Vetrar Draugurinn – #pipo. De creatieve vragen van het interview. (deel 3/3)

Op dinsdag 28 september 2021 kreeg ik de kans om Eric Hazebroek en Marjan Welman van Vetrar Draugurinn aan de tand te voelen over hun nieuwe album The Night Sky. Een gezellig onderonsje wat meer inzicht geeft over de maak van het nieuwe album maar ook over diepgaande persoonlijke thema’s. Wederom hebben Eric en Marjan uitgebreid de tijd genomen voor dit interview waarvoor mijn welgemeende dank je wel! Hierdoor is het een zeer uitgebreid interview geworden wat in drie delen gepubliceerd zal worden. Vandaag voor jullie het derde en laatste deel. Een deel met allen maar creatieve vragen die vaak tot hilarische antwoorden heeft gezorgd. Veel leesplezier!
We gaan afsluiten met een paar creatieve vragen. Want daar ben ik goed in.
Eric: Jeej!
Marjan: Oh oh!
Ik vind het gewoon leuk om het een beetje luchtig af te sluiten. Eric, jouw beste guilty pleasure om mee te zingen onder de douche hebben we nog te goed van het vorige interview. Ben je daar intussen uit?
Eric: Ik zing toch echt niet onder de douche. Als ik dan terug denk aan vrij korte termijn. Afgelopen weekend had je dat Global Citizen op tv. Dat is een wereldwijd livestream met allemaal artiesten en ook concerten. In Parijs bij de Eifeltoren stond Ed Sheeran. In Amerika stond Billie Eilish. Dat dan bijna twee dagen lang met heel veel artiesten.
Marjan: Die heb ik volledig gemist!
Eric: Dat kan ik mij goed voorstellen want ik was het ook vergeten. Het laatste stukje heb ik nog meegekregen. In Londen hadden ze Duran Duran. Die vind ik toch wel heen fijn hoor! Vooral als ze oude nummers spelen. Die mannen zijn al oud maar het klinkt gewoon nog steeds heel tof. Wat ik stiekem ook wel gaaf vond is het live optreden van Nile Rodgers & Chic. Dat is echt funk. Een hele andere hoek op dan wat ik met Vetrar doe. Ze speelden good times en dat was echt fenomenaal. Het zijn echt verschrikkelijk goede muzikanten. Het is een heel erg catchy nummer. Het is ook volkomen iets anders dan wat ik normaal op de platenspeler heb liggen.
Marjan: Maar stiekum geen guilty pleasures en alleen maar vet dus?
Eric: Er zijn toch geen guilty pleasures. Zeg nou eerlijk! Voor mij zijn ze er niet. Ik kan gerust foute jaren tachtig dingen luisteren. Dat is gewoon tof. Dit valt weer in de categorie is het leuk of niet?
Marjan: Guilty pleasures vallen ook in de categorie leuke muziek.
Eric: Het meest uitzinnige van dit weekend was dus dat ik naar Nile Rodgers &Chic heb zitten luisteren. Dat past niet zo zeer bij die depressieve dingen die ik zelf maak.

Het is een begin toch?
Eric: Volgende plaat ga ik toch een keer denken over die guilty pleasures.
Als je jezelf zou mogen omschrijven als een hashtag. Welke zou dat zijn?
Marjan: Laat ik gewoon mijn eerste ingeving zeggen. Geen idee waar deze vandaan komt maar #pipo denk ik. Dat is het eerste wat bij mij op kwam.
Eric: Ik zou het ook echt niet weten. Maar pipo?
Marjan: ja ik ben een pipo met van alles. Een beetje clownesk af en toe. Ik associeer het ook met soms niet zo handig zijn maar wel gezellig.
Hij is wel kort en krachtig!
Marjan: Klinkt ook wel gezellig toch?
Eric: Ik moest spontaan denken aan een stukje tekst uit een liedje van The Sisters of Mercy. Dat is I’m not here when you don’t see me. Dus #imnotherewhenyoudontseeme laten we het daarop houden.
