Volbeat – Ziggo Dome (Amsterdam) 21/11/2013

Vanavond is er een gemixt publiek aanwezig. Aan de ene kant de oude, doorgewinterde metalheads die verliefd werden op Volbeat vanwege hun Metallica-meets-Elvis Presley sound. En aan de andere kant de nieuwe garde; ‘doorsnee’ muziekfans die net zo lekker naar Beyoncé luisteren als naar Volbeat. Aan de vele verwachtingsvolle gezichten te zien, wint de nieuwe garde vanavond. Volbeat is de mainstream ingestegen, hoewel ze met de recente toevoeging van Anthrax’s Rob Caggiano als gitarist en de support van Iced Earth duidelijk proberen om een ruwe, metalen kant te laten zien.
Eerste act Teenage Bottle Rocket is voor veel mensen onbekend. Een ruige punkband vanaf 2001, zij spelen een mix van Pennywise-melodieën en Ramones-achtige punk die ik veel slechter uitgevoerd heb gezien. De band speelt vanavond alsof het hun derde optreden ooit is, met alle passie en vurig enthousiasme tot gevolg. Het publiek reageert weinig op de muziek; deze mensen komen echt en alleen voor Volbeat. Hun roadie draagt af en toe een masker met een doodshoofd erop en verschijnt meestal aan het begin van nummers om het publiek aan te sporen of hun handen te laten klappen. Het is een interessante manier van contact met het publiek, maar na een tijdje zwakt het effect toch wat af. Snelle nummers wisselen elkaar af met vaak maar anderhalve seconde tussenpauze voor de drummer om adem te halen. Dat ze beïnvloed zijn door The Ramones is duidelijk; ze gooien zo een halve cover van Ramones’ ‘Blitzkrieg Pop’ door een van hun eigen nummers en het geluid van beide bands sluit naadloos op elkaar aan. De zaal raakt steeds voller naarmate het optreden vordert en steeds meer mensen beginnen af en toe van gekkigheid een klein dansje te doen. Er gebeurt hier niks spectaculairs en niks nieuws; het enthousiasme van de band zelf is gewoon heel aanstekelijk. Kleine sidenote: zanger Roy Carlisle is één van de weinige Amerikanen die het verschil weet tussen Deutsch zijn en Dutch zijn, als zij een Duitstalig nummer uitvoeren.
Als Teenage Bottle Rocket voor sommigen al een tikje te ruig bleek, dan is het volgende optreden van support Iced Earth al helemaal te hoog gegrepen voor velen in de zaal. De band is al sinds 1985 aan het zwoegen en gitarist/bandleider Jon Schaffer staat ook hier vanavond hard te werken voor een publiek dat niet echt de juiste doelgroep is. Nieuwe zanger Stu Block beheerst de microfoon sinds 2011 en laat zien waarom hij aan alle kanten respect verdient; zijn zangtalenten zijn gelijk aan die van Judas Priest’s Rob Halford of Iron Maiden’s Bruce Dickinson. De band doet zijn best om het publiek op gang te krijgen, maar met nieuwe nummers ‘Peacemaker’ en ‘If I Could See You’ het tempo er aanzienlijk uithalen, wordt het steeds moeilijker om uit ons dak te gaan. Al geeft het publiek wel luidkeels gehoor aan de “Iced-Mother-F***ing-Earth” chants. De band zet een uitstekende show neer met een uur lang klassiekers als ‘Iced Earth’, maar vooral nieuwere nummers van 2011’s Dystopia en Plagues Of Babylon, dat in januari 2014 verschijnt. Het is jammer dat deze veteranen, die Volbeat zanger Michael Poulsen zelf zo beïnvloed hebben, niet de volle aandacht krijgen die ze verdienen.
Maar dan nu eindelijk is het moment aangekomen dat iedereen wakker begint te worden, want Volbeat wordt voorbereid. Tijdens de soundcheck en het wachten staat de hele zaal met verbazing te kijken naar vier waaghalzen die via ladders naar hun zoeklichten klimmen. Het is een toonbeeld wat laat zien dat de mensen hier vanavond niet vaak naar een concert gaan, maar gewoon eens dachten ‘He, een concert, wat leuk.’ En dan opeens wordt er een reuze-gordijn omhoog gehesen waarop weergegeven een cowboyhoofd met de kleuren van de Nederlandse vlag. Uit het niets verschijnt een oudere man met een banjo, die rustig op het podium gaat zitten om een riedeltje te spelen. Steeds meer mensen doen een dansje en beginnen vrolijk feest te vieren, totdat het doek valt en met grote vuurwerk-knallen Volbeat verschijnt. Er is meteen te zien dat Volbeat voor de grote productie heeft gekozen, met een galg compleet met hangend skelet, grafstenen, ijzeren punthekken en later nog een hele kerk erbij. Als je dit combineert met vuur (veel vuur!) en knallend vuurwerk, dan heb je inderdaad een grote show voor je kiezen. Volbeat maakt deze show helemaal goed door elke centimeter van het podium te benutten; zanger Michael Poulsen steelt er zelfs één uit het boek van Metallica door steeds naar verschillende microfoons te lopen om daar verder te zingen. Na hun repertoire een beetje te hebben uitgeput, spelen ze ‘Pool of Booze’ waarvoor ze de ‘hulp’ nodig hebben van Jon Schaffer, die uitgenodigd wordt op het podium om een gitaartrio te vormen met Michael Poulsen en Rob Caggiano en samen zorgen ze voor een donderend geluid, dat de hele Ziggo Dome doet beven. Gedurende het concert krijgt Michael o.a. een t-shirt en een roze slipje toegeworpen. Vooral het t-shirt valt in de smaak, want als box-fanaat kan Michael wel genieten van een shirt met een boxer erop. Als beloning krijgt de fan een t-shirt van Volbeat kado. Na het encore verschijnt het ‘oude’ logo van Volbeat, waarna het met een grote knal in de fik vliegt. Het is een indrukwekkend gezicht en de band maakt hier gebruik van om het publiek te verrassen met een grandioze uitvoering van ‘Caroline Leaving’ en ‘Maybellene I Hofteholder’. Volbeat is ook van de covers; ze spotten iemand met een Rammstein tattoo en beginnen meteen aan ‘Kein Lust’ van de Duitsers, zonder een noot verkeerd te spelen. Zelfs Michael’s zang (of meer geschreeuw) lijkt tot in de puntjes op dat van Rammstein’s Till Lindemann. Hierna volgt een enigszins minder bekende cover van ‘My Body’ van Young The Giant. Het komt ietwat uit de onverwachte hoek en het voegt niet echt iets toe, maar het is een leuke poging om contact te zoeken met de mensen in de zaal die minder rock-georiënteerd zijn. Aan het einde van de avond worden we nog getrakteerd op ‘Still Counting’ en dan is het alweer einde oefening, terwijl Michael met de vlag van Friesland zwaait, die hij van een fan heeft bemachtigd. Ze hopen snel  terug te zijn, met misschien een nóg grotere show. Dat belooft wat. Tot de volgende keer!