Het wordt door ons, mensen uit (de regio van) Nijmegen, eigenlijk al normaal gevonden. Feit is echter dat Doornroosje een van de weinige popzalen is waar de garderobe (en het toilet) gratis is. Gezien het vroege tijdstip van de optredens kwam ik rechtstreeks uit mijn werk. Tas net als mijn jas gratis in de garderobe. Probeer dat maar eens te bereiken in een andere (pop)zaal. Hulde voor dit beleid. Ik wil het toch nog maar een keer gezegd hebben. Wat betreft klantvriendelijkheid scoort Doornroosje hoog.
Eigenlijk geldt die klantvriendelijkheid ook als je in de zaal zelf staat. Vanavond is de kleine zaal uitverkocht maar je staat dan nog steeds niet bovenop elkaar. Natuurlijk is het druk. Zeker als iedereen zo dicht mogelijk tegen het podium aan wil staan. Het is echter nergens te druk. Mede daardoor blijven de voorzieningen, zoals de bar, goed bereikbaar. Top geregeld.
De muziek is ook prima vanavond. We starten de avond met Yawning Man. Dit instrumentele trio imponeert slechts ten dele. De drummer is het centrale focuspunt. Hij zit gelukkig aardig voor op het podium waardoor zijn bijna technische ‘jazz’ aanpak goed te zien is. De beste man drumt effectief allerlei moeilijke ritmes aan elkaar. Dat lijkt hem nauwelijks moeite te kosten. De bassist gaat af en toe mee met die technisch vernuftige aanpak. Wel weet hij ook terug te keren naar simpel en effectief. De gitarist surft daar omheen. Wat opvalt is dat zijn gitaarspel in verhouding tot de drummer een stuk minder complex lijkt. Het zorgt ervoor dat mijn aandacht steeds richting die uitstekende drummer gaat. Geweldig om te zien. Helaas vervalt de muziek iets teveel in herhaling om echt een hele set lang te imponeren.
Het psychedelische rockmonster Monkey3 laat hun instrumentele muziek vanavond lekker uit de boksen knallen. Het grote verschil met voorganger Yawning Man is het betere geluid en het feit dat Monkey3 nummer heeft die veel beter van elkaar te onderscheiden zijn. De basis blijft hetzelfde. Het gebruik van drum, elektrische gitaar, bassist en keyboard is prima in balans. Er is altijd wel iemand die de hoofdrol opeist. De ene keer is het de keyboard, dan weer de bassist of gitarist. Die afwisseling brengen ze binnen hun nummers. Gelukkig maar, want de band houdt van lange nummers. Tien minuten is niets voor deze heren uit Lausanne. Zo spacen we in het publiek vrolijk mee op de tonen van nummers als Spirals en Icarus. Een degelijke maar zeker ook zeer vermakelijke show.
De Grieken van Villagers of Ioannina City zijn niet voor niets de headliner van vanavond. Hun mix van traditionele en hedendaagse rockinvloeden werkt aanstekelijk. Daar valt aardig op mee te deinen. Het gebruik van doedelzak en klarinet geeft de band een eigen gezicht. Helaas kunnen die vanavond niet altijd tegen het gitaargeweld op. Meest duidelijk te horen tijdens nummers als Dance of Night, Arrival en Father Sun. Deze nummers zijn net als de meeste nummers vanavond afkomstig van hun laatste langspeler Age of Aquarius. Zo is opener Welcome natuurlijk helemaal geschreven als opener. Het daaropvolgende nummer Age of Aquarius is een logisch vervolg in de opbouw van de set. Verder staat het optreden als een huis. Het is duidelijk dat het hier gaat om een goed ingespeelde band die de nummers die ze spelen tot in detail kennen. Age of Aquariuis stamt dan ook alweer uit 2019. Het grote verschil met de eerste twee bands is dat de Grieken in gitarist/ zanger Alex Karametis een echte frontman hebben. Bovendien is de samenzang ook goed verzorgd. De muziek staat, op de doedelzak/ klarinet na, heerlijk afgestemd. De eigenzinnige melodie en het spelen met harde en zachte stukken komt daardoor prima uit de verf. Villagers of Ioannina City bewijst met dit optreden niet alleen op plaat een eigenzinnige band te zijn.