Ik vind deze ook wel cool ja. Iets heel anders. Op gebied van snacks. Zijn jullie meer van zoete snacks of meer hartig?
Marjan: Ik ben sowieso gewoon van eten. Ik wou dat ik daar iets minder van was.
#minder?
Marjan: Ja, mag het iets minder? Het ligt er bij mij maar net aan in welke bui ik ben.
Eric: Ik heb het zelfs zo erg dat als ik iets hartigs heb gegeten. Dan heb ik daarna heel erg de behoefte aan iets zoiets. Dat is dan om het weer een beetje in balans te krijgen.
Ik kan mij voorstellen dat met jouw diabetes het niet zo heel handig is om veel zoet te eten.
Eric: Nee maar alles draait om balans. Daar ben ik ook wel heel erg achter gekomen. Ik kan als het tegenzit de hele dag water drinken. Maar dan heb ik op het eind van de dag echt iets nodig met smaak. Anders wordt ik helemaal gek. Dan maar iets wat wel ok is voor diabetes maar eigenlijk nog steeds niet helemaal ok. Light frisdrank is eigenlijk een soort van compromis. Ik weet dat light frisdrank niet gezond is maar het heeft wel smaak. Ik ben tegenwoordig wel erg goed geworden in het uitkiezen van light dranken die ook echt wel smaak hebben. Daar zit ook nog veel verschil in namelijk.
Marjan: Je hebt light en zero. Ik vind zero vaak nog lekkerder dan light.
Eric: Recentelijk zijn we er hier thuis achter gekomen dat het ons allemaal geen reet kan schelen wat er op staat. Als het lekker is dan is het lekker. Dat is een beetje hetzelfde als met de muziek. Lekker of niet lekker. Ik heb een uitje met mijn werk aanstaande vrijdag. Dan krijg je een uitnodiging waar je moet aangeven of je vlees, vis, vegetarisch of vegan wil eten. Dan moet je iets invullen. Ik heb deze keer vegetarisch ingevuld. Ik ben echt geen vegetariër. Vegetarisch eten kan ook heel erg lekker zijn. Waarom zou je dat dan niet doen? Mijn guilty pleasure op eten die weet ik wel. Dat is chips. Ik heb heel veel moeite om na een paar chipjes de zak weer dicht te doen. Dat kan ik niet.
Marjan: Ik heb dat met ijs.
Eric: Goed ijs dan. Daar kan ik niet heel veel van eten.
Marjan: Ijs eten kan ik echt goed. Ik heb een toetjes maag!
Volgens mij hebben ze in Eindhoven een toetjes restaurant.
Eric: Serieus?
Marjan: Zei je dat nou echt?
Google het maar een keer. Het bestaat echt. Een restaurant waar je alleen maar toetjes kan eten.
Marjan: Dat ga ik zo dadelijk nog Googelen.
Eric: Ik hoor een tripje naar Eindhoven aankomen.
Marjan: Moeten we daar niet een keer een optreden doen ofzo?
Eric: Dan doen we een optreden maar daar maken we een heel weekend van.
Als je jouw leven mag omschrijven als een liedje. Welke zou dat zijn?
Marjan: Sjeezes!
Jullie zijn muzikanten dus wil ook een beetje muzikaal blijven met mijn vragen.
Eric: Road to Nowhere (Talking Heads). Dat is ook een nummer wat ik toevallig dit weekend heb gehoord.
Eric: Moeilijke vraag he Marjan?
Marjan: Hij is moeilijk maar wel leuk! Waarschijnlijk wordt ik midden in de nacht wakker en dan denk ik ja! Dat is hem!
Eric: Weet je wat het probleem is met dit soort vragen. Als je die aan mensen als ons stelt. Dan heb je mensen die gaan hard nadenken en er komt niks uit. Bij ons is het juist het tegenover gestelde. Dan denk je dat daar een tsunami aan opties uit komen. In ons hoofd wel maar er komt dan vervolgens nog niks uit. Misschien een nummer als Black gives way to blue van Alice in Chains misschien. Dat is ook wel iets.
Marjan: Ik ga nog even denken. Als mij wat te binnen schiet dan hoor je het nog.
