Watercolour Ghosts – ik heb het sterke gevoel dat we op de goede weg zijn om dit te bereiken

Watercolour Ghosts heeft in 2015 een EP uitgebracht die mij positief verraste. In vijf nummers wist deze band mij te overtuigen van hun muzikale kwaliteiten die het beste in de progressieve hoek geplaatst kan worden. Daarmee zijn zij onderdeel van de New Wave Of Australian Progressive Metal (NWOAPM). Voor Nederlandse begrippen is dit Australische quintet toch vrij onbekend, wat eigenlijk flink veranderd moet worden. Om wat nader kennis te maken met de band heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om drummer Ben Mazzarol wat vragen te stellen.
Hallo Ben, fijn dat je wat vragen wil beantwoorden voor onze lezers. Jullie EP is in goede aarde gevallen bij mij, maar in Nederland is Watercolour Ghosts nog vrij onbekend. Wat kun je ons over de band vertellen?
Ben: Dat is niet zo heel moeilijk. We zijn een alternatieve band uit Perth, West-Australië. Een band trouwens met een wat donkere inslag. We zijn in 2013 gestart met de band met het doel om iets unieks, maar tevens ook toegankelijks te creëren en ik heb het sterke gevoel dat we op de goede weg zijn om dit te bereiken.
Jullie komen uit Australië. Het afgelopen jaar heb ik al een aantal voortreffelijke albums langs zien komen van andere Australische bands. Ik noem bijvoorbeeld Voyager, Caligula’s Horse en Arcane. Is de (progressieve) metalscene groeiende in Australië?
Ben: Ik denk persoonlijk dat Australië een sterke alternatieve en progressieve metalscene kent. Het bewijs ligt in de bands die je zojuist noemde. Ik durf zelfs te zeggen dat Australische alt/progbands een unieke sound hebben gecreëerd dat in Europa of in de Verenigde Staten nog niet zo makkelijk gevonden kan worden. Bands zoals Cog, Karnivool en The Butterfly Effect zijn daar misschien wel de beste voorbeelden van.
Is er nog wel sprake van een Europese invloed op jullie muziek?
Ben: Ik zou niet zozeer zeggen dat we zijn geïnspireerd door Europese progessieve metalbands. Daar tegenover staan de Europese bands die passen binnen het genre van de shoegaze of doommetal. Deze bands hebben wel een belangrijke invloed op ons.
Zelf bemerkte ik een overeenkomst met de muziek van The Man-Eating-Tree. Kun je aangeven welke bands dan wel van invloed zijn?
Ben: We zijn het meest beïnvloed in ons geluid door een band als Katatonia. Niet specifiek een progband te noemen, maar een band die, volgens mijn mening, buiten elke classificatie staat. Alternatieve bands als Dregd en Deftones en post-doom/blackmetalbands als Alcest en Lantlôs liggen eveneens aan de bron van onze inspiratie. Er zijn er nog wel meer, maar ze komen uiteindelijk allemaal op hetzelfde neer en behelzen eenzelfde soort (muzikaal) thema. Vooral op het gebied van (zelf)onderzoek en zoektocht naar de donkere kant van de mensheid.
Opvallend is jullie nummers is de permanente spanning. Jullie lijken de perfecte balans te hebben gevonden tussen melancholische/prachtige muziek en de harde kant hiervan. Is het belangrijk bij het schrijven om deze atmosfeer te creëren?
Ben: Deze spanning, dit evenwicht is een neveneffect van de schizophrene manier van het schrijven van nummers en daarbij van de muzikale achtergrond van de afzonderlijke bandleden. De “niet-metal” stukken komen eigenlijk nooit vanzelf naar voren, maar langzaam werken we dit daarna uit. Maar eigenlijk is de atmosfeer van een nummer en de bijbehorende vibe van groot belang voor ons.
Jullie hebben de EP Like Animals al eerder uitgebracht. Wat is de reden dat deze EP, enigszins aangepast, opnieuw op de markt is gebracht?
Ben: De laatste versie heeft toch een heel andere inslag dan Like Animals. Het origineel is aardig druk bij tijd van wijle, maar had daartegenover heel interessante zanglijnen in zich. We wilden juist die kant van de nummers wat meer ontdekken en uitwerken en de nadruk op de ritmestukken wat minder prominent naar voren laten komen. Daarbij hebben we een hoop plezier beleefd aan het werken aan de nummers.
Hoe zit dat eigenlijk met de gitaristen?
Ben: Het kan een beetje verwarrend zijn, maar het is eigenlijk heel simple. Grans Burns was de originele gitarist in de band, maar hij verhuisde naar Melbourne aan het einde van 2014, vlak nadat we de EP hadden uitgebracht. Daniel Mazzorol heeft daarna zijn plaats ingenomen.
Zelf was ik heel blij met jullie EP. Heb jij zelf nog nummers die je na aan het hart liggen?
Ben: Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat de nummers Like Animals en Solipsism bij mij erg tot de verbeelding spreken.
Naast de muziek op de EP is ook het artwork heel speciaal. Is er een bepaalde connective tussen het artwork en de muziek op de EP?
Ben: Het artwork was gedaan door een vriend en bevriende muzikant van onze zanger Drew. Het omvat een soort van onmogelijkheid zonder daarbij stereotypisch of metal, bij gebrek aan een beter word, te denken.
Ik ben nu wel benieuwd of jullie jullie muziek live naar Europa brengen de komende tijd.
Ben: Ik ben band dat dat helaas niet mogelijk is. Perth is wel heel ver weg van Europa. We zouden niets liever willen, maar uiteindelijk gaat het om de centen en om die reden gaat het gewoon niet lukken.
Belangrijker is het daarom misschien wel om in 2016 nieuwe muziek te gaan schrijven en uit te brengen zodat we nog eens in de gelegenheid zijn om elkaar te spreken.
Oké. Zeker iets waar we ons op kunnen verheugen. Die kans zal ik de volgende keer zeker weer oppakken. Waarbij ik je nu dank voor je tijd.