Vetrar Draugurinn – Het female fronted hokje daar proberen we zoveel mogelijk mee te breken.

Hinterlands, de nieuwe plaat van Vetrar Draugurinn, is al een tijdje uit. Benieuwd naar wat meer informatie omtrent de band en het album wilde ik graag de band aan de tand voelen. Ik trof de band op 27 april 2019 tijdens de FemME-clubtour in Eindhoven. Zowel Eric Hazebroek als Marjan Welman waren bereid om mij te woord te staan en een interview te doen voor Rockportaal. Dat Vetrar Draugurinn geen standaardband is, blijkt maar weer. Wat een standaardinterview moest worden, groeide uit tot een open en eerlijk interview van kaliber. Relaxed op een terrasje in de schaduw bespraken we bandgerelateerde en onzinnige dingen, maar vreesden ook niet om diepgang op te zoeken. Een gezellig en interessant onderonsje dat nog lang in mijn achterhoofd zal blijven hangen en dat niet gemakkelijk meer te overtreffen zal zijn. Omdat het interview zo uitgebreid is, zal deze gepubliceerd worden in zes delen. Vandaag tijd voor deel vijf!
Eric: Vetrar Draugurinn ontstond nadat Stream Of Passion stopte. Heel erg jammer vind ik dat laatste nog steeds. Hoe was dat voor jou om dit grote gedeelte van jouw muzikale carrière los te laten? Viel je in een zwart gat en wat deed dat in eerste instantie met je?
Het grappige is dat Vetrar Draugurinn daarvoor al gestart was. Toen nog niet als band, maar meer als een manier voor mij om mijn nummers die ik bij Stream Of Passion niet kwijt kon, samen te pakken op een soloplaat ofzo. Op die manier had ik ook Marjan gevraagd om de nummers in te zingen. Uiteindelijk Jim voor drums en Douwe de Wilde, die in al mijn andere bands behalve Stream Of Passion speelde, op bas. Dat was eigenlijk hoe het project eruit zag. Toen viel heel Stream Of Passion in duigen in januari 2016. Na die bespreking met Stream Of Passion waar dat dus naar boven kwam, heb ik volgens mij op weg naar huis direct de jongens gebeld met de vraag of we van Vetrar een band konden maken. Daar kwam uit dat ze het niet erg vonden en juist gaaf! Er viel toen juist een pak van mijn hart. Op weg naar huis had ik toen al zoiets van: Stream Of Passion is voorbij. Dat was heel erg, want dat was toch bijna tien jaar van mijn leven. Ik heb met die band heel veel leuke dingen kunnen doen. Ik heb vriendelijke mensen ontmoet. Leuke muzikale projecten daarmee gedaan. Op de meest vreemde plekken geweest. In ieder geval zit ik niet thuis op een houtje te bijten, want dat lijkt mij het ergste. Dat kan ik echt niet volgens mij. Ik zou niet zonder een band kunnen. Het was dus eigenlijk gelijk geregeld.
Het zwarte gat viel dus wel mee begrijp ik?
Inderdaad. Dat viel reuze mee. We hadden natuurlijk nog wel heel 2016 met Stream Of Passion concerten. Maar we waren ondertussen ook gelijk heel hard aan het werk om Vetrar Draugurinn zover te krijgen dat, als SOP echt zou stoppen in december, we kort daarna door konden met Vetrar. Dat was een beetje een raar jaar. Het is ook het jaar dat mijn vader is overleden. Alles kwam gewoon samen. Dat is wel een bijzonder jaar geweest ja. Ik heb dat ook tegen mijn vrouw gezegd aan het einde van het jaar. Ik denk dat 2016 mijn slechtste jaar in mijn leven was, maar kan dat ook niet oprecht zeggen omdat er ook zoveel goede dingen zijn geweest. Heel raar!
Marjan: Zo is het leven.
Muziek is voor mij mijn leven. Ik kan niet zonder. Ik word ermee wakker en ga ermee slapen. Wat betekent muziek voor jullie?
Marjan: Het is ook niet mogelijk om niet met muziek bezig te zijn. Dat moet ik gewoon doen.
Eric: Het lijkt een beetje op een ziekte ofzo. Een verslaving!
Marjan: Ja! Je komt er niet vanaf!
Eric: Dat geldt trouwens niet voor iedereen. Ik ken genoeg mensen die op een gegeven moment denken van: nou, muziek maken is niet meer voor mij. Ik kap ermee.
Marjan: Dat snap ik ja. Maar voor mij start het al als ik wakker word. Dan ben ik al aan het zingen. Het hangt er beetje vanaf hoe ik wakker word natuurlijk. Maar muziek is echt wel een rode draad in mijn leven. Ik ben een tijdje die rode draad kwijt geweest. Die heb ik nu weer helemaal gevonden.
Eric: Als leidraad is die altijd aanwezig. Er zijn soms ook momenten dat je minder met muziek bezig bent dan andere. Op andere momenten is het een constante factor of misschien zelfs wel iets te veel. Gelukkig heb ik thuis mensen zitten die daar heel goed mee om kunnen gaan.
Marjan: Ik ook.
Eric: Dat is het belangrijkste! Als je thuis iemand hebben zitten die je niet begrijpt, dan gaat het mis. Muziek is al heel erg lang een onderdeel van mijn leven. Van muziek luisteren tot muziek maken.
Marjan: Bij mij voor zo lang ik mij kan herinneren ook.
We raakten de volgende vraag eerder al een beetje. Wat vinden jullie van de hokjes in de metalscene net als female fronted? Ondervinden jullie hier hinder of last van?
