Dat betekent dat er in de songs veel, heel veel gesoleerd wordt. Trout, de gast, Trout én de gast, kortom soms is er meer solo dan wat anders. Daar moet je van houden, maar aan de namen ligt het niet: Warren Haynes, Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepherd, Sonny Landreth. Het complete bluesbestand bij Mascot en dan nog een paar extra.
De praktijk is natuurlijk dat de basistracks zijn ingespeeld door Trout en zijn band, bestaande uit toetsenist Sammy Avila, bassist Johnny Griparic en drummer Mike Leisure. Jon Trout (de zoon, inderdaad) zal ongetwijfeld naast pa in de studio gestaan hebben, maar verder ging het uiteraard vooral met het heen en weer sturen van bestanden. In veel gevallen ben ik daar niet zo’n liefhebber van en je zult nooit weten wat de chemie van samen in de studio spelen teweeg had gebracht, maar je krijgt hier niet het idee van aan elkaar geplakte, losstaande opnamen. De fraaie, afsluitende titeltrack heeft Joe Bonamassa als gast en die schijnt wèl met Trout in de studio gestaan te hebben.
Het is leuk om dan de verschillen te horen tussen Trout en die andere gitaristen. Trout is de man van de stevig aangezette emotie en daar komt de gast met zijn specialiteit bij. Sonny Landreth met zijn slidegitaarspel bijvoorbeeld in Ain’t Goin Back, of She Listens To The Blackbird Sing met Mike Zito, ook omdat het samenspel daar zo mooi uit de verf komt. Een ander hoogtepuntje is Elmore James’ The Sky Is Crying waarin Warren Haynes (Gov’t Mule) ook vocaal bijdraagt.
De mondharmonicaspelers zijn Charlie Musselwhite en Trouts voormalige werkgever John Mayall. The Other Side Of The Blues is het duet met Charlie Musselwhite. Hier gaat het wat mij betreft net iets te veel de clichématig vette emotie in, hoe fijn de afwisseling ook is. De track met Mayall, Song For Jimmy T., is een akoestische ballad en eerbetoon aan Jimmy Trapp, de in 2005 overleden bassist van Walter Trout. De saxofonist is niemand minder dan Edgar Winter op She Steals My Heart Away. Zijn saxofoon én zijn vocale bijdrage vormen een mooie afwisseling halverwege het album.
Na een paar platen die in het teken van zijn levertransplantatie stonden was Trout toe aan een vrolijker album. Ik eerlijk gezegd ook. Alive In Amsterdam was al een voorbode en op We’re All In This Together is die pret inderdaad volop aanwezig, ook bij de gasten. Daarmee is het een fijn verstand-op-nul-album. De typische Trout-blues, met extraveel slingers en ballonnen.
Walter Trout website