In ons vorige interview hebben we het gehad over het meest nutteloze talent. Wat is je geheime talent?
Eric: Een geheim talent? Weet je wat we de volgende keer doen? Dan laten we jou dit soort vragen van te voren toesturen. Dan kunnen we daar wat langer over nadenken.
Dan hebben ze geen verrassingsfactor meer. Das niet leuk!
Marjan: Mijn geheime talent is dat ik heel goed dingen kapot kan maken. Ik heb het niet over relaties ofzo. Ik kan letterlijk voorwerpen echt goed slopen. Ik ben zo goed in dingen kapot maken! Daar blink ik echt in uit!
Eric: Ik ben best wel sociaal voor een kluizenaar. Dat is wel een geheim talent denk ik.
Marjan: Zo geheim is dat helemaal niet hoor!
Eric: Dat weet ik niet. Iedereen die mij kent denkt dat mijn geheime talent een kluizenaar zijn is.
Marjan: Ik denk dat meer mensen dat bijzonder vinden inderdaad dan dat jij vriendelijk en sociaal bent.
Eric: Niet dat ik het nog steeds doe maar ik kan redelijk goed tekenen.
Ik weet wel dat jij een ontzettend sierlijk handschrift hebt. Tekenen dat wist ik inderdaad niet.
Eric: Ik moet dat weer gaan doen. Dat zeg ik ook alweer vijftien jaar. Marjan en ik zitten allebei bij de club van uitstel gedrag. Daar zijn wij heel goed in.
Marjan: Dat ik daar niet op kwam! Dat is wel echt bizar want daar ben ik zo goed in! Alles moet bij mij gewoon super goed en perfect zijn. Dan durf ik er vervolgens niet aan te beginnen en ga ik het uitstellen. Ik heb daardoor deze week in een keer enorm veel deadlines.
Eric: Bij mij is het meer dat ik constant het gevoel heb dat ik geen zin heb om er aan te beginnen. Dan lig ik tv te kijken en bedenk ik mij dat ik nog dingen moet doen. Al snel is het gevoel er van, dat komt later wel. Dat deed ik bij Stream Of Passion al. Dan hadden we een oefen sessie en moesten we bepaalde nummers leren. De dag ervoor bedacht ik mij dan dat ik die nummers nog moest leren. Dus ‘s avonds laat nog die nummers doorspelen in een soort van paniek. De volgende dag dan de oefen sessie spelen. Dat resulteerde vaak, en nu nog, dat ik nachtmerries heb. Dan loop ik in mijn droom het podium op en dan weet ik gewoon helemaal niks meer. Dat is eigenlijk wel een trauma.
Is het dan niet zo dat nummers die je zo vaak hebt gespeeld geprogrammeerd zitten in je geheugen? Dat het dan op automatische piloot gaat?
Eric: Dat gebeurd ook wel veel. Je moet mij nu niet vragen of ik nog bepaalde nummers van Stream Of Passion kan spelen. Daar moet ik heel erg over nadenken. Dat is ook alweer vijf jaar geleden.
Time flies!
Marjan: Echt he! Belachelijk is het. Zelfs als het niet leuk is net als nu tijdens een pandemie.
Eric: Ik vond het dan relatief nog een tandje sneller gaan.
Marjan: Als je mij in het begin had verteld met de eerste lockdown dat we hier anderhalf jaar zoet mee zouden zijn. Dan had ik echt gedacht, serieus?
Eric: Dat klopt ja. In het begin van de lockdown werd er verteld dat dit wel eens een jaar kon gaan duren. Toen dacht ik ook, een jaar? Weet je hoe lang dat is? Nu zitten we al anderhalf jaar verder.
Het gaat echt bizar snel inderdaad. Maar nog een leuke vraag. Noem één ding op je bucketlist.
Eric: Ik zou graag naar Japan willen. Dat lijkt mij heel gaaf! Er zijn ook een hoop dingen die mij daar van weerhouden.
Je moet Japans kunnen of met een gids op pad. Anders kom je daar niet zo ver.