Marjan: Ik denk dat je het in hokjes plaatsen ook doet júíst als je niet in een hokje denkt. Je zoekt altijd wel naar iets wat je al herkent, denk ik. Dat vind ik wel logisch dat dat gebeurt. Je zoekt toch vaak iets herkenbaars. Female fronted metal vind ik geen genre.
Eens. Het beschrijft eigenlijk niet meer dan dat de band een zangeres heeft.
Eric: Juist. Zelfs dan kan het nog alle kanten op gaan.
Marjan: Het kan inderdaad nog alle kanten op en het is niet slechts één genre. Dan zou je in de metal maar twee genres hebben: male fronted en female fronted metal. Dus dat zegt nog niks.
Eric: Het is achterhaald. In een wereld waar we bijna alleen maar gefocust zijn op gendergelijkheid en dat soort zaken. Op één of andere manier is er nu nog meer focus op om het daarin te plaatsten. Dat vind ik zo tegenstrijdig.
Marjan: Het zou juist minder moeten worden. Of er nu een vrouw of een man in front staat, is totaal niet belangrijk en boeiend.
Eric: Als we echt muziek in hokjes willen plaatsten, dan zijn er maar twee soorten muziek: muziek die je wel gaaf vindt en muziek die je niet gaaf vindt. De rest is niet interessant. Maar dat is wel een beetje een utopische uitspraak.
Marjan: Het is smaakgevoelig.
Ik hoor soms ook weleens venues zeggen dat ze weinig publiek trekken als men weet dat het bijvoorbeeld female fronted symfonische metalbands zijn die geprogrammeerd staan. Sommige bands met een zanger willen soms ook geen bands in hun voorprogramma omdat er een zangeres in de band zit. Ondervinden jullie geen hinder van dat soort vooroordelen?
Eric: Tuurlijk wel.
Marjan: Ik denk het ook wel. Als iemand verder niet zo met muziek bezig is en aan mij vraagt van: “Jij zit in twee bands?” Vaak vragen ze dan of er nog meer vrouwen in de band zitten. Als ik dan antwoord dat ik de zangeres ben, dan krijg ik wel vaak de opmerking: “Oh, maar dat is dan zeker een gothicband?” Dan komt de vergelijk ook al snel met bands als Within Temptation. Dan moet ik hen vertellen dat ook dat niet is wat ik doe. Dan zijn mensen echt verbaasd dat er nog meer genres zijn. Dat is geen belediging ofzo, maar er is echt zoveel meer. Mensen hebben daar niet altijd weet van.
Eric: Ik heb het vaak genoeg ook moeten ombuigen. Dan stelde ik de vraag: “Ken je Within Temptation? Dat soort muziek maar dan anders. Dan zitten wij daar overal zo’n beetje tussenin.”
Het valt wat mij betreft niet echt in een hokje te plaatsten.
Eric: Dat is juist ook wel goed. Daarom luister ik zelf ook het liefst naar bands die niet in een genre passen. Mensen proberen dat vaak wel in een hokje te plaatsten. Ik vind het zelf wel een heel mooi compliment dat we daar zo’n beetje tussen zweven. Het is natuurlijk wel zo dat als je met je band wat wil bereiken, het eigenlijk maar een groot blok aan je been is. Je ontkomt er niet aan. Zodra mensen zien dat er Stream Of Passion en Autumn boven staat, dan heb je gelijk de stempel al te pakken: symfonische female fronted metal. Dat spelen wij niet. Verre van zelfs.
Marjan: Wat wij met Vetrar doen, lijkt op geen van beide. Het overkomt mij ook weleens hoor; dat ik denk van: dat zal ik niet leuk vinden en dan blijkt het toch tof te zijn.
Eric: Wij hebben gewoon echt die kans nodig om mensen te kunnen overtuigen. Luister maar eens naar onze muziek en kijk dan wat je er wel van vindt. Als je een hoek moet zoeken waar we wel inpassen, dan zitten we in het melodische doom-hoekje. Er zit wat verschuiving in de doom metal. Je ziet dat bepaalde bands meer succes boeken met juist het melodische. Dat zijn bands als Swallow The Sun, Draconian en Katatonia. Daar voel ik mij meer aan verwant dan aan female fronted metal. We gaan ook proberen om een beetje te breken met het voor de hand liggende. De hinder die je soms ondervindt van de luisteraar, die gelijk de stempel erop drukt van: female fronted metal, daar ga ik niet heen. Dat stigma heb je ook nog een keer bij bookers: “oh, jullie zijn z’n band? Dan boeken we jullie wel met…”
Er wordt dan voor jullie gedacht.
Eric: Precies. We staan vanavond samen met Scarlet Stories op de affiche. Die band heeft waarschijnlijk exact hetzelfde probleem als wij. Toch verschillen we van elkaar, maar we spelen beide geen “female fronted metal”. Terwijl er bij beide een zangeres in zit. Scarlet Stories heeft zelfs ook nog een gitariste. Het is helemaal niet belangrijk. Het is goede muziek en klaar! Ik denk dat het heel moeilijk wordt om door de stigma’s te breken en ermee te breken. Aan het einde van het jaar staan we weer op FemME. Dat is voor ons gewoon leuk om te doen. Aan de andere kant werkt het juist een beetje tegen je als je wil breken met het hokje. Het is gewoon heel erg lastig. Daarom ben ik ook blij dat we gevraagd zijn voor Dutch Doom Days. Daar zijn we waarschijnlijk echt de enige band met een zangeres.
Zover deel vijf van het interview. Morgen verschijnt het zesde en laatste deel om 13u.
Speciale dank aan Jeffrey Klumper voor het dubbel checken van het interview