Voodoo Circle – More Than One Way Home

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Deze derde cd van Voodoo Circle klinkt als een klok. Hoewel de balladachtige nummers wat ruim aanwezig zijn, is het heerlijke blues-rock met ballen wat Voodoo Circle speelt. Daarbij is Voodoo Circle de band bij uitstek om het stokje van Whitesnake over te nemen in dit genre. Bijzondere aandacht wil ik schenken aan het geweldige geluid van zanger David Readman (Pink Cream 69). Wat een ongelooflijke strot heeft die man.
More Than One Way Home grijpt helemaal terug naar het geluid dat bands als Rainbow, Deep Purple en Whitesnake in hun gloriedagen wisten te produceren. Daarbij klinken de nummers op deze derde cd een stuk steviger (en volwassener) dan op de voorganger Broken Heart Syndrome. Vooral in de eerste tien nummers (van de twaalf) is het genieten van Voodoo Circle. Bluesy rockballads zijn ruim aanwezig op de cd. Tears In The Rain, Alissa en titelnummer More Than One Way Home raken de gevoelige snaar in het genre. Ook Cry For Love heeft gevoel, kracht en neigt zelfs bijna naar een gospel. Onder andere gevoed door het orgelgeluid dat Jimmy Kresic uit zijn keyboard weet te persen. Teruggrijpend op de late jaren tachtig zijn vooral het krachtige Heart Of Babylon en Bane Of My Existence zeer gerelateerd aan respectievelijk de hitnummers Crying in The Rain en Fool For Your Loving van Whitesnake. Daarnaast is het gewoon goede hardrock zoals hardrock gemaakt werd en gemaakt dient te worden, zoals in de nummers The Killer In You en The Saint And The Sinner. En The Ghost In Your Heart waar een herkenbare Rainbowsaus doorheen loopt. De cd opent echter met een stevige binnenkomer. Graveyard City opent met een riff waar menig Kissfan het warm van krijgt en knalt meteen keihard de ether in. De cd eindigt met Victim Of Love en een live-uitvoering van Open Your Eyes. Voor mij niet het sterkste einde dat ze konden bedenken, maar het ontstijgt nog altijd de middenmoot.
Alex Beyrodt (onder andere Primal Fear) weet met zijn Voodoo Circle Duitse Engelse hardrock te spelen waar gerust een gouden randje om mag worden gesmeed. Wanneer de heren hun kunsten op het podium gaan vertonen in mei van dit jaar, is het zeker de moeite waard om te aanschouwen. Tot dan kun je vanaf half februari de cd zelf beluisteren. Een aanrader voor classic rock liefhebbers!
En David Coverdale hoeft absoluut niet, ………maar kan wel met pensioen.