deel 2/3)

Op dinsdag 28 september 2021 kreeg ik de kans om Eric Hazebroek en Marjan Welman van Vetrar Draugurinn aan de tand te voelen over hun nieuwe album The Night Sky. Een gezellig onderonsje wat meer inzicht geeft over de maak van het nieuwe album maar ook over diepgaande persoonlijke thema’s. Wederom hebben Eric en Marjan uitgebreid de tijd genomen voor dit interview waarvoor mijn welgemeende dank je wel! Hierdoor is het een zeer uitgebreid interview geworden wat in drie delen gepubliceerd zal worden. Vandaag voor jullie deel twee. Veel leesplezier!
We gaan verder met wat luchtigere vragen. Tijdens jullie show in België samen met The Eternal was het al duidelijk dat jullie beide bands erg goed bij elkaar passen en hoopte toen stiekem al op een samenwerking ooit. Met Lansdown Hill is die er ook gekomen. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
Eric: Ik ken Mark Kelson al ruim tien jaar. Ik heb The Eternal live gezien in The Little Devil in Tilburg. Sindsdien heb ik contact gehouden met Mark en zijn bandleden. Toen kwam het ter sprake dat zij naar Europa zouden komen. Zij vroegen of we dan optredens zouden delen. Dat was een goed plan en het was wel goed zoeken. Vetrar Draugurinn is voor veel zalen moeilijk om te boeken. The Eternal dus ook. Omdat zij uit Australië moeten komen zijn ze niet zo vaak hier. We deelden het podium en hadden de tijd om samen te chillen. Mark is een hele gezellige vent ondanks de muziek die hij maakt. Ik denk dat wij als band heel erg goed met The Eternal konden opschieten.
Marjan: Jazeker! Ik kende de band nog helemaal niet. We stelden ons voor en na één minuut was het al gelijk lachen, gieren en brullen.
Eric: Mark is bijvoorbeeld ook goed bevriend met Elianne Anemaat. Elianne is een bepaald persoon waar wij heel goed mee kunnen opschieten. Als zij met Mark op kan schieten dan moesten wij dan ook kunnen. Mark heeft ook een karakteristieke lage stem. Dat wilde ik heel erg graag op de opname hebben. We hadden eerst iemand anders in gedachten. Dat liep helaas niet goed op gebied van communicatie en pandemie toestanden. Je blijft dan denken want dat nummer heeft een bepaalde tweede stem nodig. Toen popte Mark al vrij snel op. De reden waarom we het niet zo snel gevraagd hadden is omdat hij aan de andere kant van de wereld zit. Het ging eigenlijk best snel. We vroegen aan Mark of hij op onze nieuwe plaat wilde zingen. Het was gelijk, ja natuurlijk! Het was even zoeken. Mark heeft in het eerste stuk zijn normale hoge stem. Zelfs een beetje hoger dan wat hij later in het nummer doet. Dat maakt het ook interessant. Het is niet alleen maar dat lage. Dat heeft een bepaalde functie. Dat hele diepe Peter Steele meets Paradise Lost hadden we wel nodig.
Marjan: Zeker. Dat vind ik ook het lastige van dat nummer.
Ik dacht op sommige stukken zelf wat invloeden van The Eternal te horen. Niet alleen maar in Lansdown Hill maar ook nog andere tracks. Dat zette mij wel aan het denken of The Eternal misschien stiekem mee heeft gewerkt aan het album.
Eric: Dat was ook tijdens die shows. Mark en ik hadden het daarover. Mark kwam tot de conclusie dat wij eigenlijk allebei hetzelfde zijn. Mark en ik dan. Op gebied van invloeden, alle bands waar wij hebben in gezeten zijn eigenlijk bands van de eeuwige belofte. Een heleboel mensen vinden het helemaal te gek. Dit gaat het helemaal worden! Vervolgens komt er helemaal niks en blijft het een beetje op dat niveau. Dan kabbelt het weer weg. Dat heeft The Eternal ook. The Eternal bestaat ook al een aardig tijdje. Die hebben best wel vaak spectaculaire platen gemaakt. Niet elke keer hetzelfde, steeds wat anders. Wat er eigenlijk aan reactie zou moeten komen dat is bij hun nooit gekomen. Op dat gebied zijn Mark en ik dus wel enigszins gelinieerd. Dat wil niet zeggen dat The Eternal invloed heeft gehad op wat er nu op The Night Sky staat. Ik denk dat je doelt op die gothic rock achtige invloeden die erin zitten. Als je dat aan onze voormalige bassist vraagt, Douwe, Die weet precies waar dit vandaan komt. Dat is gewoon Daeonia. Dat is mijn band uit de jaren negentig. Dat was gothic rock. Daar kunnen we niks aan doen. Ik schreef toen die nummers. Ik schrijf nu deze nummers. Die stijl zit er gewoon ergens in en komt er toch uit. Lansdown Hill is ook het meest gothic nummer op de plaat, dat geef ik ook eerlijk toe.
