Virtual Symmetry heeft Zwitserland als thuisbasis en is in 2009 opgericht. Met Veils Of Illumination zijn ze toe aan het vierde album dat gemixt is door Simone Mularoni (DGM). Tijdens de tour als voorprogramma van Evergrey en met het optreden op Brainstorm Festival in Apeldoorn werd de aandacht extra gericht op de band.
De muziek van Virtual Symmetry is niet heel gemakkelijk in één hok te plaatsen. Invloeden vanuit de klassieke muziek, de (progressieve) metal en episch gerichte muziek maken van het geluid van de band één geheel en dat weten ze weer te pakken in deze acht nieuwe composities.
Het geheel is aantrekkelijk neergezet en in Canvas Of Souls vinden we kleine stukjes waarin het klassieke element mooi naar voren komt. Opvallende factor is zanger Marco Pastorini. Hij laat horen dat hij een groot bereik heeft en kan met zijn manier van zingen steeds het karakter van de compositie trefzeker raken. Maar hij is slechts een hele sterke schakel in deze virtuele muzikale ketting. In het uptempo Blades Of Inner Battle zet de band in het begin en vooral na zes minuten een sterk staaltje progrock neer. Met ruim acht minuten op de klok is deze variatie erg welkom. Ook in The Quest Within blijkt Virtual Symmetry van verschillende muzikale walletjes te eten wat uiteindelijk tot een prettig klinkend stuk muziek is gekneed. Ruben Paganelli heeft met zijn keyboardspel een belangrijke rol in de muziek van de band en krijgt na een ferme stijlwisseling in deze compositie een moment vrij spel om alles uit de kast te halen. De compositie is echter weer rond wanneer de band de laatste minuut weer terugkeert naar de basis.
In Echoes Of Silence keert het klassieke element weer terug in het intro. Het krijgt al snel een vervolg met ferme riffs van gitarist Valerio Æsir Villa en een sterk progressief karakter. Zijn gitaarspel is in eerste instantie in Whispers Of The Ancients niet aanwezig. De sfeer wordt bepaald door sterke zang, piano en naar mijn weten een klarinet. Zoals het een goede ballad betreft, is er een goede opbouw naar een meer krachtig stuk muziek zonder de emotionele lading uit het oog te verliezen. Virtual Symmetry grossiert in lange composities en zelfs bij deze emotionele kraker lukt het hen om de aandacht zeven minuten vast te houden.
Wanneer ik het over lange composities heb, kom ik uit bij het korte (slechts zes minuten) Altar Of The Self. Een compositie die goed zou passen in een rockmusical met een funky inslag. Daarna komt Eightfold Path dat met ruim twintig minuten het andere uiterste betreft. Hoe krijg je de luisteraar twintig minuten aan je muziek verbonden. Dat doe je door heel veel passie in een compositie te stoppen. Sterke wissels in te passen zonder dat het los zand wordt. Met zo’n lange epische afsluiter zie ik vergelijkingen met Theocracy, maar ook muzikaal zijn er halverwege overeenkomsten te vinden met de progressieve powermetal van Theocracy. Alle invloeden, alle muzikale kwaliteiten krijgen in deze twintig minuten voldoende ruimte en de klassieke invloed is goed duidelijk naarmate de compositie het einde nadert. Zeker wanneer er vanuit hemelse sferen nog een zoetgevooisde stem invalt.
Veils Of Illumination is een fijn album. Je moet wel van de wat langere composities houden, want alles bij elkaar is het veel muziek dat je voor je kiezen krijgt. Ik kan genieten van de veelzijdigheid.