Vikram Shankar (Silent Skies) – Er is geen foute manier om de universele taal van muziek te spreken

Ben je nog altijd op zoek naar een mooi kerstcadeau, dan is het album Satellites van Silent Skies een goede aanrader. Voor dit project hebben Evergreyzanger Tom S. Englund en pianist Vikram Shankar (onder meer Redemption) de krachten gebundeld en samen een album gemaakt met prachtige composities waarin zang en piano (soms begeleid door cello) een hemelse sfeer neerzetten. Op onze site schreven we over het album: “Silent Skies zet met Satellites een album op de markt dat toch uniek te noemen is. Waar een aantal bands ervoor kiest om eigen nummers akoestisch opnieuw op te nemen, neemt Tom wel het gevoel van Evergrey mee, maar dan in een setting waarop zang en piano elkaar vinden in composities die, misschien wel door het ontbreken van krachtige ondersteuning, kaal doch verpletterend je overweldigen. Ideaal voor de donkere winteravonden, maar zeker ook verder in het jaar om alle stress en spanning even los te laten en je te laten onderdompelen in een muzikale mind-fullness.”
Met Vikram Shankar nemen we een kijkje achter het project en leren hem wat beter kennen.
We kunnen niet om het coronavirus heen en voor veel mensen is het toch een zwaar en moeilijk jaar. Hoe ga jij ermee om?
Vikram: Fijn en leuk dat je er naar vraagt. Het is zeker ook voor alle mensen in de muziekindustrie een uitdagend jaar geworden, een tijd waarin we ons perspectief hebben moeten bijschaven om te overleven en we zijn zeker gedwongen om na te denken over andere manieren om ons werk te kunnen doen (zowel in de muziekindustrie als in de maatschappij daarbuiten) en ons hoofd boven water te houden. Ik moet zeggen dat ik gelukkig heel druk en productief heb mogen zijn zowel in de wereld van Silent Skies, Redemption, mijn solowerk en wat sessiewerk voor anderen. Maar zelfs in deze tijd kan het ook minder zijn. De support en liefde van onze geliefden, vrienden, familie en fans is in deze tijd hard nodig en kan zeker een verschil maken.
Jij studeerde in 2017 af aan het conservatorium en heb een graad in ‘music composition for film’. Hoe ben je zo in de muziekwereld verzeild geraakt?
Vikram: Ik wist op de basisschool al dat ik een professionele muzikant wilde worden. Maar ik had, zoals zovelen, toch wel twijfels in mijn eigen vaardigheden en wist natuurlijk niet of ik het ook wel zou redden en dat heeft geduurd totdat ik met succes het conservatorium kon afronden. Toen pas had ik het gevoel dat ik genoeg uitgerust was om in de wereld van de muziek te duiken. Tijdens mijn tijd op het conservatorium was ik erg gefocust op mijn studie en maakte ik wat filmpjes voor YouTube waarop ik covers op de piano speelde. Toen ik eenmaal afgestudeerd was kon ik me volledig richten op mijn eigen werk (ik startte met het Lux Terminusalbum dat in 2018 uitgebracht is) en sessiewerk. Ik besefte al snel dat ik met het sessiewerk en het produceren van rock- en metalmuziek genoeg te doen had zonder dat ik me verder met de wereld van de film hoefde te bemoeien. Dus ben ik gaan werken aan die kant van de muziek en dankzij bepaalde connecties ben ik gelukkig gekomen waar ik nu ben.
Ik begrijp dat je al een hele tijd piano speelt. Wanneer startte je precies?
Vikram: Ik begon met spelen op de basisschool. Ik was toen een jaar of 4 of 5. Ik heb ongeveer tien jaar les gehad in klassiek piano als voorbereiding op het conservatorim. Toen ik eenmaal was aangenomen heb ik me gericht op het spelen van jazz.
Was het jouw eigen keus of was het misschien de muzikale omgeving waarin je opgroeide? 
Vikram: Uiteindelijk was een keus die ik zelf gemaakt heb. Mijn ouders zijn beiden grote liefhebbers van muziek maar speelde zelf niet echt serieus een instrument hoewel mijn vader wel een liefhebber was van de akoestische gitaar. Ik heb binnen de familie wel mensen die een serieuzere relatie hadden met muziek, maar uiteindelijk was het mijn experimenten met de keyboards en het nauwkeurig luisteren naar muziek dat uiteindelijk mijn muzikale reis heeft beïnvloed. Ik heb altijd gevoeld dat muziek de taal was en is die ik het meest vloeiend beheers en geen muziek spelen voelt gewoon ‘buitenaards’ voor mij.
Je bent gestart met de klassieke piano. Wanneer kwam het moment voor jou dat je (prog)rock-/metalmuziek ging ontdekken? 
