Action, go! Stilstaan is geen optie. VNV Nation mag dan in haar bezetting veranderd zijn, maar in de aanpak is geen verschil te horen. Dansbare, regelmatig zwaar aangezette, beats (vanavond aangevuld met percussie) en de makkelijk in het gehoor liggende zang van Ronan Harris. Aanstekelijk in alles wat gebracht wordt. Zelfs als het om mierzoete ballads gaat (zoals Illusion en Nova). Bij VNV Nation weet iedereen die de band enigszins kent wat je voorgeschoteld krijgt. Een avond vol met vermaak. Soms poogt Ronan aandacht te vragen voor de boodschap die zijn muziek verkondigt. De enige boodschap die echt binnenkomt is het verzoek aan het publiek om hun mobiel bij het foto’s of films maken alleen voor je eigen gezicht te houden en niet omhoog te houden zodat degenen achter je naar een telefoonscherm staan te kijken. Die boodschap wordt met gejuich ontvangen en ook tijdens het hele concert goed nagevolgd. Als je aan het dansen bent heb je natuurlijk geen aandacht voor je mobiel. Ronan loopt op en neer op het podium als iemand met een lichte vorm van ADHD. Hij vergeet soms te zingen omdat hij zich laat verrassen door het meezingende publiek. Zijn enthousiasme zorgt ervoor dat elk foutje of misser met een glimlach geaccepteerd wordt. Zijn adoratie voor een lichtgevende schoen is zelfs aandoenlijk en wordt zelfs hilarisch wanneer hij een roadie vanuit de coulissen op het podium laat komen om hem te overtuigen dat dit de schoenen voor hem zijn. Spontaniteit is VNV Nation en, met name, Ronan niet vreemd. De gekozen nummers zijn een soort van ‘best of’ waarin iedereen in het publiek wel iets zal missen. Het oeuvre van de band is namelijk immens en niet meer in tweeënhalf uur te proppen. Natuurlijk is er aandacht voor de laatste plaat Noire die laat horen dat Ronan Harris Mark Jackson niet echt mist om het typische VNV Nation geluid te laten voortbestaan.
Het uit Köln afkomstige Holygram mag het bal openen. Hun postpunk, darkwave aanpak verzandt vanavond in een slechte geluidsmix. De attitude van de zanger herinnert aan die van Oasis. Het typische jaren tachtig geluid met het ietwat iele gitaargeluid en besmettelijke baslijnen komt vanavond niet helemaal uit de verf. Pas op het einde van de set klinkt het beter in balans. Jammer, want nummers als Hideaway, Signals en She’s Like The Sun klinken op plaat best aardig.