Marjan: Jij hebt ook een bepaalde signature als jij iets schrijft. Daar is vaak niet omheen te draaien dat jij dat geschreven hebt. Dat is juist heel cool.
Eric: Dat vind ik een groot compliment. Dat betekend dat je een eigen stijl hebt.
Ik zou niet eens zeggen meest gothic. Ik vind het gewoon echt een heel gaaf nummer. Ik luister naar muziek. Dan kan ik dat of vet vinden of niks vinden. Het hoeft voor mij niet in een hokje te passen.
Marjan: Goed zo! Dat zijn ook mijn twee genres.
Eric: Dat zijn de enige twee genres die je moet hebben toch? Leuk of niet leuk. Dat moet nog doordringen bij heel veel mensen.
Ik vrees het ook. Wij gaan verder naar de volgende vraag, ik denk dat daar ook nog wat leuks uit komt.  Eric, jij bent helemaal weg van IJsland. Deze keer vinden we Reynisfjara als afsluiter van het album. Ook deze heb ik even moeten googelen. Het was duidelijk dat het iets met IJsland te maken had, maar wat? Toen kwam ik die prachtige foto’s tegen van een mooi zwart strand. Toen heb ik de track erbij geluisterd. De puzzel viel helemaal in elkaar. Is dit nummer een eerbetoon aan dit mooie strand en land?
Eric: Deze track komt eigenlijk door het nummer ervoor: As I Drift on an Ocean Towards a Distant Shore. Wat eigenlijk gaat wat je al in je review schreef over het proces van dood gaan. Gezellig onderwerp! Wat je dan daarna krijgt is dus a distant shore. Dat is dan in dit geval Reynisfjara. Dat is toepasselijk met onze bandnaam en ook een beetje de rode draad die overal doorheen gaat. Zwarte stranden die bijna buitenaards aandoen. Heel IJsland is wel buitenaards. Als je dan van het normale leven naar de volgende stap gaat. Dan zou dat best wel eens iets kunnen zijn dan waar je nu zit. IJsland is dan het dichtstbijzijnde denk ik op deze planeet. Dat leek mij wel gepast om de track Reynisfjara te noemen. Omdat het heel erg verwijst naar de zwarte stranden. Tekstueel is het ook een vervolg op As I Drift on an Ocean Towards a Distant Shore.
Ik was ook benieuwd of je de branding die we horen ook echt daadwerkelijk opgenomen hebt op dat strand? Door jouw reizen zou dat best vet zijn toch?
Eric: Dat zou inderdaad vet zijn maar nee. Ik heb het ergens anders vandaan gehaald.
Dat was de mellotron?
Eric: dat zou wel heel makkelijk zijn. Het is één van de weinige samples die ik gebruikt heb.
Vorige keer hebben we het gehad over de oorsprong van de bandnaam. Er was toen nog wat twijfel of er nog wat zou veranderen. Of hij aan of van elkaar moest. Is dat nu duidelijk?
Eric: Het is duidelijk dat wij het helemaal verkeerd doen. Het hoort eigenlijk aan elkaar vast.
Dat is duidelijk. Er gaat verder niets aan veranderen?
Eric: Nee. We hebben de bandnaam nu zo ingezet dan laten we het ook zo. We zijn ook geen echte IJslandse band. Als je van IJsland komt en je maakt deze fout, dat is dan schandalig.
Het wordt dus gedoogd?
Eric: Zolang je dit niet voorlegt aan de mensen van Árstíðir is er niks aan de hand.
Jullie brengen het nieuwe album uit via een eigen label Dark Skies Coming. Hoe is dat idee ontstaan om een eigen label te starten? Zijn jullie voor de naam van het label geïnspireerd door Game Of Thrones?
Eric: Vanwaar de Game Of Thrones referentie?
Winter is coming.
Marjan: Ik was al heel hard aan het nadenken en dacht, oh ja wacht eens even!
Eric: GOT is alweer zo lang geleden. Maar inderdaad, Winter is coming!
