Vintage Trouble zet Effenaar op zijn kop.
De storm die vorige week over Nederland raasde heeft het dak van de Effenaar onberoerd gelaten. 
Op dinsdagavond was het de Amerikaanse band met haar roots in Hollywood California die een vakkundig muzikale poging deden om het er alsnog af te blazen. Of dat lukte? Dat is bij deze geen band geen vraag maar een vast gegeven. Vintage Trouble heeft de laatste jaren haar reputatie als prima live band meer dan waar gemaakt. Met hun mix van swingende juke joints en rhythm and blues zetten ze menig zaal of festival op zijn kop. Dit is mede te danken aan de energieke frontman Ty Taylor die de band avond na avond op sleeptouw neemt. Zonder de frontman wil ik de band niet bestempelen als gewoontjes maar hij maakt de show en brengt het spektakel. Een showman pur sang. Waar voetbalsupporters naar stadions komen om de kunststukjes van Messi te zien, zijn het de figuren zoals Ty Taylor in de muziekwereld waarvoor je naar een popzaal of festival komt.
De band heeft inmiddels 3 platen op zak en een bult aan internationale ervaring. Die ervaring konden ze opdoen onder andere door een wervelend optreden bij de Late Night show van David Letterman. Dit optreden bleef niet onopgemerkt, oa ACDC en The Who wisten de kwaliteiten van Vintage Trouble op waarde te schatten en boekten ze als voorprogramma voor hun shows. Ty Taylor en zijn mannen maakte afgelopen tijd dusdanig indruk dat een volle zaal in Eindhoven het logische gevolg was. De troublemakers zoals de fans liefkozend worden genoemd door de band krijgen geen kans om rustig op gang te komen. Na de gebruikelijke, bijna ceremonieel aandoende begroeting van de band kan het feest beginnen. Bij het klinken van de eerste tonen van Strike your Light het is meteen duidelijk wat de bedoeling van de avond is, de heupen moeten los.
Ty springt meteen al bij de eerste nummers van het podium op de rand van barrier en pakt het publiek letterlijk bij de hand, de toon is gezet. Een van de bekendere nummers en ook een van de opzwepers van de band is Blues hand me down, waarbij de frontman aan een van zijn vele tripjes door het publiek begint. Hij laat zichzelf letterlijk en figuurlijk alle hoeken van de zaal zien. Zo duikt hij plots op boven op de bar achter in de zaal. Na al dat tumult is er ook plaats voor wat rustiger werk. Daarbij krijgen gitarist Nalle Colt, bassist Rick Barrio Dill en drummer Richard Danielson ook de ruimte om hun kunnen te tonen. Je merkt dat bij dit wat rustigere werk de aandacht van het publiek een klein beetje verslapt. Het gemis van het charisma van Taylor, die tijdens het instrumentale intermezzo Get it before what’s to be got is gone het podium even verlaat, is meteen merkbaar. Het slotakkoord is toch weer voor Taylor. Na een wandeling door het publiek eindigt hij achteraan in de zaal bij de mengtafel. Als hij op de rand van het hek is geklommen vraagt hij het publiek om dichterbij te komen, zodat hij zijn duik kan maken om al crowdsurfend richting het podium te gaan. Het was klaarblijkelijk niet voldoende dat hij op handen gedragen werd want meteen na aankomst neemt hij vanaf het podium weer een flinke duik het publiek in. Ok het is allemaal een beetje over de top maar daarom zeker niet minder vermakelijk.
Het echte slot is voor het mooie en intieme nummer Not alright by me.De gehele band stapt daarna van het podium af en loopt gezamenlijk al zingend naar de merchandise stand achter in de zaal waar iedereen welkom is voor een knuffel, gesprek of foto met de band. Je mag vinden wat je wil van deze band maar entertainen kunnen ze als de beste.
Foto’s Dave van Hout www.davevanhout.nl
Vintage Trouble zet Effenaar op zijn kop
347
vorig bericht