De eerste plaat, Culling Culture plezierde ons al enorm. Vol verwachting keken we dan ook uit naar de opvolger. En gelukkig stelt die niet teleur.
De kenmerkende, djent meets deathcore riffs zijn op deze plaat weer in grote mate aanwezig. Licht proggy, maar altijd knoerhard. Dissonante snarenplukkerij wordt afgewisseld met links en rechts een breakdown. Een geluid wat modern weet te klinken zonder gebruik van synths en andere electronica. Tel daarbij op die stem van Megan Targett die Cookie Monster zou doen verslikken in zijn Oreo en je hebt een mokerharde plaat.
Toch heeft de plaat meer te bieden dan dat. Niet alleen laat Megan een aantal aangename cleans en wat raps horen, tekstueel heeft hij ook veel in huis. Met een prijzenswaardige openheid zingt Megan over trauma’s en rouwverwerking. It’s Not The End gaat zonder twijfel over haar grootvader, die onlangs overleed.
Een waardige opvolger. Mokerhard en vol hart.