Energiek is het zestal zeker in het begin van de cd. Met Machine, Stand Alone en Thrown Down gooien ze er flink de beuk in bij Wasted Shells. Ola Svensson laat meerdere aspecten van zijn zangstem de revue passeren. Dat wordt helemaal duidelijk in The Atheïst. In dit nummer gaat de band van een uiterst melodieuze start naar een uiterst snel vervolg. Qua zang vinden we hier alle varianten tussen gesproken teksten en hevige gruntstukken. Dat het niet altijd goed uitpakt is te horen in Used To Be Mine waar de zang bij tijd en wijle wat vals overkomt. Marcus Skantz en Johan Svensson laten hun gitaren al flink scheuren, maar in het thrashy nummer A Barren Country And The Walking Dead is het doordringende gitaarspel in combinatie met een flinke ritmesectie goed voor een intens en goed nummer. Via het dark-melodic Man O’mankind wordt er flink geëxperimenteerd in The Fall. De samenhang in de compositie is wat ver te zoeken en zo zwalkt de compositie even door. In The Atheïst en Used To Be Mine waren deze verrassende wendingen juist zo goed toegepast. Alsof de wind af en toe even stil houdt in een tornado om daarna weer op volle kracht aan te zwengelen. Die drang naar veelzijdigheid komt ook terug in Bulwark en is daar, in tegenstelling tot The Fall wel goed gelukt. De diverse stijlen lopen hier namelijk wel goed in elkaar over.
Voor liefhebbers van veelzijdige muziek in de trant van The Devil Wears Prada, Machine Head en Caliban kan The Collector een heerlijke cd zijn. Adrenaline Mob zou je ook kunnen noemen, maar dan uitsluitend gekoppeld aan het hoesontwerp. The Collector is een cd waarvan het niveau boven het gemiddelde uitstijgt en de minpuntjes zullen de jongens op de volgende cd wel rechtzetten.