Hinterlands, de nieuwe plaat van Vetrar Draugurinn, is al een tijdje uit. Benieuwd naar wat meer informatie omtrent de band en het album wilde ik graag de band aan de tand voelen. Ik trof de band op 27 april 2019 tijdens de FemME-clubtour in Eindhoven. Zowel Eric Hazebroek als Marjan Welman waren bereid om mij te woord te staan en een interview te doen voor Rockportaal. Dat Vetrar Draugurinn geen standaardband is, blijkt maar weer. Wat een standaardinterview moest worden, groeide uit tot een open en eerlijk interview van kaliber. Relaxed op een terrasje in de schaduw bespraken we bandgerelateerde en onzinnige dingen, maar vreesden ook niet om diepgang op te zoeken. Een gezellig en interessant onderonsje dat nog lang in mijn achterhoofd zal blijven hangen en dat niet gemakkelijk meer te overtreffen zal zijn. Omdat het interview zo uitgebreid is, zal deze gepubliceerd worden in zes delen. Vandaag tijd voor deel één!
Eric: Wat ik van veel mensen begrijp, is dat zij niet heel goed begrijpen wat zij ermee moeten. Dat klinkt heel negatief, maar dat is het eigenlijk toch niet. Het is juist iets heel positiefs. Ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat geen enkele recensie hetzelfde zegt. Het is heel apart.
Marjan: Iedereen haalt er net wat anders uit. Dat is juist heel leuk. Ik vind dat een compliment.
Eric: Als ik voor mijzelf spreek, dan luister ik naar bands die niet in een hokje te plaatsen zijn. Dat zijn bands als Katatonia en Leprous. Om dan van mensen te horen dat ze van je eigen muziek niet weten welke zangeres het nu is of bij welke band die thuishoort, is het grootste compliment dat je kan krijgen.
En ook de vrijheid dat mensen zelf kunnen interpreteren wat zij er zelf in zien en horen. Dat lijkt mij mooi als je dat met muziek kunt bereiken.
Eric: Dat is ook hoe wij de muziek benaderen. Er zijn genoeg bands die een bepaalde hoek in denken als ze muziek schrijven. Die track moet zo klinken en dat gevoel teweegbrengen. Ik schrijf voor onze nummers de basis, maar we doen het met zijn allen. Wij kleuren het allemaal in. Ik denk dat het juist fijn is om niet na te denken waar het allemaal heen moet. Wij doen wat we zelf het leukst vinden.
Marjan: Belangrijk is om uit te zoeken wat bij een nummer past. Je gaat kijken wie wat hoort bij elk nummer. Iedereen hoort toch vaak wat anders. Je krijgt dan een basisnummer en gaat daarmee aan de slag. Je kijkt wat er gebeurt en dat blijft hangen. Daarvan weet je dan gelijk dat het óf heel gaaf is óf juist helemaal niks. Eigenlijk komt het erop neer dat we, stom gezegd, “maar wat doen”. We hebben de vrijheid om ons eigen dingetje ermee te doen.
Eric: Ik doe dit eigenlijk ook expres. Als ik dan een basisnummer heb geschreven, stuur ik het heel vaak gewoon door met de mededeling: “Veel plezier ermee.” Dan krijg ik ook van de rest van de band de vraag terug van: “Wat wil je dat ik ermee doe?” Mijn antwoord is dan ook vaak heel simpel: “Wat jij hoort, mag je spelen.” Dan krijg ik vaak te horen van: “Ja, maar als het dan niet is wat jij in gedachten had?” Ik heb natuurlijk wel iets in mijn hoofd, maar laat mij ten eerste graag verrassen. Het andere is dat ik ook wel de potentie hoor in andere versies dan die ik voor ogen had. Het is tof om dingen terug te krijgen die ik juist niet in gedachten had, maar die wel erg gaaf zijn.
Marjan: We hebben ook weleens nummers gehad dat ik dacht: dat past daar echt niet. Eric is dan juist wel overtuigd en dan krijg je een heel leuk en vriendelijk welles nietes-spelletje. Dan blijkt het achteraf toch te kloppen en dat is dan weer heel erg leuk.
Eric: “Dat kan niet“ is een term die pas aan het einde van het verhaal kan komen.
Marjan: Dat is juist leuk, want dan word je een beetje uitgedaagd.