Eric: Precies! Ze spreken daar echt geen Engels. Dat is een beetje mijn dingetje. Naar een land gaan waar ze echt geen Engels spreken. Dan heb ik daar toch gelijk bedenkingen over.
Ik wil daar ook graag een keer naar toe. Ik snap het echt niet dat zo een wereld land daar geen Engels wordt gesproken.
Eric: Japan is altijd een land geweest die alles omvormde naar Japans. Zelfs als er een album uit kwam dan moest dat anders in Japan. Dan moest er een nummer bij. Japanse albums zijn niet voor niets altijd met een bonus track. Dat hebben ze met veel dingen gedaan. Alles is omgevormd naar Japan. Het is een beetje als Duitsland die alles nasynchroniseren.
Marjan: Ik ben zelf koortsachtig aan het nadenken terwijl jullie aan het praten waren. Dat vind ik ook zo moeilijk! Dit is ook weer zo een tsunami aan dingen en dan komt er niks uit.
Eric: Een keer naar IJsland?
Marjan: Dat sowieso! Laatst had ik iets wat ik écht een keer wilde doen. Nu kan ik daar natuurlijk niet op komen wat dat was. Ik vermoed dat het iets met muziek te maken had.
Dan heb ik nog twee laatste vragen. Die komen van de VM Ware metal meeting. Dat is een wereldwijde groep van ict-ers die allemaal van metal houden. Twee keer in de week houden we een meeting uurtje. Op dinsdag is om de beurt iemand een keer dj en op donderdag mogen we zelf random plaatjes in een Spotify lijst zetten die we dan samen luisteren en kletsen erover. Ik heb jullie daar ook geïntroduceerd.
Marjan en Eric: Oh wat cool!
Een van de dingen die wij hen voorgeschoteld hebben is Nederhop. Dus waren zij benieuwd of dat ook jullie ding is?
Marjan: Het is niet iets wat ik heel vaak uit mijzelf ga opzetten. Als er iets nederhopperigs op een festival staat ofzo dan ga ik wel gezellig me hoppen.
De oude Def P met de Osdorp Posse.
Eric: Is dat nederhop?
Die groep ziet het wel zo.
Marjan: Het is niet dat ik dat uit mijzelf opzet maar die vind ik wel cool.
Eric: Ik vind het heel frappant dat je Osdorp Posse noemt. Dat is al dusdanig oud dat het al retro is. Dat krijgt dan een heel andere waarde. Er zijn genoeg Amerikaanse hip hop dingen van eind jaren tachtig. Als ik die nu hoor dan vind ik die wel echt cool. Toentertijd dacht ik daar heel anders over. Dan was het echt een verschrikking. Als je nederhop zegt dan denk ik aan dingen die nu heel erg populair zijn. Met autotune op de zang.
Marjan: Dat is toch meer nederpop dan?
Eric: Nee ik bedoel echt artiesten als Lil Kleine en dat soort artiesten.
Marjan: Ik zat eigenlijk meer te denken aan bands al Doe Maar.
Eric: Nederhop is de Nerlandstalige versie van hip hop. Rapper Donnie heb je dan. Wie heb je dan nog meer?
Ronnie flex?
Eric: Die ja en Frenna. Dat is dus Nederhop.
Marjan: Oh nee, dan laat maar.
Eric: Ik leef dus met een vijftienjarige in huis. Die zit op de middelbare school. Nederhop is eigenlijk dé muzieksoort waar iedereen schijnbaar naar luistert. Behalve mijn dochter dan. Als er dan eens een schoolfeest is. Dan is er iedereen keer een dj die standaard alleen maar Nederhop speelt. Met als gevolg dat mijn dochter liever niet meer naar schoolfeestjes gaat. Ik kan het wel begrijpen. Als je de namen die ik net noemde luistert, dat trek ik ook niet zo.
Dan gaan je nekharen al overeind? Dat heb ik met vlagen ook hoor.
Marjan: Dan neem ik mijn eerste antwoord terug. Dan vind ik het helemaal kut. Dat is niet mijn ding. Hier en daar zullen er vast wel wat dingen zijn die ik prima vind.
