Vexillum – When Good Men Go To War

Een Italiaanse metalband die Celtic folk combineert met powermetal, komt dat wel goed? Zeker wel. Vexillum brengt op het nieuwe album When Good Men Go To War zijn powermetal met veel Italiaanse flair: veel bombast, veel blinde passie en romantiek, veel gevoel voor melodie, soms veel tijd en ruimte voor de gitaarsolo’s, … Daar voegen ze dan wat klassieke folkelementen aan toe, met een hoofdrol voor Nick MacVicar. Die heeft een eigen Celtic folkbandje in Italië en is met zijn doedelzak een graag geziene gast op bruiloften in Italië en ver daarbuiten.  

Vexillum-bassist Francesco Ferraro dubbelt bij het Duitse Freedom Call en de twee vorige albums bracht Vexillum uitbij het Duitse Limb Music. Maar dat het nieuwe album When Good Men Go To War uitkomt bij het Italiaanse Scarlet Records is geen stap terug, want dat label bulkt van de ambitie met internationale bands als HateSphere, Frozen Crown en Whyzdom. In het verleden bracht Scarlet Records de laatste twee albums van de Belgische metalband Oceans Of Sadness.

De combinatie van energieke power- en folkmetal van Vexillum zie en hoor je niet zo vaak, maar in de blend van deze Italiaanse band werkt het. De inzet van verschillende (cleane) mannelijke zangstemmenen en koortjes voegen nog een extra dimensie toe aan de sound. Op Enlight The Bivouac, een song van liefst 10 minuten, lijkt het alsof er zelfs vrouwelijke vocalen werden toegevoegd, maar dat kan ook aan de productie of het arrangement liggen. Aan de lyrics hadden ze bij Vexillum nog wat langer kunnen sleutelen, want soms mis je toch wel een onmiddellijk herkenbaar refrein of een zinsnede die je lang genoeg bijblijft om de connectie te maken met de songtitel.

Muzikaal ligt de focus grotendeels op de gitaren en wordt het drummen een beetje stiefmoederlijk behandeld, zowel in patronen en ritmes als in de plaats die het drumwerk (niet) krijgt in de mix.De drums mogen vooral voor extra snelheid en energie zorgen, maar voegen voorts weinig toe. De lyrics op When Good Men Go To War zijn inhoudelijk een beetje voorspelbaar voor een band die power en folk combineert: heel wat epic battles en veel verwijzingen naar de natuurelementen.

De beste tracks zijn – toch voor mij – Flaming Bagpipes, The Tale Of The Three Hawks, het in het Italiaans gezongen Quel Che Volevo en Enlight The Bivouac.

Related posts

Prophets Of Addiction – Face The Music

Changing Tides – Amidst The Gray

Living Gate – Suffer As One