Twee jaar eerder stond VOLA nog te spelen in een uitverkochte kleine zaal van 013. Nu staat de band in een eveneens uitverkochte grote zaal van de Effenaar. De populariteit van de band is behoorlijk gestegen. Terecht, want ook vanavond laat de band horen tot de top van rock/ metalbands te horen.
Tijdens het spelen van de twee voorprogramma’s dacht ik nog dat we eindelijk weer eens een band aan het werk zien die hun voorprogramma een goed geluid meegeeft. Daar dacht ik tijdens het concert van VOLA toch weer anders over. Niets ten nadele van de bands daarvoor maar het hoofdgerecht was toch een masterclass hard geluid zonder melodie en detail te verliezen. Het geluid dendert werkelijk over en soms letterlijk door je heen. Dit aangevuld met een brul van Asger Mygind die soms door merg en been gaat. VOLA is vanavond een geoliede machine. Asger, die vanavond uitstekend bij stem is, staat centraal als het gaat om zijn zang en indrukwekkende gitaarspel. Vanavond valt echter ook op hoe solide en fijngevoelig het drumwerk en de baslijnen zijn. Dat begint al met opener I Don’t Know How We Got Here. Het is bijna jazz in een metal jasje. Het is imposant hoe drummer Adam Janzi de meest moeilijke ritmes er zo makkelijk uit laat zien. De bas van Nicolai Morgenson zorgt voor een opzwepend ritme. De keyboard van Martin Werner zweeft daar sfeervol omheen. De band is in topvorm en dendert door de set heen. Er is weinig ruimte voor lange praatjes tussen de nummers door. Toch heeft Asger voldoende aandacht voor het publiek. Zijn aankondigingen zijn kort maar krachtig. Het is de muziek die spreekt. De band durft met rustige melodieuze nummers te starten. Naast de al genoemde opener volgen namelijk We Will Not Disband en Stone Leader Falling Down. De melodieuze kracht van VOLA ligt in de afwisseling tussen hard-zacht en de opvallende breaks. De band weet de aandacht de hele set vast te houden. Soms is het door het toevoegen van rap (These Black Claws) of het kiezen van een rustpuntje door de kippenvel gevende Glass Manequin. De grunt en hoge zang van Charlotte Wessels op Cannibal geeft het nummer een andere sfeer dan het origineel. Wat vooral het geluid van VOLA definieert zijn de melodieuze krachtige uithalen. Het is headbangen en swingen tegelijk. Nummers als Alien Shivers, Break My Lying Tongue, Head Mounted Sideways, 24 Light-Years, Straight Lines. Paper Wolf en afsluiter Stray The Skies gaan er dan ook in als zoete koek. Maar ook Starburn en Gutter Moon van hun full length debuutplaat passen nog steeds feilloos in hun huidige set. De grote vraag is er dan niks negatiefs over te zeggen? Als kniesoor en criticaster kan het hooguit zijn dat door de aanpak van alle nummers snel op elkaar te laten volgen VOLA naast overtuigend ook enigszins neigt naar routineus. Dit doen ze elke avond namelijk op dezelfde manier.
Charlotte Wessels is wat meer van de ‘oude’ stempel. Zij vertelt het nodige voordat ze met haar nummers begint. Dat gaat vaak over haar onzekerheden, demonen en toch de kracht vinden om door te zetten. Huilen mag is haar boodschap. Haar podiumvrees levert ook opmerkelijke openbaringen op. Daar valt weinig van te merken als Charlotte op het podium staat. Haar intro’s leveren meer diepgang op aan nummers als The Crying Room, Soft Revolution, Vigor and Valor en The Exorcism. Door het krachtige en vaak bombastische spel van elektrische gitaar, bas, keyboards en drums valt haar stem soms wat weg. Verder valt er weinig op aan te merken op wat de band en zangeres laten zien. De poses en bijpassende gezichtsuitdrukkingen van de gitarist vallen vooral op wanneer hij zijn gitaar lekker laat zingen tijdens de wat langere solo’s. Het is vanavond duidelijk te horen dat ondanks het gekozen thema Charlotte Wessels en haar band prima in hun vel zitten.
De moderne alternatieve progressieve rock van The Intersphere staat als een huis. De samenzang en de inventieve breaks maken indruk. Het is duidelijk dat de band uitstekend op elkaar is ingespeeld. De Duitse band bestaat dan ook al bijna twintig jaar. Opvallend omdat de band nog zo jeugdig en vol enthousiasme op het podium staat. Heeft ook te maken met de inspirerende muziek die het viertal speelt. Het kent veel moderne invloeden zoals bijvoorbeeld op Down en het funky Who Likes To Deal With Death? te horen is. In de paar nummers die de band gegeven is weet men de nodige indruk te maken. Op 28 maart 2025 speelt de band een headline show in Little Devil in Tilburg. Een goed moment of te zien of de band dan ook de vanavond opgebouwde status waar maakt.