Voodoo Circle – Raised On Rock

Met een nieuw album van Voodoo Circle weet je eigenlijk meteen wat je in huis haalt. Raised On Rock heet het nieuwe schijfje en ligt muzikaal gewoon in het verlengde van Whisky Fingers uit 2015. De band rond Alex Beyrodt heeft wel afscheid genomen van David Readman en heeft een sterke vervanger gevonden in Herbie Langhans. Sommigen zullen hem kennen van zijn werk voor Avantasia en weten dan ook dat Herbie een aardig veelzijdige zanger is die scherp kan klinken als Biff Byford van Saxon, maar ook warm en bluesy. We kunnen meteen concluderen dat hij uitstekend past binnen het geluid dat Voodoo Circle neerzet.
Dat is namelijk goede melodieuze hardrock/heavy metal die zijn oorsprong kent in het geluid van Whitesnake, Rainbow en Deep Purple om er een paar te noemen.
De op rock and roll gestoelde opener Running Away From Love gaat meteen terug naar de old-school heavy metal van weleer. Vooral in de coupletten komt Saxon om de hoek kijken, mede door het stemgeluid. Qua opbouw en sfeerbeeld is Axel Rudi Pell echter ook niet ver weg. Dat old-schoolgeluid vinden we zeker ook terug in Ultimate Sin dat een sterk refrein kent en als de ultieme heavymetalsound beschouwd mag worden.
Voodoo Circle weet de heavy kant altijd mooi te combineren met een wat meer bluesy karakter. Single Higher Love, een compositie die al jaren op de plank lag, heeft dat bluesy gevoel mee gekregen. Hierin krijgt het basgeluid van Mat Sinner een prachtige plek in de ritmesectie die verdere aangevoerd wordt door drummer Francesco Jovino. Opmerkelijk is het samenspel tussen gitaar en zang op een gegeven moment. In Walk On The Line blijft de band aan de blueskant en staat de ritmesectie weer als een huis. Het stemgeluid van Herbie en de opbouw van de compositie laat horen dat Whitesnake zeker als voorbeeld dient voor het geluid van de band.
Hadden we het al over de ultieme heavymetalervaring in Ultimate Sin. In You Promised Me Heaven start Voodoo Circle met een nogal southern blues intro. De compositie ontwikkelt zich naar een meer heavy setting waarbij het gitaargeluid extreem goed neer is gezet.
Een andere invloedssfeer ligt meer in de tweede helft van het album. Dreamchaser en de ballad Chase Me Away (toeval dat Chase in allebei de titels voorkomt?) weet Alex Beyrodt zijn gitaarspel in de trant van Ritchie Blackmore neer te zetten. Zeker eerstgenoemde compositie doet sterk denken aan Lost In Hollywoord op Rainbow Rising. Ook het gebruik van een orgel in Unknown Stranger en Love Is An Ocean refereert naar de jaren zeventig van de vorige eeuw.
Opvallend is het aantal rustige nummers, noem het ballads, die het album sieren. Where Is The World We Love trapt af en met Chase Me Away en het mooie Love Is An Ocean ligt de teller op drie. En daar is helemaal niets mis mee, zeker niet wanneer het van deze kwaliteit is.
Met een nieuw album van Voodoo Circle weet je eigenlijk meteen wat je in huis haalt. Daar startte ik mee en biedt me een ook een soort houvast. Refereer je old-school aan ouderwets, dan kun je Raised On Rock gewoon links laten liggen. Maar ben en blijf je net als ik nog altijd gecharmeerd van het hele heavymetaloeuvre van de afgelopen vier decennia, dan ben je bij Voodoo Circle aan het goede adres. Gewoon meer van hetzelfde en daar ben ik dankbaar voor.