Het is tijd voor een underground metal festival, genaamd Vloek van Twenthe. In het kleine doch knusse Innocent te Hengelo treden 7 bands op. Allen brengen ze een andere mix van metal ten gehore. Zo staat er vandaag alles van Thrash tot aan Black en van Grindcore tot aan Death geprogrammeerd.
Wegens een kleine verschuiving in het programma is het vandaag aan Headless Hunter om te openen. Agressieve Thrash wordt voorzien van grunts en screams. Snelle riffs, fijne drum ritmes en harmonizing vocals maken het geheel aanstekelijk. Het is dan ook moeilijk om niet mee te bewegen. De riffs zitten goed in elkaar en de balans tussen de instrumenten is dik in orde. In naam van het straks spelende Dj-Onko wordt ook het korte Kiko Is Stoned gespeeld. De band laat een energieke indruk achter en zet in een half uur een flitsende set vol Thrash geweld neer.
Aan Dj-Onko de taak om dit prima optreden op te volgen. Korte, energieke Grindcore songs doen zijn intrede. De krakende gitaarsound in combinatie met de schurende bas zorgen voor de nodige bak herrie. Het vocale spectrum beweegt van smerig laag tot aan krijsend hoog. Diepgang is ver te zoeken, maar het gaat hier ook meer om het produceren van hardheid, dan om kwaliteit. Het ragt en ramt lekker weg en zodoende breekt ook de eerste moshpit uit. Diversiteit is een woord dat niet in het woordenboek van Dj.Onko geschreven staat, maar dat lijkt het publiek niet te interesseren. Klassieker There Is No DJ in Dj-Onko wordt vandaag niet overgeslagen, tot tevredenheid van de aanwezigen. Het aantal songs dat de komende 30 minuten de revue passeren zijn niet op 2 handen te tellen. Zo blijkt Dj-Onko waar voor hun geld. Humor is aanwezig in overvloed en daarmee is Dj-Onko de geschikte band op dit relatief vroege tijdstip.
Caffas Rain walst over het publiek heen met hun mix van mid-tempo groovy/melodische Death Metal. Het heeft wat weg van bands als Kataklysm en At The Gates. Loodzware riffs worden door diepe grunts begeleidt. Vocalist Kai heeft, ondanks het ontbreken van diversiteit, een overtuigende strot. Het geheel kent naast hardheid ook de nodige melodie. De tempowisselingen, de marcherende ritmes en de hoeveelheid Groove zorgen voor headbangend publiek. Het geluid in de zaal is goed en zo komt dit optreden goed tot zijn recht. Door het afwisselen van OSDM met een wat meer melodische aanpak (denk aan Amon Amarth), weet Caffas Rain zich moeiteloos door de set heen te werken. Vooraan in de zaal vermaken de mensen zich uitstekend en daarmee zal deze lokale metalband weer wat zieltjes gewonnen hebben.
Het eerste internationale gezelschap deze avond is The Voids Embrace. De band uit Gelsenkirchen, Duitsland, speelt een eigen vertolking van het Melodic Death Metal genre. Met atmosferische intro’s, een duister sfeertje en strakke riffs weet deze band zich te onderscheiden in dit overvolle genre. De vele breaks en ritmesecties weten het publiek op te zwepen. De Duitsers praten graag tussen de nummers door, maar weten bovenal een fijne dosis muziek te brengen. De zaal is ondertussen ook volgelopen, waardoor er een bepaalde warme sfeer hangt. Verbroedering overheerst onder het genot van deze Duitse Melodeath. Ondanks dat de band pas 3 jaar bestaat, klinken ze als oude, ervaren rotten. Een fijne set waar ze de kracht van hun album Dawn Of A Stillborn Sun laten spreken. Een band die er op los ramt deze avond. Een van de hoogtepunten deze avond en ook waardering voor de organisatie voor het boeken van deze band.