Vikram: Mijn klassieke achtergrond is zo sterk dat een hele tijd niets anders luisterde dan klassieke muziek. Waarschijnlijk tot mijn 11^e of 12^e jaar. Ik heb de rockmuziek eigenlijk ontdekt door een opeenvolging van gebeurtenissen en ik kan met niet meer helemaal goed voor de geest halen wanneer ik het leuk begon te vinden en echt ontdekte. Misschien was het het moment toen ik voor het eerst het livealbum van AC/DC hoorde op een zomerkamp, maar ik denk zelf dat alle credits mijn vader toekomen. Hij liet me kennismaken met zijn favoriete muziek rond die tijd. Denk aan The Doors, Pink Floyd, Led Zeppelin en Emerson, Lake & Palmer. Het waren denk ik juist die bands die mij de rockmuziek hielpen ontdekken in het algemeen. Het waren vooral Pink Floyd, Emerson Lake & Palmer maar in het bijzonder Rush die mijn zoektocht en mijn ontdekkingsreis naar de progressieve rockmuziek zijn gestart. Een aantal jaar later zorgden Dream Theater en Nightwish ervoor dat ik ook in de wat meer stevigere muziek geïnteresseerd raakte. Op hetzelfde moment viel ik ook als een blok voor de muziek van John Coltrane, Miles Davis en Herbie Hancock. Je zou kunnen zeggen dat de rest geschiedenis is!
Ik heb begrepen dat Tom Englund in contact met jou kwam nadat hij jouw versie van Distance van Evergrey onder ogen kreeg. Wat was je eerste reactie toen hij je benaderde (om samen iets te gaan doen)? 
Vikram: Het was een hele leuke verrassing en ik voelde op dat moment dat mijn leven voorgoed zou veranderen. Tom is al vele jaren een soort held van mij en de muziek van Evergrey heeft een grote invloed gehad op mijn ontwikkeling als mens en muzikant. Om mijn krachten te mogen bundelen met zo’n geweldige figuur (in de muziek) en samen muziek te mogen maken en te werken aan zo’n passievol project is een zegen en ik ben er iedere dag weer dankbaar voor.
Je werkt nu met Tom in Silent Skies. Zijn er nog andere personen/muzikanten die jou wel mogen bellen voor een project? Zijn er nog meer ‘helden’?
Vikram: Ik heb verschillende muzikale helden en ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik met sommigen al heb mogen werken maar ik kan in deze fase helaas nog niemand noemen. Binnen dit ‘genre’ zou het me geweldig lijken om met Devin Townsend te mogen werken. Maar ook Mikael Akerfeldt en Mike Portnoy horen tot de ‘mogelijkheden’. Ik fantaseer soms ook dat ik met Anathema mag gaan werken, maar ik heb sterk het vermoeden dat dat een beetje de status van ‘onmogelijk’ heeft. Buiten de metal- en progscene zou ik het geweldig vinden om met Olafur Arnalds, David Gilmour (waarvan ik denk dat het een ‘grandfatherfigure’ van het progressieve genre is), Eivor Palsdottir te werken om met supersterren als U2 en Bruce Springsteen. Hé, een jongen mag blijven dromen hè.
Je hebt ook meegedaan op de tour met Redemption. Hoe ben je daar verzeild geraakt?
Vikram: Mijn kennismaking met Redemption begon eigenlijk met Silent Skies. Tom wees me op Nick van Dyk (leider van Redemption) toen hij bij de band kwam. Ik had toen een ontmoeting met Nick bij ProgPower USA 2017 en een maand later hebben we samen wat rond gehangen in LA. In die tijd konden we beiden zien of er een connectie was. Persoonlijk, maar zeker ook muzikaal en of ik een beetje met de rest van band zou kunnen opschieten. Redemption verwelkomde mij met open armen en dat was natuurlijk een bijzonder grote eer voor mij. Ik luister de muziek van Redemption al jaren en houd er enorm van. Ik kon niet meer dankbaar zijn voor de ervaring die we samen hebben en wat het gaat worden wanneer we samen gaan werken aan nieuw materiaal voor Redemption en de daaropvolgende optredens.
Wat heb je geleerd van het spelen met een progrockband?
Vikram: Het was allereerst een geweldige ervaring om te spelen met Redemption. De reden dat Redemption speciaal maakt is het feit dat zij veel krachtige aspecten combineren die allemaal recht doen aan het gevoel om het muzikaal te laten werken. De krachtige stukken moeten ook echt krachtig klinken en de energieke stukken zijn doordrongen met adrenaline terwijl de emoties en het theatrale daar weer tussen schijnen. Voor iemand zoals ik die investeert in emotie en perfomance is het leuk om beide kwaliteiten tegelijk op het podium los te laten.
Voor Silent Skies werk je met Tom Englund. Je hebt gezegd dat jullie gemeenschappelijke muzikale en emotionele waarden delen. Wat bedoel je ermee en hoe is dat terug te vinden in de composities?