Eric: Wat hebben die Amerikanen dan met Nederhop?
Wij hebben ze dus de Osdorp Posse voorgeschoteld en de Heideroosjes.
Marjan: Dat vind ik dan weer wel grappig.
Eric: Dat is wel hip hop natuurlijk. Heideroosjes is gewoon punk.
We hebben ze ook Fleddy Melculy laten horen. Ze begrijpen er geen reet van maar dat maakt niks uit.
Eric: Dan moet je ze wel duidelijk maken dat dat géén Nederhop is he. Op dat gebied was de grootste Nederlands talige Hip Hop band toch wel The Urban Dance Squad. Dat moeten ze in Amerika wel kennen denk ik.
Marjan: Ik zou het zeker even draaien.
Eric: Dat is de band waar Rage Against The Machine naar geluisterd heeft. Dat hebben ze toegegeven ook.
Nog een laatste vraag ook van diezelfde club. Waar luisteren jullie tegenwoordig zelf naar? Verschilt dat van de muziek die jullie maken? Eric, van jou zie ik regelmatig foto’s voorbij komen op Facebook van het vinyl war je draait. Bij jou zie ik Laprous en dat soort bands voorbij komen. Dat zit wel een beetje in jouw straatje als ik het goed heb. Zitten daar nog andere verassingen tussen?
Eric: Tijdens de Corona heb ik mijn hobby weer opgepakt om maar geen geld uit te geven aan nieuwe gitaren maar wel aan vinyl. Tot het punt dat mijn vrouw nu ook zegt: Misschien moet je nu maar even stoppen met het kopen van vinyl. Wij hebben niet zo een groot huis. Alle kasten zitten vol.
Je bent wel goed in Tetris spelen begreep ik uit het vorige interview. Dus dat is zo opgelost.
Eric: Ja dat klopt. Dus ik post wat ik speel vaak op mijn socials. Vinyl luisteren is een heel andere ervaring dan mp3 op stream of zelf een cd draaien. Toevallig heb ik vandaag zes platen gedraaid en gepost. Daar zat alleen Laprous tussen wat in het standaard plaatje van mij valt. Voor de rest had ik Godsmack, Garbage, de nieuwe van Billie Eilish, een oude van Muse. Ik draai ook dingen als Eivør. Dat is een zangeres van de Faeröer eilanden. Dat is een soort van donkere Scandi versie van singer song writer.

Karin Park is ook een zangeres die niemand kent. Laten we het zo zeggen dat mijn smaak echt heel wijd is. Alice In Chains heb ik weer herontdekt. Soundgarden luister ik ook. Dat is een beetje grunge. Maar geen Nirvana! Dat is toentertijd met Smells Like Teen Spirit helemaal kapot gedraaid. Daar kan ik nog steeds niet helemaal naar luisteren. Alles daar tussenin luister ik en natuurlijk ook metal. Ook in de metal heel veel extreme dingen. Van extreme death metal met blastbeats tot ultra langzaam. De oude Gathering en alles daar tussenin. Je moet jezelf niet onthouden van muziek. Dan kom je weer op diezelfde uitspraak: als het leuk is…
Precies. Leuk of niet leuk! Blijf uit die hokjes.
Marjan: Gewoon niet in die hokjes gaan inderdaad.
Eric: Als je een beetje van elektronische muziek houd dan is de laatste plaat van Goldfrapp (Silver Eye) een echte aanrader. Het is elektronisch maar heel sfeervol. Die zangeres is echt geweldig.
Marjan: Zij is echt te gek inderdaad!
Waar luister jij naar Marjan?
Marjan: Bij mij vliegt het ook altijd alle kanten op. Vandaag heb ik meerdere keren naar Etta James geluisterd. Ik ben eigenlijk super niet metal. Dat gaat echt van guilty pleasures naar echt van alles en nog wat.
Eric: Beetje jazz en soul.
