Walking Dead On Broadway – Dead Era

Vanuit Leipzig is het weer raak. Walking Dead On Broadway lanceert het derde studioalbum Dead Era en geeft daarmee een vervolg aan het album Slaves dat in 2016 het licht zag. Zanger Robert Horn verliet in 2017 na een uitgebreide tour de band, maar na een zoektocht werd er een sterke vervanger gevonden in Nils Richber. Een zanger met een uitstekende strot voor de deathcoremuziek van de band.
Dead Era is de start van het album en ergens zingt een vooroorlogse blueszangeres een fraai deuntje. Een lekker deuntje uit de oude doos die in geen kant lijkt op hetgeen dat zal volgen op het album. De zang gaat over in een sirene die de compositie Red Alert inluidt. In tijden van orkanen en tyfonen komt Walking Dead On Broadway met het uptempo Red Alert als een furie over je heen. Er wordt een geluidsmuur opgetrokken die je omver blaast en waar de zang van Nils heerlijk vibreert. Zijn stemgeluid is ergens binnen de bruutheid van het geheel kenmerkend. De grunts en screams vullen elkaar mooi aan terwijl in al het geweld er regelmatig een fraaie melodie naar voren komt. De eerste single Hostage To The Empire is daar het bewijs van. In een krachtige groovende melodie en een opzwepende ritmesectie wordt de deathcoreadem je benomen. De breakdown aan het eind sluit de compositie sterk af. En daar ligt een andere kracht van Walking Dead On Broadway, want binnen de groovende riff van Our Labor, Our Idol, Our Pride zit een breakdown die in de top 10 aller breakdowns binnenkomt. Niet alleen zorgt de breakdown voor een mooie vertraging, de grunt van Nils is zo diep dat zelfs Neptunus zich te pletter schrikt.
Het album Dead Era kent wel meer van dat soort extreme dieptebommetjes zoals in Song Of Courage. Ik merk dat ik niet genoeg kan krijgen van de intense grove deathcore van de band die me doet denken aan het sterke geluid van Thy Art Is Murder en Despiced Icon. Anit-Parisan laat buiten de breakdown om ook nog een andere kant zien van Walking Dead On Broadway; er worden namelijk ineens orkestrale elementen toegevoegd aan het geluid van de band. Een meerwaarde moet ik zeggen die ergens de scherpe kantjes er niet afhaalt, maar wel zorgt voor een geoliede geluidservaring. In Standstill wordt heel toepasselijk een pas op de plaats gemaakt met een relatief rustige instrumentale compositie die gesierd wordt door piano en akoestische gitaar om vervolgens met Dead End Utopia vrij gangbaar verder te gaan. Is het genoeg? Nee, nog lang niet. Niet automatisch het lekkerste wordt tot het laatste bewaard maar Your God Is A Tyrant is wel heel sterk zo naar het eind van het album. De start is langzaam, heel langzaam en zwaar en een ‘doom’-gevoel ligt op de loer, maar ineens is daar dan de versnelling en gaat het ritme in 3 seconden naar ongekende snelheid waarin deathmetal en Chelsea Grin elkaar ontmoeten.
Dead Era is een album dat je met een immense dreun de muzikale werkelijkheid inslaat. Deze Duitsers raken je met hun bruutheid precies tussen de ogen en de orkestrale accenten en subtiele melodieën in de composities houden je scherp terwijl de dertien composities over je heen donderen. Met Dead Era laat de band horen springlevend te zijn en ijzersterk.