Voyager – A Voyage Through Time

Voyager uit Australië speelt progressieve metal met electropop-elementen. Daar oogsten ze al een aantal jaar de vruchten van en waren geregeld in Europa op de livepodia. Met de single Dreamer probeerden ze voor Australië uit te komen op het Eurovisie songfestival. Naar mijn idee hadden ze de publieksprijs gewonnen, maar zijn ze uiteindelijk tweede geworden. Het heeft er wel voor gezorgd dat hun ster in het thuisland nog meer rijzende is.
Hun muziek heeft een sterke basis in de progressieve metal/rock maar ze weten de synthpop uit de jaren tachtig mooi te verwerken in het totale geluid op de zeven albums die ze al neer hebben gezet. Progressief, kleurrijk en zeer toegankelijk weten ze zo al jaren te overtuigen met singles als Hyperventilating, Brightstar en Ascension.
Op 10 augustus 2021 speelde Voyager in Perth een show om de lancering van Voyager 1 Spacecraft door NASA te vieren. De set van zestien composities is het live-album A Voyage Through Time geworden en komt eind augustus uit via Season Of Mist. De set omvat het gehele oeuvre van de band en werd onder meer geselecteerd door de fans zelf.
Het start met het album Element V waarvan To The Morning Light en The Eleventh Meridian afkomstig zijn. Trouwens bijzonder leuk dat The Morning Light ook een compositie is van het album V, maar die vinden we niet terug in deze liveregistratie. In de plaats daarvan staan (natuurlijk) Hyperventilating, het prachtige Summer Always Comes Again en Seasons Of Age op.
Na Element V volgde het album Univers in 2007. Sober en White Shadow zijn van dit album gehaald om te spelen. Opvallend is het feit dat ook deze ‘oudere’ composities nog altijd zeer tot de verbeelding spreken en een geluid laten horen dat we gewend mogen zijn van de band. Dat komt mede door de zang van Danny Estrin, die het geheel ook lekker rustig aan elkaar kletst.
Met The Devil In Me en I Am The Revolution zet Voyager wat steviger in. Het kan toevallig zijn dat het album wat steviger van aard is. Feit is dat hier de combinatie/mix van melodie en krachtige tussenstukken er wel voor zorgt dat de vaart er goed in blijft. Toch weet Voyager dit aspect wel vast te houden en biedt de luisteraar een mooi doorkijkje van hetgeen de band tot dusver heeft vastgelegd. De vergelijkingen met A-ha zijn wel eerder gemaakt in andere reviews en zeker in Iron Dream wordt duidelijk waarom.
Met het album Ghost Mile uit 2017 maakte Voyager grote sprongen in populariteit en van dit album komt het prachtige To The Riverside waarin de progressieve elementen naar boven komen drijven om daarna met Ghost Mile en The Fragile Serene het album een plek te geven in de setlist.
Dat de synthpop een belangrijke plaats inneemt in het geluid van de band wordt aan het eind wel duidelijk in het bekende Brightstar en Runaway. Twee composities die het album mooi afsluiten.
A Voyage Through Time is een mooi overzicht geworden van hetgeen Voyager in de carrière aan muziek heeft voortgebracht. Opvallend is dat alle composities van begin tot eind tot de verbeelding spreken. De muziek klinkt consistent en daarmee zeker tijdloos.