Het vierde album dat eenvoudigweg Virtual Symmetry heet is nu uitgekomen. Een album met acht nieuwe composities die binnen het progressieve rockgenre passen maar waarin klassiek elementen expliciet aanwezig zijn.
Met het titelnummer gaat de band moedig van start. Virtual Symmetry is namelijk geen doorsnee compositie maar een epische muzikale reis van bijna twintig minuten. Een reis waarmee de band je meeneemt door diverse muzikale landschappen. Soms progressief krachtig, maar even zozeer zijn er rustpunten waarin de band de tijd geeft om de muziek langzaam op je in te laten werken. De sfeer verandert steeds en soms zijn er lichte vergezichten van Iron Maiden of Stratovarius te bemerken. De afzonderlijke leden van de band komen ruimschoots aan bod. Zanger Marco Pastorino mag laten horen dat hij tot veel in staat is en Valerio zelf weet alle elementen met zijn gitaarspel mooi aan elkaar te lijmen. In het tussenstuk ligt de nadruk sterk op het toetsenspel van Marco “Mark” Bravi. Hij verzorgt de belangrijke rol en leeft zich even helemaal uit in combinatie met diverse klassieke elementen. Zijn toetsenspel is zo nadrukkelijk aanwezig dat sommigen zullen kwijlen bij de solo terwijl anderen wellicht hun oordoppen even vaster in de oren duwen. Aansluitend op zijn solo volgt een progressief rockgedeelte met strak gitaarspel maar vooral een stuwende ritmesectie waarin bassist Alessandro Poppale en drummer Alfonso Mocerino ervoor zorgen dat de vaart er goed in blijft. Moedige start van het album, maar wel een start die meteen tot de verbeelding spreekt en de diverse kanten van de band laat horen.
Daarmee ook wel meteen richtinggevend aan de andere zeven composities. My Story Unfolds start progressief sterk en het geluid is vol. Een groovende riff ligt aan de basis van deze compositie die ook wat licht Gotische ingrediënten in zich heeft. Ergens moet ik denken aan het werk van Ayreon. Ook hier is de keyboard belangrijk aanwezig in het muzikale samenspel. Dat komt enigszins terug in Butterfly Effect. De uitstapjes naar een Ayreongeluid zijn ook hier aanwezig. Het pianospel en het heldere stemgeluid van Marco maken van Butterfly Effect een lekkere compositie die gemakkelijk in het gehoor ligt.
Met The Paradise Of Lies beweegt Virtual Symmetry zich meer richting een nog meer toegankelijk geluid. De compositie is netjes opgebouwd en heeft een aantrekkelijke melodie, is muzikaal sterk maar de meer complexe progressieve stukken ontbreken waardoor het een compositie is die gemakkelijk te doorgronden is.
Met Come Alive beweegt Virtual Symmetry zich enigszins naar de heavymetalkant van het spectrum. Met lekkere snelle riffs gaat de compositie van start en de band neemt goed de tijd om je te laten wennen voordat de zanglijn invalt. Wanneer je Come Alive hoort, begrijp je ook wel waarom juist deze band in 2015 het voorprogramma van Dream Theater verzorgde.
Virtual Symmetry blijft de aandacht mooi vasthouden met een combinatie van meer complexe progressieve rock en toegankelijke melodieën zoals in Fantasie Di Verità waar het Engels gecombineerd wordt met het Italiaans van de bandleden. Het einde van de compositie is verrassend met piano. Zou zo bij Eros Ramazzotti weggelopen kunnen zijn. Dan steekt de progressieve wind in Rising weer wat meer op hoewel er ook wat heavymetalinvloeden te vinden zijn. Heavymetal progressieve powermetal met een keyboardsolo waarin liefhebbers hiervan zich kunnen verliezen en zeker in het samenspel met de gitaarklanken die het geheel aanvullen en opzwepen.
Het album wordt klassiek en mooi afgesloten met Insomnia. De pianoklanken, de orkestrale ondersteuning en de zang bepalen de sfeer die meeslepend en mooi is.Virtual Symmetry zet in ruim een uur een stevige pot progressieve (en toegankelijke) rock/metal neer. Zelf was ik niet in staat om het gehele album in één keer te bevatten, maar naarmate je het album vaker luistert, nestelt het geluid van Virtual Symmetry zich in je gehoorgang. Mooi exemplaar van deze Zwitsers/Italiaanse band.
De band tourt momenteel met Evergrey door Europa en staan 25 september in Leiden.