Het artwork is weer dik in orde; een waar kunstwerkje, waar de psych invloeden vanaf druipen. Maar toch is beluistering van deze nieuwe Vibravoid plaat niet helemaal zoals verwacht.
Deze band brengt al vele jaren, heel veel platen krautrock van hoge kwaliteit, waarbij je de waterstof projecties meestal direct kan zien door alleen maar de ogen te sluiten. Opener Get To You heeft echter een sterke neiging naar een tachtigerjaren wavegebeuren. Dit doet me denken aan Joy Division en Sisters Of Mercy; dubbeltjes-zoeken in de disco. Ook hekkensluiter van de A-kant, On Empty Streets, heeft zo’n regelrechte tachtigerjaren wave-disco vibe; de videoclip in Buck Rogers meets Aha stijl is grappig, maar de muziek kan ik eigenlijk niet veel mee.
Ook de andere nummers op de A-kant kunnen toch als behoorlijk poppy ervaren worden, maar zijn door David Bowie en Byrds associaties wat beter te verhapstukken. Het titelnummer neemt de gehele B-kant in beslag, en is dan ook ruim twintig minuten lang. Gelukkig! Dit is weer Vibravoid zoals we dat gewend zijn; oogjes dicht en wegzweven op de golven van de muzikale reis. Een lange reis, dit ene nummer, maar wel bijzonder aangenaam. Kant B is gewoon erg lekker, maar voor kant A zijn de eerste vier/vijf luistersessies niet geheel overtuigend. Misschien heeft deze zijn tijd even nodig.