Wardrobe – Giving Up A Ghost

Wardrobe mag gezien worden als het project van Johan Verckist die in 2017 debuteert met het album Crawling. Live evolueert het geluid van de band en die vernieuwde sound neemt Wardrobe mee op het tweede album Giving Up A Ghost. Een album dat volstaat met frisse ‘liedjes’ en onder de noemer van alternatief/indie gerekend mag worden.
In de afzonderlijke liedjes ligt ook meteen de kracht van Wardrobe. Geen opsmuk, maar gewone pure muziek die toch op vrij eenvoudige wijze op de luisteraar wordt afgevuurd.
24 weeks is een compositie die een zomers gevoel teweeg brengt. Vrolijk, lichtvoetig wordt het prettige stemgeluid van Johan begeleid door het pure drumgeluid van Jonas Vankrunkelsven. Een drumgeluid dat over het hele album opvalt door de strakke en pure productie ervan.
Tijdens het beluisteren van Giving Up A Ghost word ik heen en weer geslingerd in bezieling en komen onbewuste gevoelstreffers uit het verleden naar boven poppen. Het Noorse Fra Lippo Lippi is zo’n band waarvan het geluid voor mij terugkomt in het geluid van Wardrobe. Armchair Critic en Long Gone voeden dat onbewuste denkproces. Daarbij liggen er, meer in deze eeuw en door de pure productie, paralellen met het geluid van The Galactic Lo-Fi Orchestra in Someday, Live Forever en wederom Long Gone. In laatstgenoemde compositie is het Hammondgeluid prettig en is de combinatie van het doordringende toetsenspel met de distortion netjes neergezet. De distortion is lichtelijk aangezet en is juist in Live Forever de ontbrekende factor wanneer ik aan The Jesus And Mary Chain moet denken. En het is juist hier waaraan je hoort dat Johan uitstekend in staat is om goede liedjes te schrijven. Daar heb je namelijk niet heel veel voor nodig. Juist door het instrumentarium te minimaliseren komt de zang en melodie sterk naar boven drijven en blijft er kaal en puur talent over. Ook in Back Doubles maakt hij gebruik van de eenvoud en het minimalistische karakter.
Hoewel het stemgeluid van Johan geregeld wordt ondersteund door de stemmen van Patricia Vanneste en Sarah Pepels is het in King Of Clay nadrukkelijker neergezet en de combinatie van stemmen doet het wonderbaarlijk goed. Net zo goed als bijvoorbeeld bij een band als Timbuk 3. Ook hier blijkt dat een goede compositie niet veel nodig heeft.
In Distance is er iets meer sprake van een wat vollere productie en krijgt de, enigszins lijkend INXS, compositie goed te grooven. Naar het einde toe weet ik zeker dat Wardrobe Distance uit zou kunnen bouwen tot een extended dancehit.
Aan het eind van het album zet Wardrobe binnen het eigen muzikale karakter de cover van Come Back And Stay nog even stevig neer. Herkenbaar en toch eigentijds/-gereid/-wijs krijgt dit ‘oudje’ een nieuw jasje.
Giving Up A Ghost is een album waarop uitstekende indiemuziek is neergezet. Sterk buiten mijn comfort zone weet Wardrobe me te treffen en Lowlands zou gek zijn wanneer ze deze band niet in een tent hun kunstje laten vertonen. Puur, naakt en onbevlekt maakt Wardrobe frisse ‘liedjes’ die aanspreken.