De acid punk/ hardrock band Warrior Soul is eigenlijk al jaren alleen nog maar het speeltje van frontman Kory Clarke. Dit is de man die de term een schuurpapieren strot een nieuwe dimensie geeft, want heser dan Kory vindt je volgens mij niemand meer. Het is zelfs niet meer te ontkennen op zijn studioalbums. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het in 2012 uitgebrachte “Stiff Little Finger”. Vanavond promoot hij eigenlijk zijn soloplaat “Payback’s A Bitch” waarvan hij het titelnummer en ’Rock n Roll Genocide’ speelt. Verder is het vooral een feest van herkenning, want Kory weet als geen ander dat zijn hoogtijdagen in zijn begin periode liggen. Bovendien is hij slim genoeg om te weten waar zijn sterke en minder sterke kanten liggen. Ook wat betreft zijn stem. Het gevolg is dat we een furieuze set met up-tempo klassiekers over ons heen gestort krijgen, maar dat rustigere nummers wijselijk achterwege blijven. Nummers als ‘(Love Is) The Drug’, ‘Punk And Beligerent’, ‘Blown’, ‘Downtown’, ‘Intro/ Interzone’ en ‘The Wasteland’ gaan er natuurlijk in als koek. Veel verder dan The Space Age Playboys (een ander kortdurend project van Kory) met ‘Tokyo Girls Go Bang Bang’ wil Kory vanavond eigenlijk ook niet kijken. Vanavond wordt Kory Clarke adequaat ondersteund door, wat hij zelf zegt, de Italiaanse maffia. Vier uit Italië afkomstige muzikanten die hun taak prima vervullen, maar die het punk gevoel achter Warrior Soul niet echt uistralen. Het is maar een kleinigheid, want Kory is degene waar alle aandacht naar uitgaat. Hoewel de alcoholische drank rijkelijk vloeit weet hij, spugend, schreeuwend, zingend en kronkelend rond de microfoonstandaard veel indruk achter te laten. Eigenlijk is hij, ondanks zijn hees gebrabbel tussen de nummers door, opvallend goed bij stem. Aangezien het vanavond het einde van de toer is krijgen we nog een toegift met alle bands op het podium. Men speelt een chaotische, maar energieke cover van the Beastie Boys met ‘(You Gotta) Fight For Your Right (To Party)’. Het toont de klasse van Kory dat hij de grootste fan van vanavond (twee verschillende Warrior Soul T-shirts aan en een petje op van Warrior Soul en consequent direct voor het podium te vinden met zijn fotocamera) uitnodigt om bij dit nummer mee te doen op het podium.
Daarvoor zijn we in een tijdmachine beland met het duidelijk op de jaren tachtig geïnspireerde hardrock van het Zweedse Bulletrain. Wat vooral opvalt, is de ietwat verwijfde bewegingen van de, wel goed zingende, zanger en het feit dat de band werkelijk niks nieuws onder de zon weet te verzinnen.
Nog erger is het echter gesteld met het Noorse The Roadkill die een weinig verheffende vorm van alternatieve rock/ metal speelt die geïnspireerd lijkt op hun landgenoten Gothminister. Zelfs hun kleding lijkt er enigszins op. Probleem is echter dat het wat betreft kwaliteit ver achter blijft. Vooral de wat oudere, overdreven acterende, gitarist maakt geen sterke indruk. Slaggitaar gaat nog goed, maar sommige gitaarsolo’s zijn tenenkrommend slecht. Uitzondering in deze malaise is de drummer, want die houdt de boel stevig bij elkaar en maakt dit optreden nog enigszins te pruimen. Het leven van een recensent gaat niet altijd over rozen, want het meeste publiek zat veilig in het café gedeelte terwijl ondergetekende beide voorprogramma‘s moest ondergaan. Het publiek kwam (terecht) pas naar binnen in het concert gedeelte toen de eerste tonen van Warrior Soul klonken. Klaar voor het feestje wat daarna dan ook begon.