Virtual – Language Of Machines

Moshover Records, dat de afgelopen jaren Attila-releases oppoetste en een nieuw leven gaf, heeft datzelfde nu gedaan met de band Virtual. Toch is het hier een heel ander verhaal.
Attila bracht verschillende albums uit en voor velen was het een verrassing dat de grote doorbraak er uiteindelijk niet kwam. Virtual bracht maar één album uit, Language Of Machines. Daarna was er stilte en uiteindelijk bleek de band gestopt te zijn. Drie van de vijf bandleden gingen na Virtual verder als Project Pain.
Een van de bandleden die níet meeging was zanger Leon Brouwer. En dat is toch degene die van Virtual iets bijzonders maakte. De thrashmetal van dit gezelschap was in alle geledingen wel opvallend strak gemusiceerd. Gitaristen waren Mark Staffhorst (ex-Thanatos) en Marco van der Velde, die later ook in The Wounded zou opduiken. Toch wijkt het niet heel veel af van wat je destijds al hoorde. Aan een track als Misery Loves Company hoor je wel erg goed dat ze erg into Metallica (pre-Black Album) geweest moeten zijn. Er is geen ruimte voor de uithalen van Brouwer, en dan is het toch wel erg snel een Metallica-kloon. Brouwer is echt degene die er bovenuit steekt op dit album. Hetfieldiaanse brulzang, hoge uithalen á la King Diamond, maar ook rustiger passages waarin hij wel iets wegheeft van VandenBerg’s Bert Heerink. De beste momenten zijn die waarop Virtual de thrash combineert met meer progressieve invloeden, zoals op Fallen Angels of Sweet Hell. Je merkt wel goed dat het album geremastered is. De warmte van bijvoorbeeld het basgeluid is opvallend.
Het album kwam uit in 1996, in een tijd waarin de thrashmetal eigenlijk al over zijn hoogtepunt heen was. Metallica en Megadeth werden toegankelijker en de thrash werd min of meer ingehaald door genres als industrial metal en genres die voortbouwden op de thrash zoals deathmetal en groovemetal. Virtual was een beetje zoals dat Gallische dorpje van Asterix en Obelix: ze waren een bastion van muziek in een stijl die eigenlijk al op de terugweg was. Daar is niets verkeerd aan, maar het geeft aan dat de stijl van Virtual al in 1996 enigszins op de nostalgie dreef. Deze rerelease is daarmee thrash in een soort Droste-effect, met nostalgie naar nostalgie.
Zeker als je kijkt naar de enorme stroom metal met steeds weer andere invloeden die er na 1996 is gekomen vraag ik me af hoeveel Virtual de hedendaagse metalliefhebber te bieden heeft. Er is een markt van verzamelaars van oude thrash en die gaan hier heel blij van worden. Die gaan ook heel blij worden van de moeite die gedaan is om het album zo goed mogelijk te laten klinken. Daarbuiten is de markt voor deze release vermoedelijk niet-bestaand.
Is dat erg? Welnee. We mogen blij zijn dat er labels zijn als Moshover Records die hun best doen om de niches te bedienen.

Moshover Facebookpagina