Marjan: Funk vind ik ook wel leuk. Laatst had ik iets nieuws ontdekt. Scary Pockets heet dat. Die spelen hele gave covers van nummers. Ik ben even aan het denken wat ik de afgelopen paar dagen heb geluisterd. Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox is ook echt heel tof. Die spelen ook hele andere versies van nummers. Ik ga ook altijd heel hard op heel veel harmonieën. Alles daarmee vind ik wel fijn. Laatste tijd is het wel iets meer soul wat ik luister. Lekker mee galmen.
Eric: Dat verbaasd mij dan weer helemaal niks.
Marjan: Het is ook niet perse nieuw. Het varieert een beetje. Drain STH heb ik laatst ook geluisterd. Dat is een soort van chick Alice In Chains van een hele poos geleden. Volgens mij komen ze uit Zweden. Het is een all girl band. Volgens mij vond ik Leech een heel tof nummer. Maar de laatste tijd is het dus meer soul. Heerlijk om mijn stem te gebruiken!
Lekker meeblehren?
Marjan: Jazeker! Onder de douche! Als ik aan het schoonmaken ben op mijn werk. Echt overal.
We zijn al aan het eind gekomen van dit interview. Zoals gebruikelijk zijn de laatste woorden nog voor jullie. Wat willen jullie nog graag kwijt aan onze lezers?
Marjan: Er zijn maar twee muziek genres! Leuk of niet leuk!
Eric: Om daar nog een beetje nuance aan toe te voegen. Er zijn heel veel mensen die luisteren naar een plaat maar geven het maar één kans. Dan is het na één keer luisteren bijvoorbeeld te vlak. Vooral bij The Night Sky is dat het tegenover gestelde. Het is zo dat als je die plaat meerdere keren luistert dan hoor je steeds iets anders. Steeds iets nieuws wat in één keer naar de voorgrond komt. Het is echt een luister plaat geworden. Dat is ook een gevalletje van jezelf in je vingers snijden. De maatschappij is tegenwoordig zo dat het de eerste keer dat het voorbij komt gelijk dé indruk moet geven. Hapklare brokken om het zo maar te zeggen. Dat is The Night Sky dus niet. Op dat gebied zijn wij een nostalgische band. Een hele andere benadering. Ik had gisteren een interview met iemand die sloeg de spijker op zijn kop. Wat hij hoorde was dingen als Fields Of The Nephilim. Dat vond ik heel frappant want dat is één van mijn favoriete bands. Dat zit er zeker in. Om iemand anders dat te horen zeggen. Dat is gelijk een indicatie dat iemand toch goed geluisterd heeft. Als je daar verder op door gaat. Fields Of The Nephilim heeft een aantal platen gemaakt. Één daarvan heet Elizium. Dat is echt een opus maximus. Echt de beste plaat ooit! Die wijkt ook heel erg af van de rest. Die heeft voor mij een beetje hetzelfde gevoel als The Night Sky. Het is één geheel. Het is bijna één nummer om naar te luisteren. Het is wel heel dynamisch en divers. Er zit een bepaalde emotie achter die je niet zo snel hebt bij platen waar alleen maar singles op staan of hapklare brokken. Dus ik hoop dat mensen het een kans geven. Nog meer luisteren dus voor je er een oordeel over geeft.
Leren genieten van de muziek. Dat is misschien ook nog wel een mooie.
Marjan. Ja en de tijd nemen.
Eric: Dat is niet meer van deze tijd.
Het moet inderdaad allemaal snel, snel en haast, haast.
Eric: Geen albums maar singles. Wij maken dan muziek voor een doelgroep die of een plaat opzet, gaat zitten en daarvan gaat genieten. Of heel veel waarde hecht aan een album. Dat zijn voornamelijk dertig plussers en daar nog boven. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Er zijn genoeg jongere mensen die dat tegenwoordig gelukkig ook weer oppikken.
Marjan: Er zijn er ook wel meer die juist dat snelle niet meer willen.
Eric: Die heb ik er ook eentje thuis inderdaad.
Marjan: Dat verbaasd mij niks.
Eric: Het is niet zo dat wij daar iets aan gedaan hebben. Ik vind het niet erg.
Nogmaals dank voor jullie tijd en dit interview.