De Europese tournee van Visions Of Atlantis maakt een paar gekke sprongen. Na een bocht langs Zuid-Europa die eindige in Spanje ging het in één dag naar Zwitserland en nog een dag later naar België. Gelukkig voor de fans in Gent kwamen de bandleden goed uitgerust de nightliner uitgestapt voor het optreden in de Asgaard. Dat was in bezoekersaantal misschien de kleinste club op deze tournee, maar wel de eerste volledig uitverkochte zaal. En het was een zaterdag en voor veel Europeanen ook nog eens Paasvakantie, zodat je op de parking van de Asgaard heel wat nummerplaten uit Nederland, Frankrijk, Duitsland en Oostenrijk kon zien. En die kwamen heus niet naar Gent voor een wandeling in de Gentbrugse Meersen.
De support op deze tournee komt van de – ook al – Oostenrijkse female fronted gothic metalband Autumn Bride. Deze band timmert sinds 2015 aan de weg en heeft nog maar één album op de teller. De laatste jaren lijkt alles een beetje in een stroomversnelling te geraken, met een platendeal, een nieuw management en deze tournee als support van Visions Of Atlantis. Net voor deze tournee werd nog een nieuwe bassist aan boord gehesen en dat is een bekend gezicht in Gent: Ken Straetman. Die Belg woont al zowat 20 jaar in Oostenrijk, zat samen met enkele leden van Autumn Bride eerder al in Days Of Loss en toen hij nog in België woonde, speelde hij bij de beloftevolle metalband Manic Movement. In wielertermen is hij de ‘régional de l’étape’ en dus mag hij de locals opzwepen in zijn beste Gents (Oe zitta ier mee ulle?).
De centrale figuur bij Autumn Bride – toch op het podium – is zangeres Suzy. Zij heeft naast pakken charisma vooral een krachtige, heldere stem. Ze gaat niet zo vaak in de hoogste regionen, maar ze zou dat wel aankunnen. De meeste songs hebben een pittig tempo en flink wat gothic power. Daarmee sluit Autumn Bride bijna naadloos aan op Visions Of Atlantis, en dus zijn de fans makkelijk mee te nemen. Niks dan gejuich en vuisten in de lucht dus en als Suzy vraagt om samen met haar wat metal-aerobics te doen, dan deden ze dat in Gent gedwee.
In Gent bracht Autumn Bride vooral tracks van hun album Undying en ook het nieuwe nummer H.eart.H, een hart voor de aarde dus. Afsluiten deden ze met Forelsket, een Scandinavisch woord dat verwijst naar het euforische gevoel dat je krijgt als je nog maar net verliefd bent. En ik vermoed dat een flink deel van het publiek in de Asgaard dat gevoel overhoudt aan deze band. Autumn Bride in Gent was een degelijke en aangename support en we hopen dat we deze band binnenkort nog eens terugzien in een club of op een festivlpodium.
In de Lage Landen werd Visions Of Atlantis altijd wat overschaduwd door gelijkaardige bands van eigen bodem (Within Temptation, Epica, Delain, After Forever, …), terwijl ze in de Duits-sprekende landen en in de rest van de wereld wel relatief groot werden. De band kende heel wat wissels in bezetting. Met deze bezetting lijkt de trein nu helemaal op het juiste spoor te staan en wordt er eindelijk doorgestoomd naar wereldwijd succes. Het helpt daarbij dat op het jongste album het band-thema van ‘alles wat met de zee te maken heeft’ vernauwd werd tot de piraterij.
Vorig jaar mocht Visions Of Atlantis op Wacken spelen en daarvan is een live-album uitgekomen. De live-set op deze Europese tournee is grofweg een doorslagje van dat album, aangevuld met nog wat extra tracks van de albums Pirates, Wanderers en The Deep & The Dark, het eerste album waarop de française Clémentine Delauney als zangeres van Visions Of Atlantis naar voren trad. Van het oudste werk wordt enkel New Dawn uit het album Delta opgevist.
Hoe degelijk de bombastische epic powermetal van Visions Of Atlantis ook is, live is vooral zij de magneet die alle aandacht naar zich toe trekt, samen met – in een meer dienende/aangevende rol – de Italiaan Michele Guaitoli, die de mannelijke vocalen voor zijn rekening neemt. De twee zingen niet enkel foutloos, ze brengen de lyrics heel overtuigend en geloofwaardig. En de band is zo’n goed geoliede machine dat ze ook nog eens klein stukje choreografie of wat theater erbij kunnen doen. Attributen als een verrekijker en bierpullen zijn voor mij dan overbodig, maar afgaand op het publiek met een paar tientallen piraten-bandana’s en één Oostenrijkse fan verkleed als Captain Morgan uit Pirates Of The Carribean, hoort dat er nu eenmaal bij. Het gezwaai met een Visions Of Atlantis-vlag op het einde van de reguliere set mist zijn effect niet. Het publiek at uit de handen van Clémentine en Michele, de band speelde foutloos, het publiek was dolenthousiast en scandeerde elk refrein enthousiast mee. De Oostenrijkse band kreeg in de Asgaard dan ook verdiend een toegift.
Misschien wordt het tijd om toe te geven dat Visions Of Atlantis na al dat geploeter in het clubcircuit van de Benelux nu toch wel een stek verdiend heeft op een Graspop of een Alcatraz.