Het Zwitserse Voice Of Ruin zoekt al een hele tijd naar een eigen geluid. Ze begonnen naar verluidt met melodic thrash op hun debuut, namen er melodic death bij op de opvolger en schuiven nog meer op naar brutal groovemetal op het nieuwe Acheron.
De riffs van Nicolas en Darryl komen bijzonder snel op Acheron en zijn soms heel technisch. Er is in het dichtgepleisterde geluid gelukkig af en toe wel tijd en ruimte voor solo’s. De overall sound is melodisch, maar dan op het pompende powertempo van de metalcore. Vooral drummer Dario houdt de sound nog enigszins bij de death door geregeld het tempo te breken. De grunts en blackened growls van Randy zijn bij een eerste luisterbeurt beklijvend, maar als de CD een paar keer langsgekomen is, blijkt dat de lyrics niet echt blijven hangen. Jammer, want uit het tekstvel blijkt dat ze inhoudelijk toch wel een en ander te vertellen hebben.
Inzake songstructuur is het allemaal een beetje hetzelfde en dat is misschien nog wel het grootste euvel op dit nochtans best genietbare album. Voice Of Ruin mept een uur lang wild in het rond, maar raakt zelden doel.
De beste tracks op Acheron zijn Thanatophobia en Hypochondriac. Begin daar al eens mee op Spotify en als het smaakt, zoek je maar verder.
Voice Of Ruin – Acheron
268