Warmrain – Back Above The Clouds

Er zijn van die groepen die jaren op de achtergrond blijven om zich opeens vanuit het schijnbare niets te presenteren met een album wat er gelijk staat. Het Engelse Warmrain is zo’n groep. Niet met een album, maar een dubbel-album getiteld Back Above The Clouds. 
Geheel onaangekondigd was het album ook weer niet. Eerder in 2019 bracht men de ep Here Comes The Rain Again uit. De recensie van dit schijfje alsmede aanvullende band informatie vind je hier op deze website.
Het voorliggende album telt maar liefst 15 nummers en heeft een aanzienlijke speelduur van ruim anderhalf uur. Dat is een hele zit wanneer je dat afzet tegen de hedendaagse snelle maatschappij. Achter het album schuilt een lijvig concept. Het voert te ver om dit concept hier uit de doeken te doen. Daarnaast is ondergetekende doorgaans meer geïnteresseerd in de muziek. Mocht je geïnteresseerd zijn dan kan je op de website van Warmrain alles terugvinden.
Back Above The Clouds kent twee delen. Eerlijk verdeeld over de twee schijfjes. De eerste cd omvat deel 1 met als subtitel The Man Remembers The Boy. Deel 2 heeft als subtitel The Boy Rescues The Man. De muziek van Warmrain doet in alles denken aan Pink Floyd, Blackfield, Airbag en Steven Wilson. De stem van Leon Russell lijkt ook sterk op die van laatstgenoemde. De meeste nummers zijn lang uitgesponnen. Ook de gitaarpartijen van Russell zelf en Matthew Lerwill worden breed uitgemeten en hebben de bekende Pink Floyd (David Gilmour) touch.
Fading Star opent het album en is gelijk het stevigste nummer wat je te horen krijgt. Alone In Silent Harmony laat horen waartoe de band instrumentaal toe in staat is. In dit nummer keert ook subtiel het thema terug. Verder kabbelen de nummers op cd 1 in rustig tempo voorbij met als grootste rustpunt het zeer kleine Metamorphosis. Jammer alleen van die laatste minuut stilte. Cd1 besluit met een fraaie cover van het Eurythmics-nummer Here Comes The Rain Again (zie hiervoor de gelijknamige ep).
Op cd 2 wordt de zwoele zomeravond sfeer vervolgd met A Hundred Miles High. In een stapvoets tempo die je de neiging geeft om langzaam heen en weer te deinen, sust Warmrain je langzaam in slaap. In de opvolgende soms jazzy nummers doet de band haar naam alle eer aan. Stilaan ontstaat het gevoel dat je luistert naar een akoestisch album van eerdergenoemde Blackfield of Steven Wilson. Mooi, dat wel, maar een tikje te eentonig wordt het allemaal wel. Mocht je stilletjes hopen op een climax dan help ik je gelijk uit deze droom. Die komt niet. Ook niet op het laatste nummer Equilibrium. Dit nummer, waarop beperkt gezongen wordt, zet een grote Pink Floyd-punt op de i. Al vanaf de tweede minuut van de totaal zeven start het outro en de langste repeat modus die ik ooit op een album heb gehoord. Foei! Nooit meer doen.
De vier heren van Warmrain hebben lang en grote zorg besteed aan de totstandkoming van dit lijvige album. Dat verdient respect en een groot compliment. Het album had ondanks zijn overdadige rust een stuk krachtiger geweest indien de speelduur beperkt was gebleven tot een minuut of 70, ofwel de speelduur van een enkele cd.