Het Zweedse trio Vokonis levert met Odyssey het vierde album af. Dit keer met een andere benadering…
Na de release van het derde album Grasping Time uit 2019 doken de drie heren van Vokonis meteen weer de studio in om de opvolger voor te bereiden. Dit keer met een nieuwe insteek. De zoektocht naar de prog werd nog verder doorgezet. Het album zit vol variaties van zware doom tot flinke heavy riffs. Maar nu voor het eerst ook met de toevoeging van Hammond. Voor deze taak is Per Wiberg (ex-Opeth, Kamchatka, Spiritual Beggars ea) uitgenodigd.
Rebellion is het eerste nummer en trapt meteen af met hakkende riffs en de screams van zanger gitarist Simon Ohlsson. Ruim drie minuten raggen zoals we Vokonis kennen. Van prog is er in dit nummer nog geen sprake. Dat is anders in de opvolgende titeltrack van ruim 8 minuten. De Hammond is als basis neergezet en het klinkt meer gecontroleerd. Heerlijk gevarieerd nummer dat een flink contrast is met de opener. Het klinkt allemaal nog steeds erg zwaar en krachtig. Maar de meeste screams zijn vervangen door cleane zanglijnen. De gitaar solo’s trekken het nummer lekker uit elkaar en de acht minuten zijn zo om. Van verveling is geen sprake door de intense afwisseling in het nummer. Blackened Wings hakt er echter weer meteen op los en laat weer horen waar Vokonis in basis voor staat. Azure is eigenlijk niet veel anders, echter is hier naar het eind toe in de gitaarsolo het geheel ondersteund door Hammond dat het nummer ook in de fade meeneemt. Hollow Waters is net als de titeltrack een meer progachtig nummer. Stiekem vind ik dit wel lekkerder dan de rest klinken. Veel variaties, lekkere solo’s, keys. Meer doordacht en uitgewerkt.
En dan mijn absolute hoogtepunt van het album. Het ruim 12 minuten durende slotakkoord met de titel Through the Depths. Hier zit alles in waar mijn hart sneller van gaat kloppen. De route hiernaar toe is door het hele album heen uitgezet en alles komt in dit nummer samen. Na ongeveer 5 minuten in het nummer zweven de akkoorden uit de handen van Per door de huiskamer en soleert Simon er op los. Als de band heeft gezocht naar een prog-geluid is het uiteindelijk toch nog gevonden en prima uitgevoerd. Ik zit met mijn ogen dicht heerlijk achterover te verdrinken in de muziek. Opzwepend en krachtig. Wat een geweldige afsluiter. Ik hoop nu maar dat de ogen van de heren zijn open gegaan en de lijn van dit nummer voortaan in alles door trekken. Ze hebben het wel degelijk in zich om dit soort muziek te maken en dat is nu wel bewezen. Als ze dan toch zo graag prog willen maken is dit een mooie basis.