Vikram: Voor mij betekent het dat we een gemeenschappelijke basis hebben. Emotioneel, artistiek en ethisch. We komen muzikaal uit verschillende richtingen. Ik ben meer academisch dan dat Tom is en ik heb misschien een wat ‘nerdy’ achtergrond J Maar we waarderen allebei hetzelfde en we hebben gewerkt vanuit een gemeenschappelijke visie in ons hoofd. Intuïtief voelen we elkaar heel goed aan zonder dat we hoeven te discussiëren. We ‘weten’ gewoon waar we voor gaan en waar we naartoe willen. Wat we willen vertellen en welke afbeeldingen we willen ‘verven’. Het is een heel bijzondere connectie. Een connectie waar ik dankbaar voor ben.
Het album Satellites is al een aantal jaren geleden opgenomen. Waarom wordt het nu pas uitgebracht? 
Vikram: Zelfs voor de tijd van de pandemie was het erg ingewikkeld om een album op te nemen terwijl de leden op verschillende continenten wonen. We hebben onze tijd genomen om het album te schrijven want we hadden de lat erg hoog gelegd ten aanzien van de composities. Toen was het flink zoeken naar tijd in onze gemeenschappelijke agenda’s (vooral Tom is een erg actieve muzikant en druk met Evergrey) om de pianostukken in Zweden op te nemen. Toen dat eenmaal gebeurd was krijg je natuurlijk de gebruikelijke hobbels ten aanzien van het maken van de promofoto’s en de video en je kunt een album niet behoorlijk uitbrengen wanneer dit allemaal nog niet op orde is. Daarna zijn we gaan praten met het label om te bekijken hoe we het album het best zouden kunnen uitbrengen en promoten en het bleek dat het gewoon niet eerder mogelijk was. Dat allemaal gezegd hebbende, ben ik van mening dat het al de tijd waard was omdat we het nu hebben kunnen doen zoals we het graag wilden om dit product op de beste manier neer te zetten. Het lijkt erop dat al onze inspanningen beloond worden wanneer ik de feedback van de fans en de pers terugkrijg.
Hebben jullie al plannen gemaakt voor een volgend album?
Vikram: Oh absoluut. Silent skies is op zeker geen eendagsvlieg of een ‘one-time-affair’. Tom en ik hebben al een aanzienlijk aantal composities die we nog niet hebben uitgebracht. We zijn bezig om dat klaar te maken om uit te brengen. En hoe eerder hoe liever.
Er zijn, dat hoef ik je niet te vertellen, verschillende manieren om een piano te bespelen. Wat is jouw favoriete stijl van spelen? 
Vikram: Dit is een interessante vraag, omdat mijn eigen muzikale DNA is gevormd door diverse stijlen. Ik ben me ook bewust van het feit dat mensen die verliefd zijn op de ene stijl, een ander stijl misschien teleurstellend vinden. Als een klassiek en jazz geschoolde muzikant met een diepe liefde voor progressieve en experimentele muziek. Ik denk dat technisch en virtuoos spelen een soort schoonheid en vrijheid van meningsuiting in zich hebben. Dit in tegenstelling tot robotachtig spelen. Maar ik denk dat deze manier van spelen ook wel weer opwindend en vreugdevol kan zijn. Ik verken deze kant van mezelf geregeld. Misschien komt dit het meest naar voren mijn keyboardgestuurde spel bij het trio Lux Terminus. In mijn spel heb ik daarbij een grote waardering voor gevoeligheid en subtiliteit en dat ben je bij Silent Skies natuurlijk aan het goede adres. Ik vind beiden eigenlijk erg uitdagend. Het spelen van perfecte snelle runs is net zo bevredigend als het spelen van slechts drie noten in een perfecte dynamiek, toon en in een mooi evenwicht. Expressie is expressie en er is geloof ik geen foute manier om de universele taal van muziek te spreken.
Naast alles wat je hebt benoemd maak je ook muziek met The Vikram Shakram Orchestra. Hoe belangrijk is dit voor je? 
Vikram: Mijn solowerk is een belangrijke uitlaatklep voor me, omdat het me in staat stelt om dingen te uiten die ik gewoon moet uiten maar niet altijd precies passen in de ‘andere’ werelden. De titel van ‘Orchestra’ was er één die ik gebruikte omdat ik ieder aspect van het instrumentarium gebruikte. Ik heb de titel Orchestra nu laten vallen en maak nu gewoon muziek onder mijn eigen naam omdat het solowerk dat ik in petto heb, inclusief een solo-album dat in 2021 uit zal komen, veel intiemer is, gewoon solo pianospel zonder alle extra toeters en bellen. Dat ik in staat om muzikaal te mogen zeggen wat ik wil zeggen en daarbij alle artistieke vrijheden heb is waardevol en dat is tevens één van de mooie eigenschappen van de manier waarop we tegenwoordig muziek kunnen opnemen. Ik ben nu in staat om een compleet album van begin tot eind te maken.
Dank je wel Vikram voor je tijd en de fraaie antwoorden. Satellites is inderdaad een pracht album vol emotie.
Vikram: Jij ook bedankt voor dit interview en de mooie recensie. Ik ben heel blij dat het album je geraakt heeft. Voor jou en alle lezers: Take Care.