Het tweede internationale collectief komt uit Spanje en tourt de komende weken door Europa. Vandaag was er nog een plek vrij in het schema en mag de instrumentale Prog Metal band Ciconia, Hengelo aandoen. Het trio speelt complexe, instrumentale songs en weet ze kort doch boeiend te houden. De statische band laat technische hoogstandjes horen en weet vooral te imponeren met melodieuze passages en krachtig drumwerk. Naast melodie is er ook plaats voor distored riffs en cleane passages. De diversiteit in Post-Rock, Progressieve Metal en Post-Metal weet te interesseren. Geen enkele song klinkt hetzelfde en het ontbreken van zang is in dit boeiende spel geen gemis. Tijd voor interactie is er niet, want Ciconia laat vooral de muziek spreken. Spraakzaam is deze muziek zeker en ondanks dat het publiek statisch is, staan ze geboeid toe te kijken. Dani presenteert zich als een echte gitaarvirtuoos met zijn vingervlugge solo’s. De snelheid waarmee Hector deuken in zijn potten en pannen slaat is indrukwekkend, eveneens als het baswerk van Jorge. Verreweg van een typische sound, maar dat maakt dit trio zo kenmerkend en uniek. Fenomenale songwriting waarbij songs met kop en staart tot in de puntjes uitgevoerd worden. De verrassing van de dag en een band die het verdient om meer bekendheid te vergaren.
Aan het Nederlandse Asgrauw de taak om dit te overtreffen. De punk gedreven Black Metal weet het publiek doelgericht te raken. De duale vocalen van Vaal en Kaos zorgen voor diversiteit. Vaal zorgt voor de klassieke Black Metal vocalen, terwijl Kaos een hoger stemgeluid weet neer te leggen over het publiek. Asgrauw is als een aardbeving en dendert over alles heen dat los en vast zit. Er zit geen rem op de pure haat en wanhoop. Batr slaat alles aan gort en de statieven zijn niet veilig voor de rake klappen. Pure chaos raast over Innocent heen. Asgrauw is als een oorlogsmachine die alles op zijn pad vermorzeld. Beide heren zijn goed bij stem en verspreiden evenredig haat in deze kleine zaal. Nummers als Leeg, Wolvenbloe.d en Versplinterd Hout komen voorbij. Daarmee brengt Asgrauw nummers uit de gehele discografie ten gehore. Het voetenwerk van Batr is op z’n minst indrukwekkend te noemen. Hij weet een uiterst strakke set neer te zetten. Hoewel er tijdens de show nog de nodige aanpassingen aan het geluid gedaan worden, verandert het uiteindelijke doel niet. Dat is Black Metal voorschotelen op eigenzinnige wijze en dat doen de heren. Helaas haalt een korte pauze wegens technische mankementjes de vaart uit het optreden. Gelukkig is er niks dat niet opgelost kan worden en zo zet Asgrauw, onder het genot van vers aangestoken wierook, voort. Ondanks de geluidsproblemen weet Asgrauw de set succesvol af te sluiten met prima vertolkingen van Tussen Willen En Kunnen, de nieuwe single Erfenis en Ondergang.
Na een flink uitgelopen programma (wat overigens ook zo zijn charmes heeft) is het rond middernacht aan Teethgrinder om de tweede editie van Vloek van Twenthe af te sluiten. Teethgrinder creëert meer energie dan alle voorgaande bands gecombineerd. Het zweet staat dan ook centimeters dik op het voorhoofd. Ongeëvenaarde snelheden met hoge krijsen vullen de Innocent. Niks weet Teethgrinder te stoppen. De setlist is mokerhard door de brute combinatie van Grindcore en Powerviolence. Naast zweet spatte ook de emotie van dit optreden af. Tijdens deze afsluiter laat het publiek zich uitbundig horen. Luid geklap en hard gemosh brengen een einde aan Vloek van Twenthe.
Er kan terug worden gekeken naar wederom een succesvolle editie. Hulde aan de organisatie voor de gevarieerde line up en het bieden van kansen aan de underground scene. Op naar een derde editie volgend jaar.
Foto’s: The View Photography