De heren van Von Mollestein staan niet bekend om nuance. Met een titel als Vuistenregen, de opvolger van The Order of the Fist, weet je eigenlijk ook wel beter. Toch werd ik prettig verrast door het pakketje dat de heren mij toestuurden. In plaats van de angstaanjagende pop die collega-schrijver Jochem ontving bij het vorige album, zat er in mijn pakketje een stoere knuffel van een superhelden kat. Dit met als doel mijn zoontje van vier niet met nachtmerries op te zadelen. Een heel attent presentje die nu standaard met hem mee naar bed moet. Is de band met deze release ook wat knuffelbaarder geworden of blijft het geheel de subtiliteit van een aambeeld houden?
Het antwoord laat zich uiteraard raden. Nee, Von Mollestein is geenzins van plan geweest om hun muziek toegankelijker of gladder te maken met deze plaat. Op opener Walpurgisnacht wordt dit direct duidelijk gemaakt. De aggro-black van Mr. Cooger, Dunkelwalt en Dr. West dendert over je heen vanaf de eerste seconde. Een muzikale vuistenregen van dissonante black metal riffs, hoge krijsen en compromisloze drumcomputer zorgt ervoor dat je binnen luttele minuten compleet murw gebeukt bent. Op voorganger The Order of the Fist zorgde al dat geweld ervoor dat mijn oren vrij snel metaalmoeheid vertoonden. Op deze nieuwe plaat is een en ander beter te verteren. Dit heeft twee redenen.
De eerste is simpel: Von Mollestein heeft op deze plaat simpelweg betere nummers geschreven. Ik hoor heel veel gave riffs, scherpere hooks en meer herkenbare refreinen. Zo marcheert Kinderen van het Moeras op een heerlijke industrieel ritme dat mij aan het beter werk van Marilyn Manson doet denken. Een sterke track die opgevolgd wordt door Natuurdoders. Deze track lijkt te gaan over grootschalige ontbossing en klinkt en voelt alsof je daadwerkelijk op de vlucht bent voor de bulldozers. Hoogtepunt op de plaat is voor mij persoonlijk het heerlijke horrorverhaal Annelies. Een zeer sterke track waar Von Mollestein laat horen hele goede black metal riffs en melodieën te kunnen schrijven. Het angstaanjagende intro zet direct de toon. Vervolgens wordt er ongenadig ingebeukt op de luisteraar. Wanneer Mr. Cooger vervolgens “laat mij gaan” al piepend en krakend zijn strot uitkrijgt staan bij mij de nekharen rechtovereind. Een werkelijk angstaanjagende track.
De tweede reden dat dit album beter is dan The Order of the Fist is de productie. Deze zit veel beter in elkaar dan op de vorige. De gebruikte drumsamples klinken niet ‘echt’, maar lijken beter uitgezocht om de nummers in hun kracht te zetten. De algehele productie klinkt voller, strakker en minder chaotisch. Ook zijn de toetsen, samples en verdere orkestratie beter in balans. Er is heel knap gezocht naar de juiste tonen om de vibe van elk nummer te versterken. De industrial stukken klinken nog machinaler, de horror stukken onheilspellender en de black metal stukken hebben een stuk meer sfeer.
Vuistenregen is een hele knappe evolutie van de sound die Von Mollestein laat horen. Het album laat een meer volwassen indruk achter van de band. Hoewel dit zeker geen muziek is waar ik elke dag aan toe ben (daarvoor is een en ander te intens en in your face) is het wel een album wat de volle 38 minuten moeiteloos weet te boeien. De band weet zijn aggro-black op deze plaat echt een niveau hoger te tillen. Gave riffs, een meer gefocust geheel en een productie die in dienst staat van elke individuele track; alles maakt dit een flinke sprong vooruit. Met Vuistenregen leveren de heren zonder twijfel hun beste werkstuk tot op heden af!