Dit is folk voor echte mannen en vrouwen. Mannen die de halve wereld rondvoeren in kleine bootjes om te plunderen. In de ban van natuur en bijgeloof. Vrouwen die in kille omstandigheden hun kroost moesten zien te voeden. Een volk dat nu nog steeds, ondanks of juist dankzij hun wreedheden, tot de verbeelding spreekt. Het tweede deel van het uit Noorwegen afkomstige Wardruna van het drieluik Runaljod (wat staat voor zoiets als ‘gedichten over de runen‘) over het runenalfabet (futhark) duikt dieper deze wereld in. Door het gebruik van traditionele (en niet traditionele) instrumenten, de oorspronkelijke taal(klanken) en het geluid van bijvoorbeeld water, bomen en rotsen. Wardruna klinkt statig, is een ode aan runen en is een unieke, bezwerende spirituele ervaring. “Yggdrasil” heeft dezelfde kenmerken als het debuut “Gap Var Ginnunga” uit 2009, maar toch zijn er verschillen waarneembaar. De samenzang tussen Einar Kvitrafn Selvikis, Lindy-Fay Hella en Gaahl is veel verder uitgediept. Vooral de vrouwelijke zang heeft meer ruimte gekregen. De muziek en de zang hebben meer melodie, maar is daardoor niet minder krachtig geworden. Meest opvallend is misschien wel de Wardruna interpretatie van het Rosa Crvx geluid tijdens ‘Ingwar’, maar door alleen dat aan te geven doen we “Yggdrasil” tekort. De plaat is namelijk weer een parel voor liefhebbers van (neo)folk of wereldmuziek met een duister randje. Betoverend en inspirerend.