Marjan: Ik heb van die serie nog steeds niks van gezien.
Niet? Shame on you!
Marjan: Nee hoor.
Eric: Kijk dat zijn nou één van die dingen die je wél mag zien!
Marjan: Dat weet ik. Ik ben het ook echt van plan. Het is er alleen nog niet van gekomen.
Erik: Ik houd al jaren vol om de film The Titanic niet te zien. Dat is ok, dat mag.
Marjan: As I Drift On An Ocean……
Eric: Maar goed. Dark Skies Coming is ontstaan heel wat jaren voor Vetrar Draugurinn. Het is ook een naam die ik gaf als zogenaamd platenlabel toentertijd met de eerste plaat van Ditch. Die plaat is uit 2013. Dat is alweer een eind geleden. Het plan om het zelf te doen kwam omdat wij na Hinterlands. Ik was ontevreden met Painted Bass. Sterker nog, Peter is echt een hele toffe vent. Een gezellige man. Hij heeft echt een bepaalde visie. Wat ik nog merkte is dat wij nogal werden neergezet als een Painted Bass records band. Ondanks dat zij nog veel andere dingen doen toch tussen de symfonische metal bands met zangeres belande. Wij hebben al een probleem dat wij muziek maken die daar heel erg vanaf wijkt maar dat wij een zangeres hebben. Dan staat daar ook nog eens een keer Autumn bij en bij mijn naam ex Stream Of Passion. Dat werkt op zo een moment helemaal niet mee. Heel veel van die genres waar wij tegenaan hikken stiekem heel conservatief zijn. Die hebben heel erg moeite met bepaalde dingen als wat zij bijvoorbeeld noemen Efteling metal of zangeresjes metal. Wij worden op die hoop geschoven die zelfs nóg verder dat genre in gaat. Painted Bass paste niet zo goed meer op dat vlak. We moesten goed op zoek naar een alternatief.
Een beetje van die stempel af en uit het hokje?
Eric: Ja. Daarom hebben we voor het eerst een pre productie opgenomen. Het is een soort demo met vier a vijf nummers op die op de plaat zouden komen. Die hebben we rond gestuurd naar labels die meer in de hoek zitten als waar wij in zitten. Daar kwam waarschijnlijk door de pandemie en de tijd waarin wij leven waar iedereen  zijn demo probeert te slijten aan een platenlabel. Dan kom je daar op de hoop terecht en hebben geen enkel antwoord gekregen. Dat is heel erg sneu. Dat is gewoon echt pijnlijk. We hadden al heel snel een plan B. Dat was we doen het gewoon zelf. Dat gaat het wel anders. We hebben geen distributie deal. Die plaat ligt dadelijk echt niet in een platenwinkel of bij een online platen winkel. Hij is echt alleen maar te krijgen op bandcamp en op onze website. We gaan dat proberen te pushen. Het is wel wat het is. We hebben een gave plaat weten te maken. Het artwork klopt. De productie klopt. De muziek klopt. Dan gaan we maar proberen om het op een andere manier te slijten. Dat is een beetje het verhaal. We zijn het product van de hedendaagse muziek industrie denk ik.
Jammer!
Eric: Aan de ene kant wel. Tuurlijk is het jammer. Het scheelt heel veel geld en moeite als je bij een platenlabel zit. Dan wordt je heel erg met de neus op de feiten gedrukt als je het zelf gaat doen.
Je merkt het tegenwoordig wel vaak dat er kleinere bands zijn. Vaak zijn dat de ondergeschoven kindjes. Waar toch heel erg veel talent in zit. Die zien bijna het daglicht niet. Dat vind ik vaak wel jammer dat labels toch die hokjes gebruiken. Ze zien niet het hele plaatje. Het lijkt mij als band dan vechten tegen de bierkaai. Vechten om gezien en gehoord te worden. Dan ga je jezelf afvragen, hoe lang houd je dat vol?
Eric: Het hangt er een beetje vanaf. Als je achter je muziek staat dan houd je dat lang vol. Voor de rest denk ik dat wij als band nu last hebben van de situatie zoals die nu is. De bands die wel wat voor elkaar krijgen. Zijn de bands die al een backstory hebben. Dat zijn bands die dit proces waar wij nu inzitten al gehad hebben. Die het bekend worden bij het grote publiek al hebben meegemaakt tien a vijftien jaar geleden.  Dan gaat het allemaal wat makkelijker. Dan gaan deuren wel open. Dan weten ze wel je naam. Dat is bij ons niet het geval. Het enige waar wij profijt van hebben is die rare bandnaam. Als die voorbij komt vragen mensen zich af, wat is dit. Als hij dan nog een keer voorbij komt is het van: oh dat is die band met die rare bandnaam. Dan blijf je toch een beetje hangen. Ik heb het serieus al eens over Vetrar  Draugurinn gehoord dat mensen zeiden van, ja dat is leuk maar jullie hebben geen backstory. Als ik dan vraag of ze de muziek dan wel leuk vinden dan komt daar geen antwoord op.
