Wage War – Deadweights

Bijna was ik het nieuwe album van Wage War misgelopen, maar met 1,7 miljoen hits op YouTube leek het me wel aardig om Deadweights aan een nader onderzoek te onderwerpen.
En daar heb ik absoluut geen spijt van. Ik kan zelfs zeggen: metalcoreheads verenigt u om Deadweights te gaan beluisteren. De compositie Indestructible vat misschien wel de complete kern samen. Niet alleen als tracktitel maar zeker ook muzikaal gezien. Dat onverwoestbare karakter wordt gekenmerkt door een aansprekende melodie die alle elementen van Wage War in zich heeft. Niet alleen grooved het de pan uit, het heeft ook dat uitstekende evenwicht tussen grunts en clean vocals. Daarnaast is de compositie zo opgebouwd dat na het aansprekende refrein aan het eind een breakdown de voorbode is voor een krachtig eindsprint.
Die mix van clean vocals en grunts is mede bepalend voor het totale geluid van Wage War. In Never Enough ligt het accent daarentegen meer op de clean vocals en zijn melodie en harmonie bepalend. Terwijl in het krachtige Disdain de grunts de show stelen. Vooralsnog is Deadwights een album waarin de groove belangrijk is. Opener Two Years heeft die groove, het swingt en het is doorspekt met breakdowns die de sterke melodieën aan elkaar breit.
In Southbound gaat Wage War daar stug mee door om in Don’t Let Me Fade Away een tandje bij te zetten. Het subtiele gitaargeluid is de rode draad in een compositie waarvan het tempo steeds wat verhoogd wordt. Het kan echter niet op op Deadweights. Stitch is een regelrechte dieptebom die de heren even op je neer laten vallen. Een groovende basis die in snelheid verandert, vormt een krachtig decor voor de sterke zanglijn en de snerpende gitaar die het decor als ornament siert. Even lijkt Witness met een zoete start de verandering in te zetten, maar een aanzwellend gitaargeluid en krachtig drumwerk ontaardt uiteindelijk in een vertrouwd geluid.
Die ommekeer volgt wel in Gravity dat na het brute nu-metalcorebreakdowntitelnummer Deadweights mooi en gevoelig naar voren wordt gezet. Die gevoelige kant krijgt een vervolg in Johnny Cash dat na 11 het album afsluit. Johnny Cash is meeslepend. Doch is het een nummer als een perzik. Zijdezacht en sappig van buiten met een venijnige kern waar je je tanden op stuk kan bijten.
Had ik toch bijna Deadweights voorbij gelopen zeg. Ik ben blij dat ik geattendeerd werd op de video van Stitch waardoor mijn interesse werd aangewakkerd. Dit is metalcore met een gouden randje. Een album dat een juist evenwicht kent en op de goede momenten bruut en hard uit de hoek komt.