Walking Papers – WP2

Hoe ik ooit het debuut van Walking Papers ontdekte weet ik niet meer, maar sinds ik het album een jaar na de release in 2013 ontdekte is het bij mij in huis regelmatig te horen. Lang was er verder niets over een opvolger bekend, tot eind vorig jaar de aankondiging kwam van WP2. Dat dat even duurde is ook wel logisch. Bassist in Walking Papers is Duff McKagan en die was nogal druk met de wereldtournee van Guns N’ Roses.
Walking Papers werd in 2012 in Seattle opgericht door zanger/gitarist Jeff Angell (The Missionary Position) en Barrett Martin (The Screaming Trees, Mad Season). McKagan en The Missionary Position-toetsenist Benjamin Anderson werden aangezocht voor de opnamen van het debuut en werden daarna bandleden.
Angell en Martin zijn de voornaamste songwriters en zijn ook betrokken bij de productie. Er waren nog twee engineers uit de Seattle-scene van de partij voor WP2: Jack Endino (Nirvana, Soundgarden) en Martin Feveyear (Mark Lanegan, Peter Pan Speedrock).
Het omschrijven van de stijl is lastig. Grungy, door de riffy, fuzzy gitaarpartijen die er regelmatig te horen zijn? Bluesrock? Hardrock misschien zelfs wel? Of toch gewoon americana? Ondanks de totaal andere bandsamenstelling vind ik de band muzikaal wel vergelijkbaar met Morphine. Ook Walking Papers heeft een modern amalgaam van erg Amerikaanse stijlen gemaakt en heeft een zanger met een erg herkenbaar geluid. Ze kunnen stevig tekeergaan maar ook laidback en toch broeierig uit de hoek komen, en net als bij Morphine zijn de dynamiek en intensiteit van instrumentatie en zang heel bijzonder.
Net als het debuut is WP2 een groeiplaatje. Bij eerste beluistering is het aardig, maar pas gaandeweg valt op hoezeer het album een eenheid is, en dat de songs een heel eigen karakter hebben. De gitaar en zang zijn logischerwijs vaak bepalend, maar de andere instrumenten hebben ook hun momenten. Opener My Luck Pushed Back begint met een opvallende baslijn die de basis van de rest van de song is, Yours Completely wordt voortgedreven door de drums en ballad Don’t Owe Me Nothing drijft op de fraaie toetsenpartij. In vergelijking met het debuut zijn de toetsen sowieso wat prominenter, zonder dat dat iets verandert aan het karakter van de muziek.
Duff McKagan hoeft het voor het geld niet te doen, die zit er voor de muziek in. En ik snap wel waarom. Walking Papers is intens én ontspannen tegelijk, ook op WP2 weer. Er zijn weinig platen die je in elk jaargetijde en bij elk tijdstip kunt opzetten. Dit is er zo eentje.

Walking Papers op Facebook