Ter promotie van zijn nieuwste album Broken was bluesicoon Walter Trout in ons land. Na optredens in Amsterdam, Arnhem en Groningen was het nog niet gedaan met de optredens in Nederland. Als allerlaatste stop tijdens deze tour die zes weken duurde stond nog een show in Tilburg op het programma. Bij een laatste show van een tour wil men nog wel eens wat extra’s geven, was dit bij Walter Trout ook het geval?
De grote zaal van de 013 in Tilburg was al bijtijds goedgevuld, de bezoekers aan de Brabantse poptempel waren op tijd aanwezig en dat was nog best een opgave. Door het kampioenschap van voetbalclub Willem II én de verbouwing van het station in Tilburg moesten de bezoekers een paar hordes nemen, maar iedereen was op tijd toen Walter Trout samen met zijn band iets na achten het podium kwam opwandelen. Zonder veel woorden werd er afgetrapt met Bo Diddley’s I Can Tell, een mooie opener die ergens overkwam als een soort jam en tevens de mogelijkheid bood voor de geluidsman om de laatste puntjes op de i te zetten en voor de artiesten op het podium om lekker warm te draaien. Het publiek genoot direct van deze gitaarvirtuoos, maar een het optreden van Walter Trout was zoveel meer dan enkel de kunsten van de frontman. Wat had Walter Trout wederom een aantal klasse muzikanten om zich heen verzameld.
Men zegt wel eens dat om de blues te kunnen spelen men ook echt wat meegemaakt moet hebben. In het leven van Walter Trout is het nodige gebeurd, maar dat heeft hem enkel gesterkt om door te gaan en een positieve boodschap naar buiten te brengen. Alle onrust in de wereld inspireerde Walter tot het maken van het nummer en boodschap Courage In The Dark en vol overgave stortte hij zich dan ook op deze track van het nieuwe album Broken. Het werd vervolgens genieten geblazen en wel met een hoofdletter G. John Avila, de bassist die aan de zijde van Walter speelt was een meesterlijke bassist. Met coole moves gingen zijn handen razendsnel over de snaren, waarbij een sprongetje of huppeltje over het podium niet vreemd was. John Avila verdiende al eerder zijn strepen tijdens zijn samenwerkingen met Neil Young, Steve Vai, Joe Satriani en zelfs Bob Dylan. Het was dan ook niet alleen de frontman die in het verleden met allerlei grootheden werkte. Wat een performer!
Een openhartige Walter Trout deed vanavond ook een boekje open over zijn verleden. Zo waren drank- en drugsverslavingen jaren geleden bepalend voor het dagelijkse leven van de gitarist. Deze nare periode inspireerde de frontman tot het schrijven van een nummer, maar door de emotionele lading kreeg hij maar niet de juiste woorden op papier en hij schakelde hulp in. Zijn vrouw Marie wist precies wat Walter wou zeggen en de song Broken was geboren. Wat zou men van dit nummer vinden? Allereerst stuurde Walter een demo-versie naar goede vriendin (en tevens ervaringsdeskundige qua verslavingen) Beth Hart en deze vakvrouw was direct geraakt. Ze wou acuut dit nummer komen inzingen en zo ontstond deze mooie track die ook vanavond in 013 veel indruk maakte. Ook zonder Beth Hart kon men het gevoel van die nare periode goed voelen.
Het publiek in 013 werd vanavond continu opnieuw verwend. Naast de goed gestemde gitaren was namelijk Roland Bakker aanwezig om vanachter het hammondorgel de menigte op te zwepen met wonderschone klanken. Zo hoorden we vanavond al tijdens diverse nummers wat voor een toegevoegde waarde het hammondorgel was, maar tijdens het nummer Roland’s Blues werd het dubbel en dwars onderstreept. Deze pure klasse zorgde voor een hoogtepunt tijdens deze show, waarna John en Walter met hun gitaarspel er nog een schepje bovenop deden. Om de feestvreugde in Tilburg nog meer te verhogen was vanavond, net zoals bij eerdere tours van Walter, zijn zoon ook aanwezig om mee te komen spelen. Onder de noemer We’re All In This Together hoorden we dat de genialiteit van vader Trout overduidelijk is overgedragen aan zoon Jon Trout. De blikken die vader en zoon tijdens dit nummer met elkaar uitwisselden waren al geweldig, maar hoe de heren elkaar muzikaal uitdaagden was een nog mooier schouwspel. Dat de heren vervolgens dit nummer opdroegen aan alle moeders, het was tenslotte Moederdag was wel zo passend, ware het niet dat de moeder van Jon, de vrouw van Walter ook aanwezig was vanavond.
Continu werden de muzikanten dan ook uitgedaagd vanavond. Voor iedereen was wel een rol weggelegd. Wat dacht je bijvoorbeeld van de hardere bluesrocker I’ve Had Enough, waarbij bassist John de vocalen van de afwezige Dee Snider op zich nam? Even mocht het allemaal een tikkeltje harder in 013. Het nummer zou een buitenbeentje genoemd mogen worden op het nieuwe album, maar aangezien Walter het niet schuwt om met diverse muzikanten te werken paste het eigenlijk ook wel perfect. Daarnaast had deze track ook weer een duidelijke boodschap. De grootste boodschap moest toen echter nog komen. Het verhaal was natuurlijk al lang bekend, Walter Trout zijn leven zag er ongeveer tien jaar geleden compleet anders uit en als een donor niet was gevonden hadden we vanavond niet mogen genieten van deze show. Een openhartige Walter vertelde over zijn leventje van toen, over het in de ogen kijken van de dood, het eraan ontsnappen, maar ook de struggles met de revalidatie. Na een tijdje werd hem weer de gitaar in de handen gedrukt en zijn strijdlust zorgde ervoor dat hij toch weer op het podium terecht kwam en tijdens Red Sun al deze ervaringen wist om te zetten tot een prachtige song, waarbij elke muzikant in een solo nogmaals van zich mocht laten horen.
Het optreden van vanavond zou zo’n anderhalf uur in beslag nemen, maar voordat de band überhaupt aan het toegift kon beginnen was die speeltijd al bereikt. De blues kende dan ook geen eindtijd in Tilburg. Er werd vanavond dan ook volop gejammed en gesoleerd. Dit zou tijdens het toegift niet heel veel anders zijn. Normaliter zou Walter samen met zijn band nog terugkomen voor één nummer, maar het werden er twee vanavond. Walter Trout had een mail gehad van een bezoeker voor een verzoeknummer, wat diegene wou opdragen aan een overleden vader en daar kon Walter geen nee tegen zeggen, maar niet zonder ook de nodige troostende woorden uit te spreken. Vervolgens was het tijdens het afsluitende Going Down echt gedaan met het muzikale geweld vanavond, maar niet voordat elke muzikant nogmaals zich mocht laten horen. Het draaide dan ook vanavond niet alleen om de frontman, samen spelen, samen de boel op zijn kop zetten en dat was de heren weldegelijk gelukt. Ruim twee hing het publiek geboeid aan hun lippen, wat een show!