Het album Witness dateert uit 2021 en lijkt de springplank te zijn geweest voor de populariteit van Vola. Met het album Live From The Pool een jaar later kreeg het een extra boost en het resulteert erin dat Vola een graag geziene gast op de diverse festivals en podia is. Het Deens-Zweedse kwartet ziet dan ook dat zalen vollopen en geregeld speelt de band voor uitverkochte zalen. Vola is binnen het progressieve genre dan ook een (nieuwe) speler in de top 10.
Het heeft alles te maken met de uitstekende en aansprekende composities die de band neerzet, waarin het viertal continu op zoek is naar melancholie, kracht en experimentele elementen die de muziek verder vervolmaakt. Daarbij schuwen de heren het niet om elementen uit de techmetal, electronica en progressieve altrock te integreren in het totale geluid.
De ritmesectie van bassist Nicolai Mogensen en drummer Adam Janzi zorgt steeds voor de stuwende factor terwijl toetsenist Martin Werner met zijn spel de dieptelagen verder aanbrengt. Tot slot zijn het gitaarspel en zang van Asger Mygind de bindende factor. Zijn stembereik is groot en hij weet de falsettonen prachtig te combineren met de stevigere stukken.
De verwachtingen voor het nieuwe (vierde studio-)album Friend Of A Phantom zijn hooggespannen. Maar Vola heeft in de aanloop al verscheidene singles uitgebracht en ook live hebben ze al nieuw werk gepresenteerd dat naadloos in de setlist paste.
In Paper Wolf presenteert Vola een aanstekelijke progcompositie dat mooi is opgebouwd. De coupletten zijn vrij ingetogen en in de refreinen maakt Vola mooi gebruik van een vertrouwd en aanstekelijke melodie. Progressieve rock wordt gekenmerkt door bijzondere wisselingen en in Paper Wolf zet de band een ferme groove in na drie minuten dat gevolgd wordt door een ingetogen stuk zang om uiteindelijk weer terug te keren naar de vertrouwde basis.
De tweede single die ik eruit pik is Break My Lying Tongue (iets dat fysiek niet mogelijk is maar dit terzijde). Meteen valt de electronica op die al ‘zenuwslopend’ de aandacht vraagt. Het contrast tussen deze basis en de rest van de muzikale ondersteuning lijkt ergens helemaal niet passend, maar het klinkt als een klok en geeft de gehele compositie een extra dimensie. Ook hier varieert Vola in intensiteit en is steeds op zoek naar een spanningsopbouw die bezit van je neemt en het zenuwslopende verandert in een zenuwstrelend stuk muziek dat zijn ontlading kent in de ferme grunt naar het einde toe.
Die krachtige impuls opent de derde single Cannibal waarin Vola de hulp krijgt van Anders Fridén van In Flames. Die bijzondere vriendschap is ontstaan tijdens de (uitverkochte) tour in Noord-Amerika. Zowel Anders en Vola leken het natuurlijk dat hij een gedeelte van de zangpartijen voor zijn rekening zou nemen in deze innemende compositie met een sterke krachtige input. De muzikale basis glooit aan de oppervlakte als een wervelende beek onder de gehele compositie. Een basis waarin keys, drums, bas en gitaar in elkaar vloeien en de stemmen van Anders en Mygind elkaar omstrengelen in een progressieve dans. Elkaar contrasteren, maar daarin ook weer vinden.
Verder vinden we nog een aantal prachtige juwelen op het album. Te beginnen met We Will Not Disband; de compositie die als eerste werd geschreven voor dit album. Het is het falsetstemgeluid dat mij in vervoering brengt omdat het zo mooi past in het karakter van de muziek van Vola en daarbij mooi past bij het overige zangwerk van Mygind. Gedurende de compositie word je geregeld getroffen door de wisselingen in tempo, intensiteit en stijl. Glass Mannequin is het volgende pareltje. Minimaal en ingetogen start de compositie met zang en onderliggend toetsenspel. Een compositie die een gevoel in je oproept dat je verwarmt en omarmt. Een gevoel van geborgenheid en schoonheid. En wanneer je getroffen bent door Glass Mannequin maar meer wilt, kun je skippen naar I Don’t Know How We Got Here. Het spel van bassist Nicolai en drummer Adam valt meteen op. Het ritme is opvallend en staat ergens in schril contrast met de zangmelodie die lijzig en rustig is. Het is niet zozeer een gevoelige compositie maar zeker emotioneel te noemen. Een stuk muziek dat je languit op je rug keihard kunt afspelen waarbij je je kunt onttrekken van de dagelijkse beslommeringen. Wanneer het over fijne ritmes gaat, kun je gerust verder met Hollow Kid. Het is hier niet zozeer de ritmesectie die het ritme domineert, maar meer alles er omheen. Nicolai wilde met zijn riff de essentie van Metallica en Meshuggah treffen wat uiteindelijk leidde tot de basisriff in Hollow Kid. In het refrein beweegt Vola zich meer naar de meer toegankelijke progressieve kant en laat Hollow Kid daarmee resoneren. De wat meer explosieve accenten zorgen ervoor dat Hollow Kid aanspreekt.
Al eerder is het elektronische accent in de muziek van Vola naar voren gekomen. In Bleed Out is dit accent, zeker in het begin, weer terug te vinden. Verder heeft Bleed Out een wat ingetogen karakter en neemt je mee op een comfortabele progreis met enige tussenstoppen die de reis wat breken. De tussenstop op vier minuten is heftig en lekker krachtig en houdt het geheel fris en dynamisch.
Tray sluit het album af op een mooie manier. Vola benut alle aspecten binnen hun muzikale omgeving en weet gevoel op een intense alsmede op een krachtige manier op te roepen.
Friend Of A Phantom is het vierde studio-album van Vola en met dit album leveren ze een dijk van een album af dat zeer waarschijnlijk de top 10 van mijn jaarlijst binnenglijdt. In negen composities beslaat Vola het complete progressieve spectrum. Het album is veelzijdig, spreekt aan en ademt kwaliteit. Het is verdraaid knap om zo’n veelzijdig album van voor tot achter als eenheid neer te zetten en veertig minuten te overtuigen. Ik ben geen moment van inzakken tegen gekomen. Het viertal weet iedere seconde te benutten en de luisteraar hiervan te laten genieten.
28 november zijn ze te zien en te bewonderen in Eindhoven, maar wees er snel bij, want er is nog maar een beperkt aantal kaarten te koop.