Eric: Er komen regelmatig dingen voorbij die spectaculair anders zijn dan je verwacht had. Maar dan in positieve zin. Dat is zo’n beetje gebeurd bij het schrijven van deze plaat. We hadden de ep al gehad. Het hele werkproces was nieuw en moeilijk. Er is een duidelijk verschil tussen Hinterlands en de ep. Hinterlands is meer uitgekristalliseerd. Het is meer wat het moet zijn. Zelfs nu denk ik nog steeds dat wat we hierna gaan doen weer verder evolueert. Dat het wat makkelijker gaat. Je moet platen volschrijven, elf nummers. Ik kan vertellen dat we na de ep een stuk of zeven nummers hadden. Dan denk je wel even: shit, er moet nog wat bij! Dat is bij mij soms de vraag of dat dan gaat lukken. Toen ik nog bij Stream Of Passion zat, heb ik jaren niks geschreven. Dan kwam er ook niks. Dus dat is altijd even afwachten.
Het is een creatief proces hè. Als dat getriggerd wordt en dat blijft ook op gang, dan werkt het.
Eric: Over Stream Of Passion geen kwaad woord hoor. Maar toen dat voorbij was, leek het net alsof er een knop om ging en iets anders aan ging. Echt van: nu moet er iets gaan gebeuren. Er kwam ook een soort van vloedgolf aan materiaal uit. Niet alles is gebruikt.
Marjan: Nog niet.
Eric: Het is allemaal nog afwachten inderdaad. Je weet het nooit. Hinterlands is al een tijdje af. Eind september was hij helemaal klaar. Dan ga je eigenlijk door een heel ander soort proces heen. Je bent eerst constant bezig met het opnemen en schrijven van nummers. Als het dan af is, duurt het nog een half jaar voordat hij uitkomt. Dan ga je naar het album luisteren en probeer je er een tijd juist weer niet naar te luisteren. Dan ontdek je pas dingen waarvan je niet door had dat die gebeurden. In zo’n half jaar tijd lijkt het dan net alsof je je eigen band leert kennen. Tenminste, dat heb ik.
Marjan: Je luistert er juist weer anders naar als je hem een tijdje laat liggen. Dat is mooi.
Eric: Dat is ook weer inspiratie voor de volgende stap. Dit is wel een heel uitgebreid antwoord volgens mij.
Ik heb op een aantal andere vragen ook al antwoord inderdaad. Maar dat geeft niet. We kijken wel wat we verder tegenkomen. Zullen we verder gaan met de volgende vraag?
Eric en Marjan: Ja, helemaal goed!
Eric: Het is een iets minder spannend verhaal dan het lijkt. Een hele tijd geleden ben ik de term “The Winter Ghost” tegengekomen. Ik heb wel iets met het Noordelijke. Eén van de hoezen van The Saturnine is ook een besneeuwd landschap. Ik vind dat wel mooi. Die sfeer past goed bij de muziek die ik hoofdzakelijk schrijf. Dus The Winter Ghost kon wel werken. Maar in het Engels, … dan krijg je gelijk zo’n stigma. Dat wilde ik dus niet. Toen heb ik besloten om de term in een andere taal te gaan zoeken. Ik heb deze gewoon plat gezegd door Google Translate gehaald om te kijken hoe deze klonk in verschillende talen. Scandinavisch lag uiteraard al voor de hand. Toen kwam ik bij IJslands uit met Veturinn Drauga. Toen dacht ik al gelijk van: dat klinkt wel en heeft wel een bepaalde sfeer. De Game Of Thrones-fans gaan daar ook allerlei dingen bij denken. Dat is helemaal niet de bedoeling, maar ik denk dat het wel werkt. Dat heb ik toen eens heel voorzichtig laten vallen op Facebook ergens. Een goede kennis van mij die verhuisd is naar IJsland had daarop gereageerd. Volgens hem was het niet correct. IJslands is een heel moeilijke taal, wat ik ook gelijk toegeef. Dat werd alleen maar duidelijker toen hij het ging uitzoeken en erop terugkwam. Hij gaf aan dat het Vetrar Draugurinn moest zijn. Het leek wel op Veturinn Drauga. IJslands heeft iets wat constant terugkomt. Ik ben toevallig een paar maanden terug in IJsland geweest. Dan zie je ook het inn, drinn heel vaak aan het einde van woorden terugkomen. Die taal heeft wel iets aparts. Nu zijn we twee jaar verder en blijkt het toch niet helemaal correct te zijn. Want Vetrar Draugurinn moet één woord zijn. Maar het mag tegenwoordig ook los. De meeste IJslanders zijn redelijk strikt met hun taal. Het heeft ook veel meer waarde dan heel veel andere talen. Het is oud-Noors. Het is echt de originele vikingtaal. Ik weet nog niet of ik Vetrar Draugurinn na verloop van tijd aan elkaar ga schrijven.
Ik zou het niet doen.
Marjan: Als we ooit in IJsland gaan optreden, dan natuurlijk wel. (ligt dubbel van het lachen)
Zover deel één van het interview. Morgen verschijnt deel twee om 13u.
Speciale dank aan Jeffrey Klumper voor het dubbel checken van het interview.