Vitja – Thirst

Het Duitse Vitja geeft aan met het nieuwe album Thirst een nieuw tijdperk voor de band in te luiden. Verder ontwikkeld als band met de nieuwe voorman Gabriel Spigolon hebben ze gepoogd om een duidelijker geluid als band neer te zetten. Onder het label Arising Empire opereren ze onder de noemer metalcore. Er moet gezegd worden dat ze met Thirst wel aan de meer toegankelijke kant van het metalcorespectrum zitten.
In Silver Lining gaat het Duitse beest even los. Niet alleen zijn de grunts en clean vocals synchroon opgenomen, qua ritme en intensiteit wordt er stevig uit de startblokken gegaan. De bijdrage van Carlo Knöpfel van Breakdown of Sanity biedt nog wat meer kracht in de zangpartijen. Hier is het geluid van Vitja misschien wel het meest sprekend en op zijn best. De compositie bevat het beste van stevige metalcore met opzwepende gitaren en een lekkere breakdown, maar bevat eveneens een aansprekende melodie die goed blijft hangen.
Instinct begint lekker zwaar met een stevig riffgeluid. Het gaat al snel over in het vertrouwde Vitjageluid waarin het toegankelijke metalcorekarakter vorm krijgt. De refreinen zijn wat zwaarder aangezet en het stukje rap biedt wat variatie.
Lost In You kent een vergelijkbare start als Instinct. Zwaar, bijna bombastisch gaat Vitja van start. Toch blijft ook hier een ‘doorstart’ een beetje uit. De grunts zijn zeker ook aanwezig in Lost In You, maar uiteindelijk blijft er een prettige compositie over die aanvankelijk een andere kant uitwees.
Vitja weet geregeld het evenwicht/grunts tussen grunts en clean vocals goed te bewaren, zoals in Silence. Het heeft een pittig karakter en, zoals gezegd is het contrast tussen de clean vocals en de grunts goed neergezet. Het ritme blijft er goed tegenaan beuken terwijl de gitaarmuur opgetrokken blijft. What’s Next heeft dan toch een sterk zwaartepunt dat na een soort breakdown wat potten kan breken. Ook het refrein daarna heeft een pittig accent.
De andere kant van Vitja is voor een diehardmetalcoreliefhebber misschien wat te ‘easy’. Light Blue, Mistakes, Lost In You en Back klinken als een klok, maar de melodie en het heldere stemgeluid van Gabriel geven het geheel een zeer toegankelijke, meer mainstreamgevoel mee. Natuurlijk zijn er, zoals in Back, de meer stevige stukken, maar over het algemeen zou je het ook zoetsappig mogen noemen. Waar op zich helemaal niets mis mee is, maar wel voor een specifiek publiek aantrekkelijk. In Voices grooved en beukt Vitja stevig door, maar blijft het geluid het inmiddels bekende karakter hebben en lijkt het refrein enigszins op Back. De breakdown biedt dat toch net wat weer dat beetje extra.
Op Thirst zegt Vitja hét geluid van de band te hebben gevonden en ze zijn zelf heel blij met de ontwikkeling die ze doormaken. Ik kan daar wel bij aansluiten. Zelf hadden stevige elementen verder mogen worden uitgewerkt, maar aan de andere kant zet de band met Thirst een album op de markt die een breed publiek zou moeten kunnen aanspreken en zijn er voor iedere metalcoreliefhebber zeker elementen op het album te vinden die aanspreken.