Vola – Applause Of A Distant Crowd

Vola werd bij het debuut Inmazes al snel ingedeeld bij de djent. Toch was toen al te horen dat het Deense gezelschap meer stijlen beheerste. Bij opvolger Applause From A Distant Crowd kun je je afvragen of het etiketje djent nog wel van toepassing is.
Het duurt namelijk tot de derde track, Smartfriend, tot er hakkende gitaarmuren te horen zijn. De zweverige zang is gebleven en de synths zijn nog prominenter dan voorheen, zodanig zelfs dat je je op momenten afvraagt of je het niet gewoon popmuziek moet noemen.
Bij het vorige album was een ruime smaak al noodzaak en dat is hier zeker niet minder geworden. Smartfriend is (samen met Whaler) de meeste heavy track, compleet met brulzang, maar zelfs daar zijn bijna poppy intermezzo’s te horen. Dat heeft vooral te maken met het feit dat de songs in de eerste plaats zijn opgebouwd rond de zang van Asger Mysgind en de toetsenpartijen van Martin Werner.
Ik hoor in de opbouw regelmatig dingen langskomen die ik vooral met OSI (Office Of Strategic Influence) associeer. Ook andere invloeden zijn er volop hoorbaar. Allerlei seventies prog, Opeth, Devin Townsend, Depeche Mode zelfs. Luister eens hoe ze in Alien Shivers gitaarmuren, opmerkelijk prominente synths en bijna dromerige zang weten te koppelen aan een heerlijke melodie terwijl ze je als luisteraar tegelijkertijd een paar keer op het verkeerde been zetten.
Het maakt dat Applause Of A Distant Crowd met recht progressieve rock genoemd mag worden. Vaak wordt gezegd – en niet ten onrechte – dat progressieve rock en zijn fans aartsconservatief kunnen zijn, maar Vola laat zien dat het ook anders kan. Na heel wat luisterbeurten heb ik nog steeds niet het gevoel dat ik er helemaal vat op heb. Tegelijkertijd blijf ik het album ook met heel veel plezier beluisteren, en daar gaat het uiteindelijk om.
Vola is een beetje vreemd, maar wel lekker. Heel lekker.

Vola website