Vug – Onyx

Deze Berlijnse band neemt je mee naar de tijd voor metal uitgevonden was. Een album vol proto-metal met invloeden van Thin Lizzy, Jimi Hendrix, een snufje Black Sabbath en psychedelica en veel blues. Heeft een dergelijke stijl nog een belangrijke stem in de huidige muziekscene waar juist voort wordt geborduurd op wat er allemaal na die bands nog kwam?
Tracks als het extreem trage Blue Onyx heeft te weinig passie om me te boeien. Zo ook en nog slependere On My Own. Deze traagheid zorgt er ook voor dat het Duitse accent van vocalist Felix Scholl pijnlijk hoorbaar is.
Easy heeft meer te bieden door een lekkere rock ‘n’ roll swagger in de sound. Het bluesy Tired Of heeft dan weer te weinig interessants te bieden. Palace of Sin start opwindend met een Black Sabbath waardige riff maar zakt daarna weer af.
Zo zijn er nog meer tracks te beluisteren waarop we zanger Lucas horen doen wat Jimi Hendrix beter deed met dito gitaarwerk. Ik kan me voorstellen dat er een publiek is voor dit soort retro sound. Helaas hoor ik geen passie, geen urgentie of emotie in de nummers. De magie van de oorspronkelijke acts ontbreekt simpelweg, ook al is er in technisch opzicht niets mis met het spel van de heren. Wat rest is een slaapverwekkend, onnodig album.
Op basis van dit album vrees ik dat ik dus moet zeggen dat wat mij betreft er geen echte plek is meer voor nieuw proto-metal materiaal.