Dat is echt jammer ja. Nog een vraag over de artwork. Die is ook weer gedaan door Gogo Melone?
Eric: Ja helemaal. Het ging iets moeizamer dan de eerste keer. Dat is een communicatie dingetje. Zij zit in Griekenland. Dan moet je proberen uit te leggen wat je voor ogen had. De eerste keer ging het niet helemaal zoals het moest. Wij kappen dan niet gelijk alles af. We kennen elkaar ook al een hele tijd. We leggen dan uit wat we bedoelen. Toen kwam ze terug met iets. Dat is wat de hoes nu geworden is. Het is eigenlijk geworden wat meer bij ons als band past. Het is ook een beetje voorzetting van Hiterlands. Ik vind het best wel geslaagde artwork. Ik ben ook zeer benieuwd hoe dat eruit gaat zien op de vinyl versie. Dat is wat groter.
Jullie hebben inmiddels de eerste live shows weer gespeeld na de lockdown. Jullie hebben eerder een live stream gedaan die opgenomen was. Wat heel gaaf was! Ik kan mij voorstellen dat live spelen met publiek toch wel leuker is. Hoe was dat voor jullie?
Eric: Nou, die show heeft niet plaatsgevonden. De Pul heeft die gecanceld. De eerste live show van ons met publiek is de 17^e oktober.
Marjan: Ik kan wel antwoord geven maar dan niet vanuit Vetrar. Afgelopen weekend heb ik met Autumn gespeeld. Dat was wel heel fijn ja na anderhalf jaar. Dit is iets wat we zeer duidelijk allemaal gemist hebben.
Eric: Begin september heb ik met Pilgrimage twee shows gedaan. De eerste was in België. Dat was een dag of twee nadat ze daar alle restricties hadden ingetrokken. Het ene gevoel was blijdschap want we mogen weer. Het andere gevoel wat naar boven kwam was die van blijf allemaal uit mijn buurt! Er was geen 1.5 meter, geen check aan de kassa. Er was helemaal niks. Het is heel fijn om weer te spelen maar de pandemie speelt toch in je achterhoofd. Echt het gevoel van shit alles is weer terug naar normaal en gaat dit werken. Ik heb daar niets meer over gehoord dus ik denk dat het wel goed is gegaan.
Zijn jullie daar bang voor dat alles weer terug naar normaal gaat?
Eric: Ik zit in een risico groep dus ik ben altijd wel een beetje voorzichtig. Ik ga bewust niet dingen opzoeken.
Marjan: Ik vond het een beetje gek. Wel de anderhalve meter en de QR code check. Maar voor de rest was het vrij normaal weer. Ik heb weer een knuffel gegeven. Niet iedereen wat ik normaal graag doe natuurlijk. Wel de mensen die ik al heel lang niet meer heb gezien. Dat voelde wel weer fijn. Het is nog een beetje raar. Ik had verwacht dat ik het vreemder zou vinden.
Eric: dat is bij mij ook zo. Maar zodra er dan een iets te grote groep op je af loopt. Dan loop ik toch wel een andere kant op.
Dan moet je opeens even plassen?
Eric: Dat was bij die shows niet. Die in België was al aardig druk. Daar wist ik mij nog enigszins afzijdig te houden van de grote groepen. De tweede show was in den Haag. Daar waren natuurlijk nog wel restricties. Daar was dus sowieso al afstand. Dus dat viel wel mee. Ik woon vlakbij The Mall of The Netherlands. Dat is een verschrikking! Niet normaal hoe druk het is! Dan loop ik samen met mijn vrouw daar even doorheen recht van de ene kant naar de andere kant. Halverwege hebben we echt allebei zoiets van snel weer weg hier. Dat is niet fijn. Terug naar normaal is denk ik toch makkelijker gezegd dan gedaan. Tenminste voor mij wel.
Dit is was het voor deel twee van het interview. Benieuwd naar het derde en laatste deel met de creatieve vragen? Check dan morgen Rockportaal.nl of onze socials.